Η διακεκριμένη Γαλλίδα καλλιτέχνιδα CléoRobine σε αυτή την ενότητα έργων της χρησιμοποιεί χρωματιστά νήματα από PVC.
Όπως σημειώνει η Συντάκτρια θεμάτων Τέχνης IsabelleDiacre σε άρθρο της για την δουλειά της καλλιτέχνιδας με τίτλο « Ο Κόσμος δομείται και αποδομείται », ……Ο Κόσμος, στην αέναη κίνησή του, δομείται και αποδομείται σύμφωνα με τις δυστυχίες των ανθρώπων και τις άτακτες αλλαγές του πλανήτη. Σ’ αυτές τις μεταναστεύσεις ανθρώπων και ζώων υπάρχει μερίδιο από τον πόνο και τις ελπίδες, αφήνοντας στο διάβα τους ίχνη από ζωές σε ανασυγκρότηση.
Εγκαινιάζεται την Τρίτη, 12 Σεπτεμβρίου 2017 και ώρες 20:00 – 23:00
Η CléoRobineαναπτύσσει εδώ μια έννοια “νημάτινης» αρχιτεκτονικής, που αποτελείται από πολύχρωμα καλώδια με διαφορετικά μεγέθη και διατομές, συναρμολογημένα σε όγκο σε κάθετο επίπεδο. Τα έργα που παρουσιάζονται εδώ μαρτυρούν μετακινήσεις των ζωντανών όντων και τα ίχνη που αυτά αφήνουν στο περιβάλλον. Κάποια αλλοιώνουν ενώ άλλα τροφοδοτούν.
Διασπορές, ανασχηματισμοί, περιπλανήσεις, οι δρόμοι που διανύθηκαν δημιουργούν ρυτίδες στην επιφάνεια της μάνας γης και αλλάζουν βαθιά τις εκφράσεις της. Οι διαδρομές αυτές, κάποιες φορές χαοτικά, απεικονίζονται μέσα από το μπλέξιμο που σχηματίζεται από τα καλώδια και το μέγεθός τους, κατ’ εικόνα αυτών των πεδίων των τεμαχισμένων χρωμάτων, εναλλάσσοντας κενό και υπερπληθυσμό. Στη συνέχεια, η βαρύτητα των έργων, μας κάνει να αισθανόμαστε τις δυσκολίες που συναντήθηκαν, ενώ το φως, ανάλογα με το πού πέφτει το βλέμμα, εντείνει τους παλμούς αυτού του κόσμου καταγράφοντας τις δονήσεις του.
Μέσα από αυτό το εντυπωσιακά ζωντανό patchwork, δουλεμένο σαν ταπισερί, η καλλιτέχνις σκιαγραφεί ένα μέλλον σε επανεφεύρεση.
Επίσης η Εμπειρογνώμονας Σύγχρονης Τέχνης MylèneVignon στο κείμενό της με τίτλο Ο χώρος ως αρχή σχολιάζει :
Η CléoRobine ξεπερνάει τον σχισμό του χρώματος για να παραβιάσει το χάος που επιβάλλει η ύλη.
Ξεπερνά την απλή εικονογραφική έκφραση για να ωθήσει τα όρια, μέχρι να δημιουργήσει μια γλώσσα παλλόμενη από ειλικρίνεια. Το να καταφέρει να ακουστούν τα αντίθετα, δουλεύοντας πάνω στο χνάρι, το σημάδι, το αποτύπωμα, αποδεικνύεται ένα από τα κύρια καλλιτεχνικά κίνητρά της.
Η Cléo αιχμαλωτίζει το ανεπαίσθητο, δηλαδή τον χώρο ως αρχή, τις ύλες ως γλώσσα, τα χρώματα ως σημάδια … Και οι γραμμές που τραβάει όσο πιο ψηλά γίνεται, σκιαγραφούν το σκοπό μιας ποίησης δυνατής και απαραίτητης.
Ενδιαφέρεται για το σώμα, σε σχέση με τα σημάδια που του αφήνει η ζωή, αποφεύγοντας τις άσκοπες φλυαρίες, με την ανησυχία για την αγνότητα στα όρια του μινιμαλισμού. Η προσέγγισή της είναι ευγενής και επικεντρώνεται στο ουσιώδες. Δίνοντας προτεραιότητα, μέσα από την Τέχνη, στην επαν-οικειοποίηση των σκυβάλων, αποδεικνύει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει, όλα ξεκινούν και πάλι.
Διπλωματούχος της EcoleBoulle, αυτή η επαναστατική και πεισματική καλλιτέχνης, τρέφει την αναζήτησή της για μοίρασμα, ακόμα και μέσα στις σιωπές των έκπτωτων περιοχών.
Τον τελευταίο καιρό, η καλλιτέχνης ενεργοποιεί την ευαισθησία της για την αφύπνιση των συνειδήσεων και αυτή η φιλοσοφία έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Όπως το κενό αναζητά την πληρότητα, έτσι και η CléoRobine, με τη σεμνότητα που την χαρακτηρίζει, πληροί την παρτιτούρα της σαν μια πνοή αναγκαία για τον καλλιτέχνη και την επίτευξη του στόχου του.
