Με αφορμή το live του στο Block 33
Με δανεική κιθάρα από τον ηχολήπτη (η δικιά του έσπασε, όπως ανέφερε το βράδυ της Παρασκευής στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη), ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μετά από καιρό επανήλθε αρνούμενος να εγκαταλείψει τη χώρα του, επικοινωνώντας τη Μικρή του βαλίτσα, όπως τιτλοφορείται ο τελευταίος του δίσκος.
Καλλιτέχνης – σύμβολο της γενιάς των σημερινών 30άριδων, και όχι μόνο, με έντονο και πολύ συγκεκριμένο πολιτικό λόγο, με το αστείο στην περίπτωσή του να είναι πως πολλοί τον αγάπησαν για την πορεία του και όλα όσα χάρισε στο κοινό όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη περισσότεροι τον αγαπούν καθώς τους έλειψε, όταν «παιδευόταν» στη Ρωσία, αλλά ταυτόχρονα πολλοί συνεχίζουν να τον αγαπούν παρόλο που το «πρόβλημα» γι’ αυτόν – και με βρίσκει σύμφωνο – είναι ο ίδιος ο… άνθρωπος – Έλληνας – λαός (ειδικά στη Μικρή βαλίτσα). Ασκεί, λοιπόν, με τα τραγούδια του σκληρή κριτική στη νοοτροπία του νεοέλληνα, και ο ίδιος ο νεοέλληνας συνεχίζει και τον ακούει κάθε φορά ή μη καταλαβαίνοντας «τι θέλει να πει ο ποιητής» ή απολαμβάνοντας την κριτική. Μια κριτική που, καθώς φαίνεται, όταν την κάνει ο Αλκίνοος, είναι γλυκιά και μοιάζει να ξεπλένει κάποια αμαρτία φέρνοντας την εξιλέωση προς τον κάθε εαυτό.
Αναφορικά με το live του στο Block 33 ίσως αρκεί και μόνο να αναφέρω την αφιέρωσή του και τίποτα παραπάνω…
«Στους ανθρώπους που πεθαίνουν στις θάλασσές μας και γεννούν στις λάσπες μας».
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Θωμάς Γκαρίπης (Lavart)
