«Πάντα δικός σου, πάντα δικός μου, πάντα εμείς»
«Μουσική είναι η άυλη είσοδος στον ανώτερο κόσμο, έναν κόσμο που μπορεί ν’ αντιληφθεί τον άνθρωπο, τον οποίον ωστόσο δεν μπορεί ν’ αντιληφθεί εκείνος»
Η πρεμιέρα της Ενάτης Συμφωνίας φτάνει στο τέλος της. Ανίκανος ν’ ακούσει την ορχήστρα, ο Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν χρειάζεται να στραφεί προς το κοινό για να δει τον κεραυνό χειροκροτήματος που συντάραξε την αίθουσα. Τον ίδιο κεραυνό που έσπασε την σιωπή την ώρα του θανάτου του, το 1827. Έναν κεραυνό που συνόδεψε την ζωή και τα έργα του, από την panissimo νηνεμία στην fortissimo αποφόρτιση μιας χάλκινης, βίαιης καταιγίδας: με παύσεις για σταγόνες, το γλυκό λεγάτο για βροντές και ηλεκτρικές αστραπές για νότες.
Ο Μπετόβεν γεννήθηκε στην καρδιά του γερμανικού χειμώνα, πατώντας το τελευταίο πλήκτρο του πιάνου του μέσα στην καρδιά της άνοιξης. Οι ακουστικές χροιές των έργων του στάθηκαν ως πυλώνες μετάβασης από την Κλασική στη Ρομαντική περίοδο της δυτικής μουσικής, καλύπτοντας το πλούσιο αυτό φάσμα με εννέα συμφωνίες, πέντε κονσέρτα για πιάνο, 16 κουαρτέτα για έγχορδα, ένα κονσέρτο για βιολί, μία λειτουργία και μία όπερα. Εκεί, ωστόσο, που διαφαίνεται περισσότερο η μαεστρία και η τεχνική αρτιότητα του Γερμανού συνθέτη είναι στις 32 σονάτες για πιάνο: κάτι περισσότερο από μια απλή αποτύπωση μελωδικής αρμονίας, κάτι παραπάνω από μια άσκηση για το όργανο, τα κονσέρτα αυτά μπορούν να συνοψίσουν το εύρος της τεχνικής και της ικανότητας του Μπετόβεν για δημιουργία. Όχι όμως της έμπνευσης. Αυτή δεν μπορεί να συνοψιστεί τόσο εύκολα. «Αν δεν μπορείς να δεις γιατί η Ενάτη Συμφωνία είναι όμορφη, τότε κανείς δεν μπορεί να σου εξηγήσει τον λόγο. Γνωρίζω πως τα νούμερα είναι όμορφα. Αν δεν είναι όμορφα, τότε τίποτα δεν είναι» είπε κάποτε ο Ούγγρος μαθηματικός Πολ Έρντος. Διότι πίσω από το πέπλο μιας ολοκληρωμένης και αρμονικής σονάτας στέκει η στεγνή και απρόσωπη διάταξη μιας σειράς από νούμερα, μια αριθμητική αναπαράσταση που γεννά μουσική.
Σε κάποιο σημείο, κάποιος μπορεί να νιώσει πως αιωρείται πάνω από την γη, σ’ έναν έναστρο θόλο, με το όνειρο της αθανασίας στην καρδιά του: με τα άστρα να λάμπουν τριγύρω, και την γη να βυθίζεται ολοένα και βαθύτερα» έγραψε ο Φρίντριχ Νίτσε για τον ακροατή των έργων του Μπετόβεν. Σαν σήμερα, λοιπόν, ο έναστρος θόλος υποδέχτηκε ακόμη έναν περιπλανώμενο, με τα πελιδνά άστρα να περσεύουν για μια τελευταία φορά.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
