Περπατάμε με μηνύματα προς αριθμό μη καταχωρημένο στις επαφές μας. Τις ψηφιακές επαφές μας, στους καιρούς του εγκλεισμού. Μας αρέσει το σκοτάδι και τώρα πλημμυρίσαμε απ΄ αυτό. Όλες τις ώρες των ημερών μας. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, φαγητό, καφές, ψώνια και πολιτισμός – στο σπίτι. Έχουμε χρόνο τώρα ν’ αναλογιστούμε αν επιλέξαμε τους κατάλληλους για να περάσουμε μαζί και τις 24 ώρες και τις 7 ημέρες κι όλες αυτές τις εβδομάδες και τους μήνες.
Ο ερασιτέχνης φωτογράφος Αλέξης Περτσινίδης κυκλοφορεί σε μια πόλη του βορρά κι αποθανατίζει καθημερινά. Οι φωτογραφίες στον πρώτο καιρό του κορονοϊού και του εγκλεισμού τραβήχτηκαν χωρίς πολύ φως. Ίσως τυχαία, ίσως κι όχι. Η επανάληψη του μαύρου και περισσότερο του γκρι είναι παρόμοια με την επανάληψη των βιωμάτων μας τώρα, μόλις ένα καλοκαίρι μετά.
Δεν παύουμε να καταγράφουμε ακόμα και χωρίς θέληση την ανυπαρξία κινήσεων. Πάλι μεταφορικά και κυριολεκτικά. Αργά βήματα σημαίνει χρόνος για παρέα με τον εαυτό σου. Το θέλουμε;
Είναι όλο αυτό κομμάτι απ’ τις σελίδες του ημερολογίου μας, αυτό που σταματήσαμε να γράφουμε με στυλό στο χαρτί γιατί “μεγαλώσαμε”. Στιγμές που περνάνε κι αφήνουν το αποτύπωμα στον κόσμο μας. Κάθε τέτοιο γεγονός μας κάνει πλουσιότερους σε εμπειρίες. Πιο υπεύθυνους. Καλύτερους στην κρίση κι ενισχύει τη μνήμη μας. Τη μελλοντική μας μνήμη. Υπεύθυνα και με αποφάσεις, πρώτα ατομικές. Μετά από κάθε φθινόπωρο έρχεται χειμώνας. Δεν μπορείς να προσδοκάς την άνοιξη αν δεν διαβείς και βιώσεις όλες τις εποχές.
Κείμενο: Δημήτρης Τσιρώνης (Lavart).
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Περτσινίδης.
