«Πάρε έναν κύκλο, χάιδεψέ τον, θα γίνει φαύλος»
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]αταιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Φαυλότης φαυλοτήτων, τα πάντα φαυλότης, θα έλεγα με τη σειρά μου. Ταυτισμένος με το θέατρο του παραλόγου (…ίσως και με το παράλογο θέατρο) ο Ιονέσκο, «βλέπει» το έργο του Η Φαλακρή Τραγουδίστρια να αναγιγνώσκεται από την ομάδα Θέατρο ΔΕΝ στη Θεσσαλονίκη. Ένα έργο που πρωτοπαίχτηκε άμα τη συγγραφή του και δεν σταμάτησε από τότε να ανεβαίνει σε πάμπολλα θέατρα ανά τον κόσμο. Δικαίως, νομίζω, αφού φέρει το τεράστιο προσόν του ασύλληπτου. Κάθε ανέβασμα της Φαλακρής Τραγουδίστριας είναι μια – εξαρχής χαμένη – απόπειρα εξήγησής της από τον ανθρώπινο νου. Κι αυτή είναι η γοητεία της.
Μπαίνοντας στο θέατρο είδα τέσσερις υφασμάτινες κούκλες ξαπλωμένες στο πάτωμα και τον καναπέ. Προσέχοντας λίγο καλύτερα συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Τέσσερα σώματα – ασώματα χυμένα κατά γης. Η αναλογία με τον πίνακα «Η εμμονή της μνήμης» του Νταλί, τα γνωστά λιωμένα ρολόγια, ήταν αναπόφευκτη. Ο χρόνος άλλωστε είναι ένα αξίωμα. Όσο εύκολα αποκτά νόημα, άλλο τόσο το χάνει. Ακόμα και το ρολόι που υπάρχει στο σπίτι του κυρίου και της κυρίας Σμιθ δεν είναι ρολόι. Είναι πνεύμα αντιλογίας.
Κι αν το έργο ερωτοτροπεί με την παράνοια, τη φλυαρία, το παραλήρημα τα μηνυματάκια του τα περνάει μια χαρά. Η αστική τάξη, η ανία της ύπαρξης, η εξουσία, ο κλήρος, οι συζυγικές σχέσεις, η παντός είδους κρίση, η φιλία αν είχαν στόμα θα δήλωναν, αν μη τι άλλο, προσβεβλημένα από το Θέατρο ΔΕΝ.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] παράσταση – πρόταση της νεοσύστατης θεατρικής ομάδας αποδεικνύει περίτρανα πως όχι απλά δεν είναι μία και μοναδική η αλήθεια, αλλά δεν είναι καν μία και μοναδική η λογική. Γνωρίζονται μεταξύ τους δυο άνθρωποι που είναι χρόνια παντρεμένοι; Είναι πάντα κάποιος πίσω από την πόρτα όταν χτυπάει το κουδούνι; Ξεσπούν πυρκαγιές με ραντεβού; Θέματα ανούσια γίνονται βαθυστόχαστες κουβέντες από τους Σμιθ, τους Μαρτίν, την καμαριέρα και τον αρχιπυροσβέστη, αρθρωμένα πεντακάθαρα από τους έξι ηθοποιούς.
Τόσο ανούσια και κενά που καταλήγουν σε λέξεις μετέωρες και ασυνεπείς. Και κάπως έτσι, πήρε φωτιά η φωτιά και όλα έγιναν φωτιά.
Το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο τελειώνει με τη φράση «C’est pas par là, c’est par ici», ελληνιστί «δεν είναι εκεί, εδώ είναι». Για φαυλότητα δεν λέγαμε και στην αρχή;
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βασίλης Βασιλάκης
Μουσική παράστασης: Δήμος Βρύζας
Σκηνικά: Γιώργος Μπάμπος Λαμπρόπουλος, Βασίλης Βασιλάκης
Κοστούμια: Στέλλα Γκρεκιώτη
Φωτισμοί: Βασίλης Βασιλάκης
Παίζουν:
Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος
Βίκυ Ίτσιου
Σιδέρης Νανούδης
Γιάννης Κοντός
Κλέα Σαμαντά
Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου
Σχετικό άρθρο της Μαρίας Καρβούνη για τον Ευγένιο Ιονέσκο: https://www.lavart.gr/ioneskoeugenios
Παρακολουθήσαμε το έργο Η Φαλακρή Τραγουδίστρια στο θέατρο BlackBox.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
