[dropcap size=big]Έ[/dropcap]χοντας καταγράψει στο ιστορικό τους τον αξιοσημείωτο αριθμό των 17 εκατομμυρίων δίσκων παγκοσμίως και κερδίζοντας 8 βραβεία, οι Garbage ξεκινούν από την περιοχή του Μάντισον των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994. Η σκωτσέζικη-αμερικανική μπάντα αποτελείται από τους Shirley Manson (φωνητικά, κιθάρα), Steve Marker (κιθάρα, πλήκτρα), Duke Erikson (κιθάρα, πλήκτρα, μπάσο) και Butch Vig (ντραμς, κρουστά). Αγαπημένα στοιχεία τους οι θορυβώδεις κιθάρες, τα ηλεκτρονικά beats και οι ατμοσφαιρικές στιγμές βγαλμένες σαν από ταινία. Φημολογείται πως η ονομασία τους οφείλεται σε ένα φίλο του ντράμερ, ο οποίος όταν τους άκουσε να παίζουν είπε: «This stuff sounds like garbage!» (garbage = σκουπίδια). Φαίνεται πως στα μέλη της μπάντας άρεσε σαν ιδέα και έτσι το υιοθέτησαν.
Τον Αύγουστο του 1995 το συγκρότημα κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο που τιτλοφορείται «Garbage» σημειώνοντας τεράστια επιτυχία, καθώς πουλήθηκαν πάνω από 5 εκατομμύρια δίσκοι. Οι θετικές κριτικές που λαμβάνει το κατατάσσουν στο βιβλίο «1001 Albums You Must Hear Before You Die». Επίσης, κομμάτια του δίσκου και συγκεκριμένα το «Stupid Girl», το «I’m Only Happy When It Rains», και το «Vow» ακούγονται στο ράδιο ως κύριοι αντιπρόσωποι της alternative rock για διάστημα ενός χρόνου (1995-1996). Το “Stupid Girl” ονομάζεται «Supervixen» και η κοκκινομάλλα Shirley γίνεται εν μια νυκτί αντικείμενο μαζικής «λατρείας».
Η επιτυχία δεν τελειώνει εδώ. Το 1997, κερδίζουν στα Grammy Awards τρία βραβεία και η ρεμίξ εκδοχή του κομματιού «#1 Crush» συμπεριλαμβάνεται στο πλατινένιο soundtrack της ταινίας «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του William Shakespeare και ανακυρήσσεται ως καλύτερο κομμάτι ταινίας στα MTV βραβεία ταινιών. Αφιερώνουν ένα χρόνο στην προετοιμασία του επόμενου δίσκου με το όνομα «Version 2.0», που κυκλοφορεί τον Μάιο του 1998 και κερδίζει τον τίτλο του καλύτερου ροκ άλμπουμ στα Grammy Awards. Στο μεταξύ, η σαιξπηρική ταινία δεν είναι η μοναδική όπου ακούγονται κομμάτια τους, καθώς σειρά έχει η ταινία του James Bond «The World is Not Enough» και του Adam Sadler «Βig Daddy».
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο Σεπτέμβριο του 2001 κυκλοφορεί το single «Αndrogyny» και τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς εκδίδουν τρίτο άλμπουμ, ονομαζόμενο «beautifulgarbage», το οποίο διακρίνει μία περισσότερο ποπ χροιά. Παρά τις προσπάθειες τους να μείνουν ενωμένοι, και εφόσον έχουν προηγηθεί συναυλίες σε όλο τον κόσμο, το 2003 φτάνουν σχεδόν σε ρήξη. Παρόλα αυτά, το 2005 επιστρέφουν με τον νέο δίσκο «Bleed Like Me» καταλαμβάνοντας υψηλή θέση στην Αμερική. Οι περιοδίες τους διακόπτονται ξαφνικά καθησυχάζοντας το κοινό, όμως, ότι δεν πρόκειται για οριστική παύση της συνεργασίας τους.
Oι ηχογραφήσεις συνεχίζονται, κι έξι χρόνια μετά σειρά έχει το CD-DVD «Absolute Garbage», μία συλλογή με τα καλύτερα promos τους από το 1995 μέχρι το 2007. Το αναδρομικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «Thanks for Your Uhhh, Support» συνδυάζει backstage πλάνα από το σπίτι τους, live κομμάτια και βίντεο που μας αφηγούνται με καθαρές εικόνες και ζωντανά χρώματα την ιστορία τους. Τέλος, το 2012 ακολουθεί το «Not Your Kind of People» που ανακαλεί τα ατμοσφαιρικά στοιχεία των δύο πρώτων δίσκων.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=ypr18UmxOas” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Νατάσα Αβραάμ (Lavart)
