“Oh, those twins…”
Ίσως δεν υπάρχει πιο ευέλικτος σκηνοθέτης στο Χόλιγουντ από τον Ταϊβανό Ang Lee, ο οποίος έχει υπογράψει ανά τα χρόνια ταινίες εποχής, όπως το Sense and Sensibility, ένα μελόδραμα όπως το Brokeback Mountain, ένα WuXia έπος όπως το Crouching Tiger, Hidden Dragon , ένα φιλοσοφικό δράμα όπως η Ζωή του Πι (που του χάρισε το Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη) ή ακόμα και μια προσαρμογή των κόμικς (Hulk), γεγονός που δείχνει ότι η αγάπη του για τη σκηνοθεσία δεν περιορίζεται από το είδος της εκάστοτε ταινίας. Τόσο σεναριογράφος όσο και τεχνικά καινοτόμος, κάθε νέα ταινία του Ang Lee είναι ένα γεγονός, εν μέρει λόγω των κινδύνων που είναι διατεθειμένος να πάρει για να προωθήσει την τέχνη του.
Στη νέα ταινία του Ang Lee, ο Will Smith παίζει τον Henry Brogan, έναν πολύ εξειδικευμένο δολοφόνο, ο οποίος εργάζεται για ένα πρακτορείο πληροφοριών που διαχειρίζεται η Janet Lassiter (Linda Emond). Ο Brogan είναι τόσο καλός που μπορεί να χτυπήσει έναν στόχο σε ένα κινούμενο τρένο από εκατοντάδες πόδια μακριά. Όταν αστοχεί δε, το βλέπει ως το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της καριέρας του και το πρακτορείο θα πρέπει να το φροντίσει.
Το εγχείρημα του Gemini Man προδίδει την εποχή της σύλληψής του – τις ένδοξες δεκαετίες του ’90 – όταν, για να τροφοδοτήσουν τις κινηματογραφικές τους επιτυχίες, οι σκηνοθέτες έφερναν ξανά στο προσκήνιο τις κλασσικές περιπέτειες θρίλερ, αγωνίας και δράσης, εισάγοντας ένα στοιχείο επιστημονικής φαντασίας, ενεργώντας ως καταλύτης για τα γεγονότα τέτοιων ταινιών των οποίων το Face / Off από τον John Woo είναι το τέλειο πρότυπο. “Τι γίνεται αν ο αστυνομικός και ο τρομοκράτης τον οποίο παρακολουθεί, αλλάζουν τα πρόσωπά τους;” ρωτούν τέτοιες ταινίες, όπως και η νέα δουλειά αυτού του σκηνοθέτη.
Το σενάριο του Billy Ray, του Darren Lemke και του David Benioff, έχει επιτυχία στις πολυάριθμες τεχνολογικές πτυχές που ο Lee προσπαθεί να ισορροπήσει. Σίγουρα, αν το σενάριο του Gemini Man είναι ένα δείγμα για τη δεξιοτεχνία του Lee σε σκηνές δράσης, είναι πάρα πολύ στοιχειώδες για να του επιτρέψει να αναπτύξει σύνθετα θέματα, όπως η επιρροή της κληρονομικότητας σε σχέση με την παιδεία ή το όριο που ορίζει έναν άνθρωπο. Προσπαθεί να εισάγει το θέμα των σχέσεων πατέρα-γιου χωρίς να μπορεί να εμβαθύνει. Οι ηθοποιοί του επιτρέπουν ωστόσο να γεμίσουν την έλλειψη χαρακτηρισμού του σεναρίου με την εικόνα του Will Smith, του οποίου το χάρισμα δίνει μια μικρή προσωπικότητα στην επιθυμία του δολοφόνου για συνταξιοδότηση και ενσαρκώνει πυρετωδώς τις υπαρξιακές αμφιβολίες του κλώνου του. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Clive Owen, ο οποίος με την ίδια του την παρουσία αποφεύγει το ρόλο του ως χειριστικός αρχηγός και καταλήγει να βυθίζεται στη γελοιοποίηση. Όπως και πολλές ταινίες που ήταν μεγάλες σε διάρκεια, το Gemini Man φαίνεται να προέρχεται από ταινίες που κυκλοφόρησαν στα χρόνια που ακολούθησαν τη συγγραφή του σεναρίου: η σειρά Bourne και οι μιμητές της παρουσίασαν αμέτρητους πράκτορες προδομένους και κυνηγημένους από τις δικές τους κυβερνήσεις, το Captain America κάλυψε τον τομέα των γενετικά τροποποιημένων υπερ-στρατιωτών και το Looper του Rian Johnson αντιμετώπισε την αντιπαράθεση ενός δολοφόνου και της νεότερης του έκδοσης (μέσω ενός ταξιδιού στο χρόνο) με πολύ μεγαλύτερο βάθος.
Το Gemini Man ποτέ δεν παριστάνει ότι είναι τίποτε άλλο παρά ένα χρονοβόρο δημιούργημα που ελπίζει να διασκεδάσει τον θεατή του. Παρά τον τρομακτικό διάλογο που οι ηθοποιοί συχνά αναγκάζονται να ερμηνεύσουν, βρήκα τον εαυτό μου να απολαμβάνει ένα μέρος από αυτή την ταινία. Αλλά ο Ang Lee είναι ο σπάνιος σκηνοθέτης που μπορεί να επενδύσει σε μια ταινία δράσης με την ίδια ισχυρή συναισθηματική δύναμη όπως στα δράματά του. Η πρόσφατη επιθυμία του, όμως, να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της τεχνολογίας, έχει ως αποτέλεσμα άδειες εμπειρίες που είναι κυριολεκτικά δύσκολο για τους θεατές να παρακολουθήσουν. Ζούμε σε μια εποχή, που οι φωτορεαλιστικές εξελίξεις στα εφέ που παράγονται από τον υπολογιστή, στο σχεδιασμό φωτισμού, τη σύλληψη κίνησης, την πράσινη οθόνη, το συντονισμό των κόλπων και τις κατασκευές που μοιάζουν με στρατιωτικές συσκευές που μετακινούν την κάμερα, είναι γρήγορες και θεαματικές. Η τεχνολογία που χρησιμοποιείται σήμερα σε μια ταινία είναι πολύ πιο προηγμένη από ό, τι είδαμε στο σινεμά τον περασμένο χρόνο.
Εξαιτίας αυτού, οι σκηνοθέτες και οι συγγραφείς φαίνονται τόσο επικεντρωμένοι στη δαπάνη εκατομμυρίων σε ακολουθίες δράσης που συχνά φαίνεται να ξεχνούν τους χαρακτήρες που δημιούργησαν, καθιστώντας τις σκηνές άνευ σημασίας. Απλώς πηδούν κατευθείαν σε αυτό, προσπαθώντας να μας χαρίσουν μια ακολουθία δράσης μετά την άλλη χωρίς να χτίσουν τον χαρακτήρα. Τελικά μας αφήνει να αναρωτιόμαστε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και πιο πολύ γιατί αρχικά επιλέξαμε αυτή την ταινία.
