Ένα σπίτι τσαγιού από τον David Maštálka

Στους πρόποδες ενός λόφου ανάμεσα στις συνοικίες Hloubětín και Aloisov της Πράγας, βρίσκεται ένας μικρός κήπος γεμάτος μηλιές και κερασιές. Εκεί, το 2008 ο αρχιτέκτονας David Maštálka που συγκαταλέγεται στην ομάδα των Α1 Αrchitects σχεδίασε και κατασκεύασε αυτό το ιδιαίτερο σπίτι του τσαγιού μέσα σε 35 ημέρες, συνεργαζόμενος με τον γλύπτη Vojtech Bilisic.

Το κτίριο, παρά τις μικρές διαστάσεις του (μόλις 7 τετραγωνικά μέτρα), καταφέρνει να προκαλέσει μεγάλα και έντονα συναισθήματα στους επισκέπτες του. Η μία του όψη προσανατολίζεται στον κήπο, ενώ το παράδοξο είναι πως δεν προϊδεάζει καθόλου τον επισκέπτη του για το τι θα συναντήσει κατά την είσοδό του σε αυτό.

Ο μινιμαλισμός και η ποιητική διάθεση στην κατασκευή
Η τυπολογία των χώρων του ακολουθεί την ιαπωνική παράδοση της ελαχιστοποίησης του χώρου. «Δεν ανήκω σε αυτούς που λατρεύουν το τσάι», τονίζει ο αρχιτέκτονας, «όμως, ενδιαφέρομαι πολύ για τους τόπους όπου συναντιούνται παρέες φίλων».

Όσον αφορά το κατασκευαστικό κομμάτι, το μικρό αυτό σπίτι είναι στερεωμένο πάνω σε μία κυκλική πλατφόρμα που περικλείεται από ένα διαφανή θόλο. Η χρήση της διαφάνειας συντελεί σε σημαντικό βαθμό στη δημιουργία μιας εσωτερικής γαλήνης του χώρου παρόμοιας με αυτή των ιερών κτιρίων.

Φωτορεαλιστική αναπαράσταση του χώρου σε κάτοψη και τομή

Η στέγη του, ημιδιαφανής, θολωτή και καλυμμένη με χαρτί. Οι τοίχοι είναι από ξύλο βελανιδιάς, ενώ το εξωτερικό του είναι επενδυμένο με ξύλο πεύκης. Η χρήση του ξύλου στις όψεις δημιουργεί ένα χρωματικό δέσιμο με τον περιβάλλοντα χώρο ιδιαίτερα ξεχωριστό.

Πέραν, όμως, των υλικών κατασκευής, ο τρόπος χρήσης του φωτός που κάνει ο αρχιτέκτονας παίζει και αυτός με τη σειρά του σημαντικό ρόλο στην τόνωση μιας πιο ατμοσφαιρικής διάθεσης. Το φυσικό φως εισέρχεται μέσω του ημιδιαφανή θόλου που θυμίζει ουρανό.

Φωτογραφία του εσωτερικού του χώρου

Το ίδιο το σχήμα του κτιρίου, η σφαιρικότητά του, κατευθύνουν την προσοχή του επισκέπτη στην εστία, όπου ετοιμάζεται το τσάι που θα σερβιριστεί. Έτσι, ο λόγος ύπαρξης κάποιου στον χώρο υπονοείται έμμεσα χάρη στην ίδια τη μορφή του κτιρίου.

Έχουμε να κάνουμε, κατά κάποιο τρόπο, με έναν κρυμμένο κόσμο, όπου ο χρόνος ρέει με το δικό του ρυθμό, έναν κενό χώρο που εντυπωσιάζει απλά και μόνο λόγω της απλότητάς του.

Η σημασία της συνεύρεσης
Η στιγμή που θα συναντηθούν όσοι βρεθούν σε αυτόν το χώρο αποτελεί το εννοιολογικό υπόβαθρο στο οποίο στηρίχθηκε ο αρχιτέκτονας για τον σχεδιασμό του: μοιραζόμαστε τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μας , τη δική μας αμοιβαία εγγύτητα…