Γιάννης Χαρούλης: Πώς άναψε η φλόγα που δε σβήνει

Η πορεία του Γιάννη Χαρούλη, του πιο επιτυχημένου ερμηνευτή της νέας γενιάς, από την πρώτη του εμφάνιση έως και σήμερα

Όταν τον Ιούλιο του 2002, στο θέατρο του Λυκαβηττού πραγματοποιήθηκε το αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη, εμφανίστηκε στην σκηνή, μετά από παρότρυνση του Χρήστου Θηβαίου, ένας νεαρός μόλις 21 ετών, άγνωστος, έως τότε, στο ευρύ κοινό. Το όνομά του δεν αναφερόταν καν στην αφίσα της συναυλίας κι έτσι οι θεατές δεν ξαφνιάστηκαν όταν άκουσαν μια υπέροχη φωνή να τραγουδά «Κόσμε Χρυσέ»  κι έπειτα τους «Πόνους της Παναγίας» . Η ομοιότητα με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη ήταν παραπάνω από εμφανής, γρήγορα όμως, κοινό – αλλά και κριτικοί μουσικής, κατάλαβαν πως ο νεαρός αυτός δεν μιμείται, παρά τραγουδά με αυθεντικότητα και βαθύ συναίσθημα. Ήταν ο Γιάννης Χαρούλης.

Όπως θα πει βέβαια και ο ίδιος [1], εκείνη η εμφάνιση μπροστά σε κοινό, δεν ήταν ακριβώς η πρώτη του. Το βάπτισμα του πυρός, για τον Γιάννη Χαρούλη, συνέβη στα 15 του, όταν ο λυράρης Δημήτρης Θραψανιώτης σε μια συναυλία τού ζήτησε να τραγουδήσει. Ο Χαρούλης μπροστά στο μικρόφωνο ξέχασε τα λόγια και δεν είπε παρά μια μαντινάδα.

Ηχογράφηση από την πρώτη εμφάνιση του Γιάννη Χαρούλη στο αθηναϊκό κοινό

Από την πρώτη εκείνη εμφάνιση στον Λυκαβηττό, κάθε χρονιά που περνούσε προσέδιδε ακόμη ένα λιθαράκι επιτυχίας στην πορεία του Γιάννη Χαρούλη, τέτοια που για τον τύπο, τα sites και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης, ήταν πια… το «φαινόμενο» [2].  Κι όχι άδικα βέβαια, ούτε καθ’ υπερβολήν, του είχε δοθεί ο τίτλος αυτός. Ο Γιάννης Χαρούλης γέμιζε (και γεμίζει) θέατρα, στάδια, συναυλιακούς χώρους με χιλιάδες θεατές που ανυπομονούσαν, όχι απλά να παρακολουθήσουν ένα θέαμα, μια συναυλία, αλλά να συμμετάσχουν με την ψυχή και το σώμα τους στην «τελετουργία» αυτή που ο Χαρούλης είχε ετοιμάσει για το κοινό του. Ένα κράμα παραδοσιακού πανηγυριού, σύγχρονης έντεχνης συναυλίας και ροκ κονσέρτου, πάντα με μια αίσθηση αθωότητας παρά τη μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Μπορείς, για παράδειγμα, να βάλεις μια άρπα σε μια metal μπάντα, αλλά πρέπει να σεβαστείς το όργανο. Δεν μπορείς να τη βάλεις να μην ακούγεται, να ‘ναι κάτι εντελώς εκτός από τη φύση της. Εγώ βλέπω τη μουσική ως ένα διάλογο. [3]

Τον πρώτο του δίσκο «Γύρω μου κι εντός μου», ακολούθησαν κι άλλοι: Νύχτα στο Αιγαίο, Χειμωνανθός,  Μαγγανείες, Χίλια καλώς εσμίξαμε, Ο δωδεκάλογος του γύφτου του Κωστή Παλαμά και πολλές συνεργασίες και συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, οι οποίες εκτόξευσαν την πορεία του Γιάννη Χαρούλη. Η ανοιχτή ψυχή του καλλιτέχνη Γιάννη Χαρούλη, αποτυπώνεται και στην «ανοιχτή» μουσική του ύπαρξη∙ δεν είναι πολλοί εκείνοι οι καλλιτέχνες που αφήνουν στην άκρη το «εγώ» τους, για να δώσουν κάτι δικό τους στο έργο ενός συναδέλφου τους.

Μια από τις πρώτες εμφανίσεις του Γιάννη Χαρούλη στην τηλεόραση

 Γιάννης Χαρούλης σε μια υπέροχη ερμηνεία με την Νατάσα Μποφίλιου

Όντως έχω συνεργαστεί με ανθρώπους που ούτε το ονειρευόμουν. Θα ήθελα πολύ, αλλά δεν ξέρω το πώς, με τη Λένα Πλάτωνος. Την είδα στο Παλλάς και γέμισα ελπίδα. Περνούσα τότε και τη φάση μου με την ηλεκτρονική μουσική κι είπα: «Δόξα τω θεώ»! Αλλά έχω και χρέος να κάνω κάτι με το υλικό που ηχογραφήσαμε με τον Μαμαγκάκη. Θα προσπαθήσω να πω έστω κι ένα τραγούδι εδώ στην «Ακτή Πειραιώς».

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είπε για τον Γιάννη Χαρούλη:  «Ο Γιάννης έχει τον καημό, έχει και την αψάδα. Να κάνει χρόνους να καεί, και όχι σαν τη λαμπάδα».  Και δεν έχει κι άδικο. Η φλόγα αυτή είναι που τόσα χρόνια τώρα, ανάβει τα καλοκαίρια μας και πυροδοτεί το τσίπουρο που λουζόμαστε, ενώ χορεύουμε το «Σκουλαρίκι» του.

Κείμενο: Ανθή Γιάγκα (Lavart)

[1] Βουλαλάς. Ν., (2015) Γιάννης Χαρούλης: «Η αγάπη σου δίνει ανοιχτωσία»

[2] Δημοκίδης., Α., (2020), Όταν ο Γιάννης Χαρούλης ήταν «φαινόμενο»

[3] Check in Cyprus, (2013), Συνέντευξη του Γιάννη Χαρούλη στη City Free Press

Πηγές εικόνων: 1, 2, 3,