Ενηλικιώθηκε ο θάνατος του κατά πολλούς σπουδαιότερου σκηνοθέτη όλων των εποχών, Στάνλεϊ Κιούμπρικ, δίνοντας μας την ευκαιρία να αποτίσουμε έναν μικρό φόρο τιμής στο μέγιστο έργο του
Πριν 18 χρόνια λοιπόν μια μέρα σαν κι αυτή έφυγε από τη ζωή προδομένος από την καρδιά του ο δημιουργός που δεν πρόδωσε ποτέ την τέχνη του, μένοντας πάντα πιστός στο όραμά του και αφήνοντας πίσω 12 αριστουργήματα. Μετά από κάποια ντοκιμαντέρ μικρού μήκους και μια εξηντάλεπτη πρώτη απόπειρα στη μυθοπλασία με τίτλο Fear and Desire, σε ηλικία 27 ετών πραγματοποιεί το ουσιαστικό ντεμπούτο του με την ταινία το Φιλί του Δολοφόνου, είναι όμως το δεύτερο του φιλμ, το εξαιρετικό φιλμ νουάρ The Killing (Το χρήμα της οργής) που θα τον βάλει για τα καλά στον κινηματογραφικό χάρτη. Από κει και πέρα το ταξίδι είχε μόνο σταθμούς στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά.
Καταπιάστηκε με διάφορα κινηματογραφικά είδη, αγγίζοντας δυσθεώρητα ποιοτικά ύψη. Με την Λολίτα και το Κουρδιστό Πορτοκάλι ταρακούνησε τα ήθη της εποχής, σχολιάζοντας την ηδονοβλεψία, τον καθωσπρεπισμό, τον κρατικό παρεμβατισμό και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και απαγορεύσεις σε αρκετές χώρες. Δημιούργησε ίσως την καλύτερη πολιτική σάτιρα όλων των εποχών( SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα με τον εκπληκτικό Πίτερ Σέλερς), την πιο επιδραστική ταινία επιστημονικής φαντασίας(2001 Οδύσσεια του διαστήματος), το σημαντικότερο ψυχολογικό θρίλερ(η Λάμψη), δυο από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες ( Σταυροί στο Μέτωπο και Full Metal Jacket). Διέπρεψε ακόμα και σε πιο ιδιαίτερα ήδη όπως τα έπη (Σπάρτακος) και οι ταινίες εποχής (Μπάρι Λίντον) με πιο αδύνατη ίσως στιγμή του, το κύκνειο άσμα του Μάτια Ερμητικά Κλειστά.
Είναι τόσες οι εμβληματικές σκηνές από τα έργα του (προσωπικά κρατάω το πρώτο μισάωρο της εκπαίδευσης στο Full Metal Jacket), τέτοια η εμμονή του στην τελειότητα που πολλές φορές οδήγησε στα όρια τους πρωταγωνιστές του. Πολλοί λένε ότι αυτός οφείλεται για τον χωρισμό του Τομ Κρουζ με την Νικόλ Κίντμαν, ενώ κόντεψε να οδηγήσει τον Τζακ Νίκολσον στο τρελοκομείο, κάτι που πέτυχε μάλιστα στην περίπτωση της Σελέι Ντιβάλ. Μια θεωρία ακόμα αναφέρει πως αυτός σκηνοθέτησε την προσγείωση του Νιλ Άρμστρονγκ στο φεγγάρι, ενώ ο Ναπολέων, το μεγάλο του σχέδιο που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ θεωρείται σε διάφορες λίστες ως η καλύτερη ταινία όλων των εποχών που δυστυχώς δεν γυρίστηκε. Σε κάθε περίπτωση επηρέασε όσο ελάχιστοι την έβδομη τέχνη, αναγνωρίστηκε από κοινό και κριτικούς, αν και τα Όσκαρ τον βράβευσαν μόνο για τα οπτικά εφέ της Οδύσσειας του Διαστήματος, κάτι που δεν τον ένοιαζε βέβαια και ιδιαίτερα, αφού είχε αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, μετακομίζοντας στην Αγγλία. Έτσι αποφάσισε να αποχαιρετήσει τον κινηματογραφικό κόσμο με τελευταία λέξη στην τεράστια φιλμογραφία του την ευχή του προς όλο αυτό το star system που τόσο απεχθανόταν: fuck.
Για περισσότερα κινηματογραφικά νέα, πατήστε εδώ.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
