Η Φαίδρα συναντά τον Ιππόλυτο κάτω από ένα σωρό με… κάλτσες.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο κουβάρι με την κόκκινη κλωστή ξετυλίγεται σταδιακά και το παραμύθι παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στους θεατές. Το παράλογο «κενό», αυτό που γεμίζει τις ψυχές των ανθρώπων δίνοντάς τους όλα τα στοιχεία της ρηχότητας, είναι αυτό που απασχολεί τη Σάρα Κέιν. Η ίδια θα ανασκευάσει τον αρχαίο μύθο της ερωτοπαρμένης Φαίδρας για να αφηγηθεί μια άλλη ιστορία. Μέσα από τον στυγνό αμοραλισμό ο κυνικός γόνος, ο Ιππόλυτος, ένα παραμελημένο πριγκιπόπουλο, θα μαρτυρήσει όλα τα δεινά του είδους μας.
Το έργο κινείται στο πλαίσιο του σουρεαλισμού, αλλά όταν κάνουμε λόγο για Σάρα Κέιν δεν μιλούμε ακριβώς για θέατρο του παραλόγου. Δεν μιλούμε, δηλαδή, μόνο για θέατρο με παράλογες εικόνες και παράλογα δραματικά απρόοπτα, αλλά για μια μελέτη πάνω στο παράλογο. Κοφτός και ψυχρός λόγος, χυδαιολογία, φιλοσοφικές εξάρσεις και στιχομυθία με έντονη δόση κυνικού χιούμορ (εδώ βρίσκεται και η ιδιαιτερότητα του Φαίδρας Έρως σε αντίθεση με άλλα έργα της Σάρα Κέιν) αποτελούν τη βάση του θεατρικού κειμένου. Οι ήρωες βρίσκονται σε πλήρη συναισθηματική σύγχυση ή σε πλήρη αδράνεια σκέψης. Το ερωτικό κομφούζιο μέσα στα τείχη του παλατιού εξελίσσεται σε τραγωδία (ή και κωμωδία) και ο παράνομος έρωτας της Φαίδρας για τον γιο του άνδρα της Ιππόλυτο γίνεται μανία και οδηγεί στην καταστροφή. Μια καταστροφή, βέβαια, που για τη Σάρα Κέιν προϋπάρχει, καθώς οι αξίες της σύγχρονης ηθικής επαφίονται σε νόθες βάσεις.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] σκηνοθετική προσέγγιση του Θάνου Νίκα είναι το λιγότερο ευφυής ως προς την απόδοση του κειμένου. Είναι γνωστή η δυσκολία της χρήσης των σκηνοθετικών οδηγιών στα έργα της Σάρα Κέιν. Εδώ, ο σκηνοθέτης με τη χρήση ενός αφηγητή-σχολιαστή έλυσε ένα σημαντικό πρόβλημα και μάλιστα έδωσε μια οπτική γωνία αρχαίου δράματος, όπου η εξωτερική δράση μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από την εσωτερική. Παράλληλα, οι κινησιολογικές παρεμβάσεις και η αξιοποίηση όλου του χώρου του Blackbox ενισχύουν επαρκώς τις αλλαγές των σκηνών και την έκφραση των ηρώων. Ο εύστοχος συνδυασμός εξπρεσιονιστικής διάθεσης φωτισμών και κάποιων τεχνικών μέσων (μικρόφωνα, κάμερες) με τα σκηνικά και τα κουστούμια που παραπέμπουν σε ποπ κουλτούρα (αυτή του Andy Worhol) δίνουν ένα όμορφα υπαινικτικό ύφος σάτιρας. Το κόκκινο χρώμα της συμβολικής κάλτσας, του νήματος και των χειλιών υποδηλώνει και τη ροή του αίματος. Η υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών αποτυπώνεται τόσο στην κίνηση όσο και στον λόγο και στη μετάδοση της συναισθηματικής χαότητας ή ανυπαρξίας, γεγονός που φανερώνει πολύ σωστή επιλογή του καστ.
Παρακολουθώντας το έργο Φαίδρας Έρως της Σάρα Κέιν δεν περιμένεις να δεις τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη ή τη Φαίδρα του Ρωμαίου Σενέκα. Εδώ θα βρεις «την κωμωδία της», όπως τη χαρακτήρισε η Σάρα Κέιν, για την διαφθορά της οικογένειας, την αιμομιξία ως καταλύτη των «νόθων» δεσμών αίματος, τη χυδαιότητα της εξουσίας και την ρηχότητα του κοινού νου. Η γυναίκα, έρμαιο των παθών της θα γίνει σύμβολο της αμαρτίας και της παρανομίας, γιατί «σιχαίνεται τον εαυτό της» και ο άνδρας θα παρακολουθήσει τηλεόραση, οκνηρός, ευνουχισμένος και αδύναμος έως ότου μιλήσει, λέγοντας μόνο την αλήθεια.
Συντελεστές
Κείμενο: Σάρα Κέιν
Μετάφραση: Αθηνά Παραπονιάρη
Σκηνοθεσία: Θάνος Νίκας
Σκηνική εγκατάσταση: Πηνελόπη Χατζηδημητρίου
Φωτισμοί: Θάνος Νίκας
Παίζουν: Αλέξανδρος Νικολαΐδης, Ρέα Σαμαροπούλου, Δημήτρης Φραγκούλης, Μυρσίνη Χρυσοχοΐδου
Κείμενο: Χρήστος Φώτης (Lavart)
