GALA
Θὰ γλεντήσω κι ἐγὼ μία νύχτα
Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,
ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,
μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ
γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι.
Τ᾿ ἀστέρια τρεμουλιάζουνε καθὼς
τὸ μάτι ἀνοιγοκλείνει προτοῦ δακρύσει.
Ὁ κόσμος τῶ δεντρῶνε ρέβει ὀρθός.
Κλαίει παρακάτου ἡ βρύση.
Ἀπὸ τὰ σπίτια ποὺ εἶναι σὰ βουβά,
κι ἂς μίλησαν τὴ γλῶσσα τοῦ θανάτου,
μὲ φρίκη τὸ φεγγάρι ἀποτραβᾷ
τ᾿ ἀσημοδάχτυλά του.
Εἶναι τὸ βράδυ ἀπόψε θλιβερὸ
κι ἐμεῖς θᾶν τὸ γλεντήσουμε τὸ βράδυ,
ὅσοι ἔχουμε τὸ μάτι μας ὁγρὸ
καὶ μέσα μας τὸν ᾅδη.
Οἱ μπάγκοι μᾶς προσμένουν. Κι ὅταν βγεῖ
τὸ πρῶτο ρόδο στ᾿ οὐρανοῦ τὴν ἄκρη,
ὅταν θὰ σκύψει ἀπάνου μας ἡ αὐγὴ
στὸ μαῦρο μας τὸ δάκρυ
θὰ καθρεφτίσει τ᾿ ἁπαλό της φῶς.
Γιομάτοι δέος ὀρθοὶ θὰ σηκωθοῦμε,
τὸν πόνο του θὰ εἰπεῖ κάθε ἀδερφὸς
κι ὅλοι σκυφτοὶ θ᾿ ἀκοῦμε
Κι ὡς θὰ σᾶς λέω γιὰ κάτι ὡραῖο κι ἁβρὸ
ποὺ σκυθρωποὶ τὸ τριγυρίζουν πόθοι,
τὴ λέξη τὴ λυπητερὴ θὰ βρῶ
ποὺ ἀκόμα δὲν εἰπώθη.
Μαυροντυμένοι ἀπόψε, φίλοι ὠχροί,
ἐλᾶτε στὸ δικό μου περιβόλι,
μ᾿ ἕναν παλμὸ τὸ βράδυ τὸ βαρὺ
γιὰ νὰν τὸ ζήσουμ᾿ ὅλοι.
