Ήταν -θυμάμαι- άνοιξη του 2018, όταν χτύπησε το τηλέφωνο… Ναι, και αυτή η ιστορία ξεκινά με ένα τηλεφώνημα, όπως είθισται να ξεκινούν τις περισσότερες φορές οι συνεργασίες στο χώρο του θεάτρου. Με κάποια άλλη αφορμή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για όλες εκείνες τις ημέρες που δεν χτυπούν τα τηλέφωνα, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης…
Χτυπάει, λοιπόν, το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ακούω τον Γιάννη Αναστασάκη να μου προτείνει να σκηνοθετήσω για την εφηβική σκηνή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Η χαρά ανέλπιστη, για ώρα το βλέμμα έμεινε απλανές, ένα χαμόγελο είχε καρφωθεί στο πρόσωπο, μια ελαφριά ανατριχίλα διαπερνούσε το σώμα και ο εγκέφαλος δούλευε σε χίλιες στροφές για να συνειδητοποιήσει.
Μετά, ξεκίνησε η διαδικασία επιλογής έργου. Διάβαζα εγώ, διάβαζε ο Γιάννης Αναστασάκης, διάβαζε η Μαρία Τσιμά, ανταλλάσσαμε κείμενα και απόψεις. Ώσπου ήρθε το δεύτερο τηλεφώνημα. Και πάλι ο Γιάννης Αναστασάκης: «Άκου, διάβασα κάτι πολύ καλό. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Το «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα». Ρίξ’ του μια ματιά.»
Και το διαβάζω… και βουτάω στον κόσμο του Κρίστοφερ, στον κόσμο ενός 15χρονου εφήβου με ιδιαίτερο ταλέντο στα μαθηματικά, ο οποίος έχει διαγνωσθεί στο φάσμα του αυτισμού. Και συμπάσχω με την προσπάθεια του να καταλάβει και να λειτουργήσει μέσα στον κόσμο των τυπικών (πολλές φορές κι εγώ, όπως κι αυτός, μπερδεύομαι με τις αντιδράσεις και τις προθέσεις των ανθρώπων) και συγκινήθηκα με την τρυφερή ιστορία του όπως αυτή ξετυλίγεται, τόσο στο μυθιστόρημα του Μάρκ Χάντον, όσο και στη θεατρική διασκευή του Σάιμον Στήβενς.
Στο έργο αυτό συναντήθηκαν πολλές μεγάλες αγάπες μου. Το θέατρο ασφαλώς και το αγαπώ, αλλά αγαπώ πολύ και τα παιδιά που θα αποτελούσαν ως επί το πλείστον το κοινό αυτής της παράστασης. Αλλά και για τα Μαθηματικά έτρεφα μεγάλη αδυναμία από παιδί και το έργο είχε αρκετά μαθηματικά. Επιπλέον πάντα με έλκυε να καταλάβω τον τρόπο σκέψης των ατόμων που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, θαυμάζω τις συνάψεις που συμβαίνουν στο κεφάλι τους και για το λόγο αυτό στο παρελθόν (σε κάποια περίοδο από αυτές που δεν χτυπάνε τα τηλέφωνα για δουλειά) είχα λάβει μια στοιχειώδη εκπαίδευση από την θεατροπαιδαγωγό Χάρις Καρνέζη πάνω σε ένα μοντέλο που απευθύνεται σε τέτοια παιδιά. Όλα αυτά τα άσχετα μεταξύ τους πράγματα, τα ασύνδετα κομμάτια της ζωής μου σε αυτήν την παράσταση βρήκαν κοινό τόπο.
Και μετά ξεκινούν οι πρόβες. Δούλεψα με μια καταπληκτική ομάδα ηθοποιών και συντελεστών! Οι άνθρωποι που συνάντησα σε αυτή τη διαδικασία ήταν κάτι παραπάνω από συνεργάτες, θα έλεγα -χαριτολογώντας- πως ήταν συνένοχοι. Όντως υπήρχε μια συνενοχή καθ’ όλο το διάστημα των προβών, όπου ο καθένας τους ξεχωριστά και όλοι μαζί σαν σύνολο κατέθεσαν γενναιόδωρα ένα κομμάτι, όχι μόνο του ταλέντου τους, αλλά και της ύπαρξης τους, προκειμένου να μεταφέρουμε όσο γίνεται πιο ζωντανά την ιστορία του Κρίστοφερ επί σκηνής. Τις αναπολώ συχνά αυτές τις πρόβες!
Ήδη σήμερα που γράφω αυτά τα λίγα λόγια το ταξίδι του «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» έχει κλείσει ένα χρόνο πορείας στη σκηνή «Σωκράτης Καραντινός» της Μονής Λαζαριστών και συνεχίζει…
Ευχαριστώ θερμά όλους αυτούς τους ανθρώπους που καταφέρνουν να τροφοδοτούν και κρατούν τόσο θερμή την ιστορία καθημερινά επί σκηνής· που φροντίζουν και αγαπούν τον Κρίστοφερ· που έχουν βάλει πείσμα να μάθουν σε αυτόν τον μικρό «εξωγήινο» τον κόσμο εκεί έξω με τα καλά και τα κακά του. Θεωρώ πως μου έχουν κάνει το μεγαλύτερο δώρο! Βασίλη, Γωγώ, Χρύσα, Μαριάννα, Μαρία, Θοδωρή, Άλκη, Μελίνα, Ορέστη, Γιάννη, Χάρη, Σοφία, Μάνο, Τίνα, Στέλλα, Αναστασία, Γιώργο, Χριστίνα, Φωτεινή, για εσάς αυτά τα λίγα λόγια.
Κείμενο: Ελεάνα Τσίχλη
Το «Ποιός Σκότωσε το Σκύλο τα Μεσάνυχτα» του Σάιμον Στίβενς για δεύτερη χρονιά στη Μονή Λαζαριστών
