Σε μουσικό παράδεισο μεταμορφώθηκε την Κυριακή η παραλία της Θεσσαλονίκης. Οι περαστικοί είχαν την τύχη να απολαύσουν την ηλιόλουστη μέρα υπό τη συνοδεία μουσικής. Λόγος… η παρουσία αμέτρητων μουσικών του δρόμου!
Αναλυτικότερα, ο Σύλλογος Μουσικών Βορείου Ελλάδος κάλεσε σε συμβολική «κατάληψη» της παραλίας όλους τους μουσικούς του δρόμου και όσους θέλουν να παίξουν ελεύθερα μουσική στον κόσμο. Αφορμή για το κάλεσμα στην καλλιτεχνική αυτή κινητοποίηση ήταν οι προσαγωγές μουσικών του δρόμου, με την κατηγορία της… επαιτείας. Όλα ξεκίνησαν όταν ορισμένοι μουσικοί συνελήφθησαν ως ζητιάνοι και οδηγήθηκαν στο Πταισματοδικείο. Ακολούθησαν αναιτιολόγητες απομακρύνσεις των καλλιτεχνών από συγκεκριμένα σημεία.
Μέχρι το υπουργείο Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, ο Δήμος Θεσσαλονίκης και η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας να απαντήσουν στην επιστολή του Συλλόγου Μουσικών Βορείου Ελλάδος, μάθετε τι λένε οι ίδιοι οι μουσικοί που πλημμύρισαν και «στόλισαν» την παραλία με τις μελωδίες τους.
Παντελής
«Είμαι από Ικαρία αλλά είχα έρθει στη Θεσσαλονίκη πριν 6-7 χρόνια για σπουδές. Με τη μουσική ξεκίνησα να ασχολούμαι από το 2011. Τότε ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα. Στίχους γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Είχα πάρει την κιθάρα της αδελφής μου μαζί μου σε μία πρακτική, μπας και μάθω να παίζω. Βρέθηκα χωρίς χρήματα. Είχα την κιθάρα μαζί μου και ήμουν σχετικά στην μέση του πουθενά. Χωρίς γνωστούς, χωρίς οικογένεια. Να φανταστείς δεν είχα ούτε ξυραφάκια να ξυριστώ. Η αλήθεια είναι ότι πρώτα ξεκίνησα να παίζω στον δρόμο και μετά έμαθα να παίζω κιθάρα.
Προσωπικά πιστεύω ότι άμα ασχολείσαι με την μουσική πρέπει να ασχολείσαι με παραπάνω από ένα είδος. Η μουσική που ακούω εγώ σπίτι μου είναι κυρίως hip hop, αλλά και αυτό εξαρτάται από την παρέα».
Κώστας Σταθόπουλος
«Ξεκίνησα να παίζω κιθάρα στα 15, τώρα είμαι 41. Αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό όταν ήμουν 27 χρονών. Πιτσιρικά με έστειλε η μάνα μου να μάθω πιάνο, αλλά εγώ είχα δει κάποιους να παίζουν στην παραλία και είχα κολλήσει με την κιθάρα αποκλειστικά. Στο δρόμο παίζω δυόμιση χρόνια. Αποφάσισα να ξεκινήσω να παίζω εκτός μαγαζιών γιατί έπρεπε κάπως να ζήσω και τα μαγαζιά έλεγαν συνέχεια «Φέρε κόσμο, φέρε κόσμο». Ο κόσμος όμως έχει το βραχνά του και χέστηκε για τα προβλήματα των μαγαζιών στην τελική. Οπότε πού είναι ο κόσμος; Είναι σπίτι του και στις δουλειές του. Πώς πάει στις δουλειές του; Στο δρόμο περπατάει, οπότε θα πάω κι εγώ εκεί».
Τι έκανε τον Κώστα να έρθει στη μουσική «διαδήλωση»;
«Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη που έχεις άπειρους τρόπους να φας τα λεφτά σου και ελάχιστους να τα βγάλεις. Έχει καλή καρδιά και πολλές ιδιαιτερότητες σαν πόλη. Η γυναίκα μου είναι από δω κι έχουμε ένα παιδάκι 4 ετών. Σχετικά με αυτό που συμβαίνει για τους μουσικούς του δρόμου στην Θεσσαλονίκη πρέπει να θυμόμαστε ότι στην Ελλάδα όλα επιτρέπονται και όλα απαγορεύονται. Μπορεί κάποιοι μουσικοί να μην δείχνουν πολύ καλή εικόνα. Δηλαδή και το πώς παίζουνε και η συμπεριφορά τους να εκνεύρισε κάποιους. Από την άλλη, κάποιοι κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Το να λες έναν σπουδαγμένο μουσικό επαίτη είναι τουλάχιστον γελοίο. Τόσο απλά.»
