Η κοπέλα που έμοιαζε στην Janis Joplin.
Αφιέρωμα στην Janis Joplin.
[dropcap size=big]Ή[/dropcap]ταν ένα συννεφιασμένο κυριακάτικο απόγευμα. Μαζί με τον φίλο μου, τον Κώστα, καθόμασταν σ’ ένα πέτρινο παγκάκι και παρακολουθούσαμε μία μικρή μπάντα να παίζει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο Κώστας μου είχε υποσχεθεί ότι οι blues διασκευές τους αποτελούσαν την καλύτερη συνοδεία για μία μέρα σαν κι αυτήν, αλλά υποπτευόμουν ότι δεν ήταν η μουσική αυτή καθ’ αυτήν που μας έφερε σ’ αυτό το στενό. Είχε καρφώσει το βλέμμα του στην τραγουδίστρια του γκρουπ και δεν φαινόταν να έχει καμία πρόθεση να το ξεκολλήσει. Δεν είχα σκοπό όμως να γκρινιάξω. Το παίξιμο της μπάντας ήταν αρκετά ευχάριστο και η διαλογή των τραγουδιών τους άριστη.
Σε κάποια στιγμή και ενώ ένα ακόμη τραγούδι έφτανε στο τέλος του, η τραγουδίστρια έκανε μία μικρή παύση, ήπιε μία γουλιά από ένα κουτάκι μπύρας που είχε αφήσει δίπλα της και μίλησε στο μικροφωνάκι που κρατούσε στα χέρια της: «Και τώρα θα σας παίξουμε λίγη Joplin». Δεν ήξερα σε ποιον απευθυνόταν καθώς κανείς δεν τους παρακολουθούσε πέραν από εμάς και οι περαστικοί δεν φαίνονταν να νοιάζονται και πολύ. «Σε μας μιλάει» έκανε ο Κώστας από δίπλα μου χωρίς να μπορεί να κρύψει τη χαρά του, αλλά προτού προλάβω να τον σαρκαστώ, ξεκίνησαν να παίζουν το Piece Of My Heart και εκείνος έστρεψε σαν υπνωτισμένος τα μάτια του πάνω της. Κάπου στη μέση του τραγουδιού όμως ξαναμίλησε. «Δεν είναι σαν να ακούς την ίδια την Janis Joplin;» με ρώτησε ψιθυριστά. Το σχόλιο αυτό με χτύπησε σαν κεραυνός. Γύρισα να τον αντικρίσω έντρομος. «Τι τόλμησες να ξεστομίσεις βρε βέβηλο πλάσμα;» ήθελα να του φωνάξω αλλά εκείνος ούτε που με κοίταξε. Ήταν πλήρως απορροφημένος και οτιδήποτε και να έλεγα δεν θα του έβαζα μυαλό. Από μέσα μου όμως έβραζα. «Ο έρωτας τελικά δεν είναι μόνο τυφλός, αλλά και κουφός» αποφάσισα. «Η φωνή της Joplin είναι μοναδική, αξεπέραστη. Δεν γίνεται να μιλάει σοβαρά», είπα προσπαθώντας να με καθησυχάσω. Αλλά όσο και να προσπαθούσα να ηρεμήσω δεν τα κατάφερνα και έτσι, χωρίς πλέον να μπορώ να συγκρατηθώ, ξεκίνησα το κήρυγμα.
[dropcap size=big]«Έ[/dropcap]χεις ακούσει ποτέ Joplin βρε γελοίε; Δεν είναι μια οποιαδήποτε blues φωνή. Όταν ακούς τα τραγούδια της μπορείς να νιώσεις την οδύνη της. Κάθε νότα είναι φορτισμένη με τόσο συναίσθημα, τόσο πάθος που νιώθεις την ίδια σου την ψυχή να δονείται. Διοχέτευε όλο της το «είναι» στα κομμάτια της. Την ακούς και νομίζεις ότι την ξέρεις πραγματικά. Δεν έκρυβε τίποτα από την καλλιτεχνική της έκφραση. Κάθε φορά που έπιανε το μικρόφωνο στα χέρια της έβγαζε όλο τον πόνο που την κυνηγούσε από την εφηβική της ηλικία! Την ανελέητη κοροϊδία που δεχόταν στο σχολείο εξαιτίας της εμφάνισής της. Τα νταηλίκια από τα παιδιά της ηλικίας της που της συμπεριφέρονταν λες και ήταν απόκληρη. Την αβάσταχτη λαχτάρα της να φύγει από την μικρή καταπιεστική κοινότητα στο Port Arthur του Texas και να κυνηγήσει τα όνειρά της. Τις ερωτικές απογοητεύσεις, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά. Όλα αυτά τα έκανε μουσική. Πάλευε πάντοτε να ξεφύγει και κατέφευγε στις καταχρήσεις, αλλά απέκτησε μία σπιρτάδα που τελικά την έκανε διάσημη…» αλλά κάπου στα μέσα του παραληρήματός μου ο Κώστας τελικά ξέσπασε και με διέκοψε ρίχνοντάς μου ένα αυστηρό βλέμμα.