Σε συνέντευξη της CléoRobine στη συντάκτρια θεμάτων Τέχνης IsabelleDiacre, η καλλιτέχνιδα δηλώνει :
Το να προσεγγίσεις το ουσιώδες, δεν είναι να μπλεχτείς με το άχρηστο ή το περιττό. Στην προσέγγισή μου συμπορεύονται το προσωπικό και το καθολικό. Αρνούμαι την περιγραφή και το ανεκδοτολογικό και δίνω προτεραιότητα στην εικονογραφική ένταση. Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι η δόνηση, βαθιά, μυστική, ουσιαστική. Αυτή που δίνει πνοή σε κάθε ζωντανό ον. Μια «ζωτικότητα» που με τρέφει στην επαφή μου με κάθε δέντρο, κάθε πέτρα, σαν να κινούμαι από μια βαθιά ανάγκη να δεθώ ακόμα περισσότερο με τη μητέρα γη.
Για πολύ καιρό, ο ιερός δεσμός που συνδέει το ανθρώπινο είδος με το περιβάλλον του, σε μια λεπτή και εύθραυστη ισορροπία, υπονομεύθηκε υπέρ θεωρήσεων όπως το κέρδος και η εξουσία, δημιουργώντας αντιπαράθεση, μισαλλοδοξία και πόνο στα σώματα και τα μυαλά. Η ίδια η ουσία του έργου μου είναι να συλλέγω τα ίχνη εκείνα και τις εντυπώσεις που άφησαν οι άνθρωποι σε μια φύση κακομεταχειρισμένη από τους οικοδεσπότες της, όπως και τις τόσες πολλές δοκιμασίες και μαρτυρίες της τραχύτητας της εποχής μας. Ακόμη και σήμερα, η αγανάκτηση και ο θυμός με ενεργοποιούν, ενώ ταυτόχρονα μου δίνουν μια ορισμένη ανθεκτικότητα σε συνδυασμό με αισιοδοξία και ελπίδα.
Τα θέματα λοιπόν είναι πολυάριθμα και αποτελούν το σημείο εκκίνησης για τη δουλειά μου. Πρώτα απ᾽ όλα, υπάρχει η φύση στην οποία βυθίζομαι για να συλλάβω τους παλμούς της. Στη συνέχεια έρχεται η φάση της εσωτερίκευσης που επαναπροσδιορίζομαι, βυθισμένη στα μουσικά σύμπαντα των JoePurdy, Μαρίας Κάλλας ή JamesNewtonHoward, όπου βρίσκω την σύνδεση με τον εαυτό μου. Με αυτόν τον τρόπο παρατηρώ τι συμβαίνει, αφήνοντας τα συναισθήματα και τις αισθήσεις να αναδυθούν. Όλα συμβαίνουν γρήγορα: το σκίτσο, ένα περίγραμμα, τα χρώματα, η επιλογή του υλικού με το οποίο θα «νοιώσω» ότι θα δουλέψω. Χρειάζομαι υφές, σχέσεις υλικών, όπως το ξύλο, ο γύψος, οι ταινίες αλλά και τα καρφιά, οι πρόκες, τα παξιμάδια, τα καλώδια, τα σχοινιά, οι φυτικές ίνες, τα μείγματά μου, οι μείξεις των υλικών• το λείο και το τραχύ, σαν ένα είδος γλώσσας ανάμεσα στο τελειωμένο και το ατελές.
Οπότε τρυπώ, κόβω, ανοίγω και μισανοίγω, ξανακλείνω, δημιουργώ όγκο· εναρμονίζοντας τις διαφορές, εξημερώνοντας τις εντάσεις, επανερμηνεύοντας τις ρήξεις, δίνοντας νόημα στους πιο μοναδικούς κόμπους. Ψάχνω να επεξεργαστώ την κρυμμένη πλευρά της πραγματικότητας, κάνοντας ορατά διάφορα μοντέλα του ασυνείδητου. Έτσι λοιπόν ανατρέπω τα συνήθη και τοποθετώ στην άβυσσο το άδειο και το γεμάτο, την πραγματικότητα και το επιφανειακό, το θεμελιώδες και το περιττό. Οι έννοιες των ορίων και της διέλευσης είναι τα κλειδιά για την αποκρυπτογράφηση της δουλειάς μου.
