[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ίναι επίσημα η δεύτερη συνεχόμενη χρονιά που οι Λάργκο εμφανίζονται στην Αθήνα, στον Σταυρό του Νότου. Τη νύχτα της 21ης Δεκεμβρίου λοιπόν, είχα την τύχη να παρευρεθώ σε ένα μουσικό ταξίδι με οδηγό τους Λάργκο (παρεμπιπτόντως, το Λάργκο είναι ονομασία που προέρχεται από την ιταλική λέξη “Largo” και δηλώνει το παίξιμο ενός κομματιού αργά και με μεγαλοπρέπεια).
Οι Λάργκο ιδρύθηκαν το 2013 στη Θεσσαλονίκη από μία παρέα φίλων που μοιράζονταν κοινά ακούσματα και κοινή θέληση για έκφραση μέσα από τη μουσική. Πρόκειται για ένα πάντρεμα ελληνικής και βαλκανικής παράδοσης, μία μίξη, όπως και οι ίδιοι δηλώνουν, ροκ, pop, ska, reggae, swing, jazz, blues, funky, post, trip hop, ρεμπέτικου, έντεχνου, country και αφρικανικής μουσικής. Μάλιστα, προσφάτως δήλωσαν σε συνέντευξη τους ότι «Eμείς λέμε ότι δεν θέλουμε να περιοριστούμε σε μουσικά είδη, ταμπέλες και σύνορα. Κάποιος άλλος κάλλιστα μπορεί να πει ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται…».
Η μπάντα απαρτίζεται από τους Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου στη φωνή και στην ηλεκτρική κιθάρα, Τάσο Κοφοδήμο στην ακουστική κιθάρα και στη φωνή, Παύλο Μέτσιο στην τρομπέτα και στα φωνητικά, Φίλιππο Φασούλα στο κλαρίνο, Μανώλη Σταματιάδη στο ακορντεόν και Ηλία Ρότσια στο ηλεκτρικό μπάσο.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Doros, ένα συγκρότημα με δικές τους παραδοσιακές μουσικές συνθέσεις, εμπνεόμενες από πολλά μέρη του πλανήτη. 
Λίγο πριν τις 12, λοιπόν, βγαίνουν στη σκηνή οι Largo. Άνοιξαν το πρόγραμμα με μια πρωτότυπη διασκευή του opening τραγουδιού από τον δίσκο “Glassworks” του Philip Glass. Συνέχισαν με το ατμοσφαιρικό «Λόλα να ένα μήλο» και το «Τα λάθη μας». Μεταξύ άλλων, έπαιξαν και ένα καινούριο τους κομμάτι που όπως μας είπαν χαρακτηριστικά «Δεν έχει τίτλο». Καθόλη τη διάρκεια της συναυλίας η ατμόσφαιρα γέμιζε άλλοτε με μια μελαγχολική ένταση και άλλοτε σου έδινε την ώθηση να σηκωθείς να χορέψεις. Μια μουσική που δε μπαίνει σε καλούπια, ο συνδυασμός της ηλεκτρικής κιθάρας, των πνευστών, του ακορντεόν και της τρομπέτας μας ταξίδεψε σε άλλους τόπους όπου ο χρόνος σταματούσε εκεί και καθιστούσε την επιστροφή στην πραγματικότητα ακόμη και βίαιη.
Τους παρατηρούσα καθώς έπαιζαν, τον τρόπο που χειρίζονταν τα όργανα, το σεβασμό που είχαν ως προς τη μουσική τους αλλά και ως προς το κοινό, καθώς και τη γαλήνη στα πρόσωπα τους. Προσωπικά δεν έχω ξανασυναντήσει μουσικούς με τόση στωικότητα την ώρα της κρίσεως, την ώρα που πετάνε το προστατευτικό δίχτυ και ξεδιπλώνουν την ψυχή τους μπροστά σε ένα κοινό άγνωστο σ’ αυτούς. Τη συναυλία έκλεισαν με μια διασκευή της «Γυφτοπούλας» και το μόνο σίγουρο ήταν ότι κανείς δεν ήταν έτοιμος να πει το αντίο.
Βάζοντας μία άνω τελεία σε αυτή τη συνάντηση, θα ήθελα να τονίσω ότι οι στίχοι των Λάργκο έχουν να πουν πράγματα στον σημερινό άνθρωπο ο οποίος ζει καταπιεσμένος (όταν το αντιλαμβάνεται) σε μία κοινωνία που απομυζεί τον χρόνο και την ενέργεια του, ψάχνοντας την ευτυχία και τον τρόπο να κατανοήσει τον πόνο. Αποτυπώνει συναισθήματα της καθημερινότητας είτε συνειρμικά είτε ρεαλιστικά. Στο τραγούδι τους “Victims of the system” χαρακτηριστικά, απεικονίζονται τα «θύματα» του συστήματος, οι καταπιεσμένοι, οι αγνώμονες οι οποίοι και καταναλώνουν ό,τι τους πλασάρεται… Οι Λάργκο, λοιπόν, έρχονται να δώσουν ελπίδα και κάνουν ένα βήμα προς την επιζητούμενη μεταστροφή. Αδημονούμε για τα επόμενα μουσικά τους βήματα!
Κείμενο: Λίνα Τσαλαματά (Lavart)
Φωτογραφίες: Κατερίνα Βράτιτς (Lavart)
