[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν πρωτοανακοινώθηκε, πριν περίπου έξι μήνες, ότι ανεβαίνει το Festen δεν έκρυψα την χαρά μου.
Το κινηματογραφικό αριστούργημα του Thomas Vinterberg, ανεβάζει ο Γιάννης Παρασκευόπουλος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Για την ακρίβεια αυτό που ανεβαίνει είναι η θεατρική διασκευή του γραμμένη από τον Ντέιβιντ Έλντριτζ.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]όνο που όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, η «Οικογενειακή γιορτή», όπως αποδόθηκε και τιτλοφορείται η ταινία του Δόγματος 95 στην Ελλάδα, αποτελεί η ίδια μία από μόνη της καινούρια εκδοχή απόδοσης του δανέζικου έργου. Αναφέρομαι στην διάταξη του χώρου και τις προεκτάσεις που επιφέρει αυτός σε υποκριτικό και σκηνοθετικό επίπεδο καθώς το σενάριο παρότι υποδεικνύει πως η ιστορία εκτυλίσσεται σε οκτώ διαφορετικούς χώρους, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος αποφάσισε όλες οι σκηνές να διαδραματιστούν στο φουαγιέ της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών. Και αυτό από μόνο του αποτελεί μία πρόκληση. Σε κάθε παράσταση, οι διαθέσιμες θέσεις για το κοινό, είναι μόνον 50 και οι ηθοποιοί Χρίστος Στυλιανού, Στεφανία Ζώρα, Κωνσταντίνος Χατζησάββας, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Κωνσταντίνος Λιάρος, Ιωάννα Παγιατάκη, Γιολάντα Μπαλαούρα, Βασίλης Σπυρόπουλος, Κλειώ Δανάη Οθωναίου, Νίκος Καπέλιος, Αλέξανδρος Τσακίρης, Νεφέλη Ανθοπούλου, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Βασίλης Παπαγεωργίου παίζουν στον χώρο καθώς επίσης σε πολλές των περιπτώσεων φαίνεται να αλληλεπιδρούν με τους θεατές καθώς κάθονται απέναντι τους σε απόσταση μισού μέτρου ή ακουμπώντας τους την ώρα που διασχίζουν το φουαγιέ.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο Festen συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο σοκαριστικές ταινίες από καταβολής κινηματογράφου. Και αυτό δεν έχει να κάνει με καμία ύπαρξη υπερβολικής ποσότητας βία. Έχει να κάνει με το πιο επικίνδυνο όπλο. Έχει να κάνει με τον λόγο. Με τα πεπραγμένα. Με τα θαμμένα μυστικά και την αποκάλυψή τους. Έχει να κάνει με την αλήθεια. Και έχει να κάνει μεταξύ άλλων και με μία αλήθεια που ως κοινωνικό σύμπτωμα, προερχόμενο βέβαια από παλαιότερους αιώνες και θεολογικές αστήριχτες φιλοσοφικές τάσεις, τα τελευταία πολλά χρόνια, αρνούμαστε να κοιτάξουμε κατάματα, με αποτέλεσμα να ανακυκλώνεται και να παγιώνεται ένα status quo που οι συνέπειες του ενίοτε είναι ολέθριες.
Εδώ ή λέξη κλειδί είναι η οικογένεια, ο ρόλος της, ο ρόλος του καθενός μέσα σε αυτήν, τα όρια και τί πραγματικά σημαίνει να είσαι γιος, κόρη, μητέρα, πατέρας.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]κεί όπου συναντάται ο καθωσπρεπισμός με τα όχι και τόσο επτασφράγιστα μυστικά τελικά, εκεί όπου ο θεσμός της οικογένειας παίρνει διαστάσεις νοτιοϊταλικής φαμίλιας, εκεί όπου οι βορειοευρωπαϊκές και νοτιοευρωπαϊκές νοοτροπίες χωρίζουν και παντρεύονται, εκεί εκτυλίσσεται μία «Οικογενειακή γιορτή» αυτή τη φορά με 50 μάρτυρες.
Ένα από τα γεγονότα της χρονιάς.
Για να δούμε…
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Πηνελόπη Μαμάη (Lavart) , Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
