Στη σκηνική διαδικασία, οφείλουμε να εργαζόμαστε πάνω στη διαστολή των στιγμών. Ανεξαρτήτως της ρυθμικής επιλογής που κάνουμε όσον αφορά την εκτέλεση, οι στιγμές μεγεθύνονται και αποκτάνε τους δικούς τους χρονικούς κανόνες. Σαν σκηνοθέτης αγαπώ αφάνταστα αυτήν τη διαδικασία διαστολής και κατανόησης της Στιγμής. Συχνά την ονομάζω διαλογισμό και πιστεύω στη εμπιστοσύνη που πρέπει να δείχνουμε σαν καλλιτέχνες σε αυτήν: την διαστολή και την ησυχία της στιγμής. Γεμίζει μετά, με όλα όσα έχει ανάγκη ο ήρωας και το έργο, αλλά η περίοδος μετεωρισμού του χρόνου είναι το μαγικό συστατικό της επιτυχίας μιας παράστασης. Λειτουργεί σε ασυνείδητο επίπεδο και δημιουργεί ένα πλέγμα μη λεκτικής επικοινωνίας που είναι και παράλληλα δίχτυ ασφαλείας. Στο δικό μας Lemon, ο ήρωας μετεωρίζεται μέσα και έξω του, ταρακουνιέται ψυχικά, ανακατεύει τον χώρο και τον χρόνο της μέχρι τώρα ζωής του, θυμάται τη μητέρα του, αναζητάει τον φίλο του και τελικά μένει με το ένα πόδι στο αέρα, αναρωτώμενος αν η γη θα είναι η πιο σταθερή του επιλογή. Χωρίς να ξέρει γιατί, εμπιστεύεται τελικά τον εσωτερικό του χάρτη και το βήμα του τον οδηγεί σε μια άλλη χρόνωση , σε ένα άλλο τοπίο, αυτό του εαυτού του.
Το Lemon είναι μια μελέτη πάνω στη διαστολή της σκηνικής ύπαρξης και της ψυχικής αντοχής των ηρώων και των ηθοποιών. Γι’ αυτό και η ιστορία μετεωρίζεται για πολύ καιρό μετά στο μυαλό και την καρδιά του θεατή.
Η ομάδα του Lemon δουλεύει σκληρά γι’ αυτό το άυλο δώρο που λέγεται θεατρική εμπειρία. Είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη που είμαι μέλος αυτής της θεατρικής αποστολής και με τη δική μου αισθητική και εμπειρία έβαλα ένα πετραδάκι στην πλωτή αυτή ιστορία.
Κείμενο: Γεωργία Τσαγκαράκη (17/2/2020)