«Ποιος σου έμαθε την Joplin ρε φαφλατά;» μου είπε ενώ τον κοιτούσα έκπληκτος καθώς πίστευα ότι τόση ώρα δεν με άκουγε. «Ποιος σου έβαλε να ακούσεις το πρώτο της άλμπουμ Big Brother And The Holding Company (1967); Εγώ! Εσύ τότε δεν ήξερες καν ότι είχε πεθάνει όταν ήταν μόλις 27 και δεν μπορούσες να πιστέψεις ότι κάποια τόσο νέα φαντάζει τόσο σοφή μέσα από τα τραγούδια της. Το Cheap Thrills (1968), το I Got Dem Ol’ Kosmic Blues Again Mama! (1969) και το τελευταίο της άλμπουμ Pearl (1971), τα έχω όλα σε βινύλια και θα έρθεις τώρα εσύ να μου κάνεις μάθημα;» κατέληξε εκνευρισμένος.
[dropcap size=big]«Μ[/dropcap]ην το παίρνεις στραβά ρε φίλε», απάντησα κάπως αμυντικά. «Δεν υπονοώ τίποτα. Να … απλά… καλή φωνή έχει η κοπέλα, δε λέω, αλλά δεν είναι και ίδια η Joplin. Δεν έχει αυτή τη βραχνάδα.»
«Όμως έχει αυτή την άνεση που είχε η Joplin» μου απάντησε.«Και με τις δύο μπάντες της αλλά και solo πάντοτε ήταν μαγευτική επί σκηνής. Μπορεί από μέσα της να ήταν αγχωμένη για το αν θα τα πήγαινε καλά και αν το κοινό θα την αποδεχόταν, αλλά δεν το άφηνε να φανεί. Ακόμα και όταν πήγε στο Woodstock είπε στην τότε μπάντα της, Kosmic Blues, ότι «πάμε απλά για ένα ακόμη live», και παρόλο που αργότερα παραδέχτηκε ότι έτρεμε ολόκληρη εκείνο το βράδυ, η εμφάνισή της ήταν θρυλική. Μπορεί να μην ήταν η καλύτερή της, καθώς το είχε παρακάνει με τα ναρκωτικά αλλά και πάλι ήταν εκπληκτική. Χιλιάδες άνθρωποι ζητωκραύγαζαν, χόρευαν, τραγουδούσαν μαζί της και όταν τελείωσε το πρόγραμμά της φώναζαν με μανία «Κι άλλο, κι άλλο».»
Την τελευταία φράση την είπε τόσο δυνατά που η τραγουδίστρια τον άκουσε και απάντησε.
«Οκ. Αφού γουστάρεις τόσο, θα σου παίξουμε ένα ακόμη από Joplin!» και ξεκίνησαν να παίζουν το Move Over. O Κώστας κοκκίνησε μόλις συνειδητοποίησε τι συνέβη. «Να! Βλέπεις; Έχει τον τσαμπουκά της Janis» μου είπε σιγανά καθώς εγώ είχα σκάσει στα γέλια. «Ας ελπίσουμε για το καλό της να μην έχει και τα προβλήματά της», αστειεύτηκα προσπαθώντας να πάρω ανάσα.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] μπάντα συνέχιζε να παίζει αλλά ο Κώστας ντρεπόταν πλέον να κοιτάξει την τραγουδίστρια. Ίσως σε μία προσπάθεια να ξεχαστεί συνέχισε να μου μιλάει, λέγοντας «Πολύ κρίμα που βρήκε τόσο γρήγορο και άδοξο τέλος. Τι να τα κάνεις τα βραβεία και την ένταξη στο Rock and Roll Hall of Fame! Tο ροκ εν ρολ έχασε την «πρώτη κυρία» του και ένας θεός ξέρει τι αριστουργήματα στερηθήκαμε εξαιτίας των εθισμών της. Συνεργάστηκαν μαζί της «τιτάνες» της μουσικής σκηνής της εποχής της και όλοι κατέληγαν να την εκθειάζουν. Δεν θα μπορούσα να συγκρίνω ποτέ και τίποτα μαζί της. Απλώς αυτή η κοπέλα κάπως της μοιάζει και μιας που ποτέ δεν θα ακούσω live την αυθεντική Joplin, θα πρέπει να αρκεστώ στις διασκευές.»«Και επίσης σου αρέσει!» πρόσθεσα. Ο Κώστας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Εντάξει, λοιπόν. Μπορεί να μην είμαστε στο ανεπανάληπτο live της Joplin στο Monterey Pop Festival του ‘72 αλλά δεν θα στο χαλάσω άλλο. Συγνώμη που σε κατσάδιασα.» αλλά πριν καλά καλά ολοκληρώσω την πρότασή μου άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Σηκωθήκαμε βιαστικά και παρατηρήσαμε ότι η μπάντα απέναντι άρχισε να μαζεύει κακήν κακώς τον εξοπλισμό της. «Πήγαινε γρήγορα να της μιλήσεις. Ποιος ξέρει πότε θα την ξαναδείς!» τον παρότρυνα, και εκείνος με γοργό βήμα έφτασε απέναντι. Αυτή είχε γυρισμένη την πλάτη της και ο Κώστας την άγγιξε στον ώμο για να γυρίσει. Είπαν κάτι που δεν μπόρεσα να ακούσω υπό τον ήχο της βροχής και ο Κώστας γύρισε σχεδόν αμέσως πίσω.
«Τι σου είπε;» ρώτησα.
«Δεν μας παρατάς ρε φίλε, βρέχει κιόλας!» μου απάντησε.
Γελάσαμε και οι δύο δυνατά και συνέχισε «Δεν στο είπα; Ίδια η Joplin.»
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=7uG2gYE5KOs” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=guKoNCQFAFk” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=eihw2hu65S0″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=38R4-I0_dU8″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4
Κείμενο: Γεωργιάδης Κωνσταντίνος (Lavart)