Λέιλα
«Είμαι 12 χρονών και έχω ξεκινήσει να παίζω κλαρινέτο εδώ και 2 χρόνια. Τώρα είμαι και στο μουσικό σχολείο, οπότε έχω μάθει και άλλα όργανα, όπως ταμπουρά, πιάνο και κιθάρα. Από μικρή μού άρεσε η μουσική. Είναι ένας τρόπος να εκφράζεσαι και συναισθηματικά. Όταν έχω νεύρα, δηλαδή, παίζω και ηρεμώ».
Πώς φαίνεται στη μικρή Λέιλα η συμβολική αυτή «κατάληψη» της παραλίας;
«Δεν έχω σκεφτεί ιδιαίτερα να γίνω μουσικός όταν μεγαλώσω, αλλά τη μουσική τη βλέπω περισσότερο σαν χόμπι. Σήμερα ήταν τελείως τυχαίο να κατέβω. Δηλαδή το ήξερα ότι υπάρχει αυτή η εκδήλωση, αλλά είχα μερικές δουλειές το πρωί οπότε δεν περίμενα να μπορέσω να έρθω. Τελικά, όμως, ήρθα και μου άρεσε πάρα πολύ όλη η ατμόσφαιρα με την μουσική.»
Τουρλουμπούκι
«Δεν έχουμε κάποιο όνομα γιατί είμαστε παρέα. Όταν κάναμε live στην Ήπειρο λεγόμασταν Τουρλουμπούκι, γιατί ήμασταν πολλά άτομα και παίζαμε όλοι μαζί. Ξεκινήσαμε να παίζουμε πριν από δύο χρόνια και γνωριστήκαμε λόγω της μουσικής. Ήμασταν στην κατάληψη Libertatia και είχαμε οργανώσει μια μουσική ομάδα όπου ο καθένας μπορούσε να έρθει με το όργανό του και να παίξει. Κάποια στιγμή αυτό τελείωσε, αλλά ένας βασικός πυρήνας έμεινε. Εκτός από τα όργανα που βλέπεις εδώ, έχουμε και κλαρίνο, βιολί, φλογέρα, σαξόφωνο και πολλά κρουστά».
Τι πιστεύουν οι Τουρλουμπούκι για την τωρινή κατάσταση με τους μουσικούς του δρόμου;
«Σχετικά με την σημερινή μέρα χαιρόμαστε που βλέπουμε τόση ζωντάνια. Αρκετοί από εμάς έτσι βγάζουμε τα λεφτά μας. Δεν γίνεται να θεωρείται η μουσική στον δρόμο επαιτεία. Ο καθένας που παίζει στο δρόμο χαρίζει την μουσική του απλόχερα. Τώρα, αν ο οποιοσδήποτε θέλει να περάσει και να αφήσει κάτι, είναι δικό του ζήτημα.»
Θανάσης Αλευρόπουλος
«Προσωπικά έχω ξεκινήσει να παίζω μουσική από μικρή ηλικία. Γενικά ασχολούμαι και με τα ωδεία της πόλης. Δεν παίζω όμως ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής».
Ποιος είναι, όμως, ο λόγος που ο Θανάσης βρέθηκε σε αυτήν την εκδήλωση;
«Σήμερα κατέβηκα απλά για την μέρα, για να δηλώσω και την υποστήριξή μου στην εκδήλωση. Να αντιδράσω και εγώ με τον τρόπο μου, δηλαδή, για να δείξω ότι μία πόλη με μουσική αποτελεί σημάδι και στίγμα πολιτισμού και όχι κάτι παράνομο».
Συνέντευξη: Αλέξανδρος Τσώνης (Lavart), Νότης Θεοδωρόπουλος (Lavart)
Φωτογραφίες: Νότης Θεοδωρόπουλος (Lavart)
