Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου του Κύρου Παπαβασιλείου
Αν επέστρεφε για λίγο ο Ποιητής
«Ποιος είμαι? Πείτε μου ποιος είμαι.. Δε θυμάμαι..»
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ργά βήματα, λασπωμένα και βρέχει. Τα ρούχα του βρώμικα, το βλέμμα του χαμένο. Ένα τετράδιο με λευκές σελίδες στο χέρι. Ούτε αυτό θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Ερημιά, χωράφια και βαλτόνερα. Προσπαθεί να γυρίσει «πίσω», μα δεν ξέρει πού είναι αυτό το μέρος. Φτάνει στην πόλη και τα πόδια του τον οδηγούν στο μόνο σπίτι που του φαίνεται γνώριμο. Χτυπά το κουδούνι:
-«Μάνα? Εγώ είμαι…»
-«Ποιος είστε? Ποιος είστε? Ο γιος μου έχει πεθάνει, παιδί μου….»
Φεύγει. Δεν μπορεί να καταλάβει και φεύγει. Στο μπαρ, το βράδυ, γνωρίζει τη Μαρία και κοιμούνται μαζί. Εκείνη δείχνει πως τον ξέρει. Εκείνος αγνοεί πλήρως την ταυτότητά του. Έχει πολλές απορίες και τη ρωτά.
-«Κώστα. Σε λένε Κώστα Καρυωτάκη και έχεις αυτοκτονήσει. Γι αυτό δε θυμάσαι. Γιατί πάντα προτιμούσες να ξεχνάς..»
[dropcap size=big]Η[/dropcap] ταινία, κατόπιν μιας αργής εισαγωγής, με τον πρωταγωνιστή να περιπλανιέται μόνος του σε έρημα τοπία, ξαφνικά μας εισάγει στο θέμα. Ο Κώστας, είναι ποιητής και έχει αυτοκτονήσει χρόνια πριν. Η Μαρία είναι έγκυος στο παιδί του. Οι γονείς του είναι σπίτι και τον περιμένουν. Εκείνος, όμως, επιστρέφει πίσω μόνο μία φορά τον χρόνο. Στην επέτειο της αυτοκτονίας του, για να ζήσει ξανά τις τελευταίες του ώρες. Αυτό είναι το τίμημα του αυτόχειρα, μα ο ίδιος ποτέ δε το θυμάται..
Η στασιμότητα που αποπνέει το συννεφιασμένο φόντο του φιλμ, θυμίζει παλιά φωτογραφία. Κυρίαρχο στοιχείο, το νερό. Βροχή και κύματα. Οι υπέροχοι ηλεκτρονικοί ήχοι του ιδιαίτερου μουσικού, Νίκου Βελιώτη, για soundtrack, γίνονται ένα μαζί τους και δημιουργούν την απόλυτη αίσθηση μελαγχολίας. Μία αίσθηση που είχε ανέκαθεν στενή σχέση με τον Καρυωτάκη. Ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται ατάραχος και δεκτικός σε ό,τι του πουν, με μία δόση ματαιότητας στο βλέμμα. Οι κάμερες είναι εξαιρετικά αργές, οι διάλογοι λίγοι και σπανίζουν. Όμως, όσο «βαρύ» και να είναι αυτό για μια ταινία, σίγουρα δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί αλλιώς το περιβάλλον και η ψυχολογία του -εν λόγω- ποιητή. Ο Καρυωτάκης «πενθούσε» τη ζωή με λέξεις. Ο σκηνοθέτης, Κύρος Παπαβασιλείου, απέδωσε το πένθος του αυτό με εικόνες.
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]σο προχωρά η ταινία, ο Κώστας μαθαίνει πως, για χρόνια, επιστρέφει και ζει τις τελευταίες του στιγμές. Και όλα αυτά, για να μπορέσει να τις καταγράψει στις λευκές σελίδες του τετραδίου του. Αφού το κάνει, θα πρέπει ξανά να αυτοκτονήσει. Και πρέπει να αυτοκτονήσει με όπλο. Όπως συνέβη και την μέρα που κατόρθωσε να δώσει τέλος στη ζωή του, μετά τη μάταιη προσπάθεια να πεθάνει από πνιγμό.
Ποιητές σαν τον Κώστα Καρυωτάκη έχουν να εκπληρώσουν ένα «χρέος» σε αυτή τη ζωή, ακόμα κι αν η δική τους έχει τελειώσει. Ζώντες ή νεκροί, έχουν πολλά ακόμη να πουν και να μας δείξουν. Και η ατμοσφαιρική, κινηματογραφική προσπάθεια του Κύρου Παπαβασιλείου, μας το υπογραμμίζει σε κάθε της πλάνο.
« [Υ.Γ:] Και για ν’ αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.» -Κ.Π.Καρυωτάκης
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Κύρος Παπαβασιλείου
Σενάριο: Κύρος Παπαβασιλείου, σε συνεργασία με τους Γιώργο Ζώη, Μαρία Βαρνακκίδου, Φίλιππο Γιαννηκούρη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Κωνσταντίνος Όθωνος
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης
Ήχος: Περσεφόνη Μήλιου
Μουσική: Νίκος Βελιώτης
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Άντης Πατζίλης
Κοστούμια: Νότης Παναγιώτου, Κωνσταντίνα Ανδρέου
Μακιγιάζ: Αλεξάνδρα Μυτά
Με τους: Θοδωρής Πεντίδης, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, Χριστόδουλος Μαρτάς
Κείμενο: Πέππυ Λουπεϊδου (Lavart)