Ακόμα κι αν ο Chagall, ο Soulages και ο ZaoWu KI με εντυπωσίασαν πάρα πολύ, παραμένω όσο πιο κοντά γίνεται στα ένστικτά μου και στην αλήθεια μου: «Η δημιουργικότητα είναι η μεγαλύτερη υπάρχουσα εξέγερση. Αν θέλετε να δημιουργήσετε, πρέπει να απαλλαγείτε από όλες τις συμβάσεις.»Osho
Ανταποκρινόμενη σε μια απαίτηση για το απόλυτο, επιδιώκω να προκαλώ τον προβληματισμό, τις αντιδράσεις, την επανατοποθέτηση του εαυτού μας, την αναθεώρηση με ελεύθερο βλέμμα, απελευθερωμένο από όλα τα δεσμά. Τα έργα μου δεν είναι παράθυρα προς τα έξω αλλά πόρτες που ανοίγουν προς το εσωτερικό του νου. ”
Και η Συντάκτρια θεμάτων Τέχνης IsabelleDiacre, σχολιάζει, δημιουργώντας ένα διαφορετικό βιογραφικό για τη ζωή και το έργο της CléoRobine :
Στη Βρέστη “πόλη των αποχρώσεων, των χρωμάτων και του σαρκασμού ανά πάσα στιγμή” σύμφωνα με τον HervéHamon, γεννήθηκε η CléoRobine. Από πολύ νωρίς βρίσκεται σε σύγκρουση όσον αφορά τις επιθυμίες και τα σχέδιά της για τη ζωή. Βρίσκει ανακούφιση βυθίζοντας τον εαυτό της σε μια καλοπροαίρετη φύση, και η μοναξιά γίνεται ένας γλυκός σύντροφος που ευνοεί τον στοχασμό. Ως πολίτης του κόσμου, συνειδητοποιεί από πολύ νωρίς τα ζητήματα του πλανήτη μας που καθορίζουν το δικό μας «γίγνεσθαι» καθώς και τις ευθύνες που μας βαραίνουν.
Στην EcoleBoulle παρακολουθεί το εργαστήριο ταπισερί και αναπτύσσει την τέχνη του δεσίματος κόμπων και της εργασίας με τα νήματα. Κατόπιν εκπαιδεύεται στην εσωτερική αρχιτεκτονική δαμάζοντας φόρμες και όγκους, συμμετρία και γεωμετρία, πραγματοποιώντας σύγχρονα έπιπλα με καθαρές και μινιμαλιστικές γραμμές.
Από την εκμάθησή της αυτή αποκτά μια τεχνογνωσία και μια εμπειρία που εμπλουτίζουν την δημιουργικότητά της. Από την αγανάκτησή της αντλεί την ενέργεια και την έμπνευση.
Το 1995 βρήκε το θάρρος να διαγράψει τη ζωή που δεν της ταίριαζε και να αφιερωθεί αποκλειστικά στην καλλιτεχνική δημιουργία, ειδικά στη ζωγραφική.
Μέχρι το 2005, χρησιμοποιεί ακρυλικό χρώμα σε μινιμαλιστικό ύφος μέσα από τις μεγάλες μορφές της με χρωματικές επιφάνειες συνήθως πολύ ζωηρές.
Κατόπιν έρχονται οι ύλες και τα υλικά κάθε είδους που εισάγει σταδιακά στα έργα της. Από το 2010 κάνουν την εμφάνισή τους τα χρωματιστά νήματα από PVC σε μικρότερα έργα, στις ενότητες «Μπάζοντας νερό» και «Ο Κόσμος δομείται και αποδομείται».
Το 2012 πειραματίστηκε με ένα άλλο υλικό: το χαρτόνι πάνω σε ξύλο.
Η καλλιτέχνιδα παίρνοντας αποφασιστικά το μέρος της ζωής και της ευτυχίας, προσπαθεί μέσα από το έργο της, να καταγγείλει όλες τις μορφές αδικίας, να αφυπνίσει τις συνειδήσεις μας και να μας παρακινήσει να αγανακτήσουμε, ενθαρρύνοντάς μας να απολαύσουμε τα θαύματα της ζωής μέσα από την καρδιά μας. Η καλλιτεχνική της δέσμευση προέρχεται από το ιερό και το πνευματικό. Ως ελεύθερη και ευαίσθητη καλλιτέχνις, αποφεύγει κάθε περιττή φλυαρία, δεν αναζητεί να ανήκει σε κάποιο καλλιτεχνικό κίνημα και εστιάζει στα πιο πρωτογενή συναισθήματά της.
Η δημιουργία ως σχεδιασμός ενός καλύτερου κόσμου, είναι η απάντηση της καλλιτέχνιδας σε ένα βάναυσο και άδικο κόσμο, αφού η ελπίδα βρίσκεται μπροστά μας. Ελπίδα που εκφράζεται μέσα από αυτά τα καλώδια που συνδέουν τους καμβάδες μεταξύ τους, δημιουργώντας αρμονικούς δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους και το περιβάλλον τους.
ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Κείμενα έκθεσης: MylèneVignon (Εμπειρογνώμονας Σύγχρονης Τέχνης)
IsabelleDiacre (Συντάκτρια θεμάτων Τέχνης)
Επιμέλεια έκθεσης: Φίλιππος Βαζάκας
Επικοινωνία: Δημήτρης Λαζάρου
Οργάνωσηέκθεσης:DépôtArtGallery
Εγκαίνια:Τρίτη, 12 Σεπτεμβρίου 2017,ώρες 20:00 – 23:00
Διάρκεια έκθεσης: 12 έως 30 Σεπτεμβρίου 2017
ΕΙΣΟΔΟΣΕΛΕΥΘΕΡΗ
Facebooklink: https://www.facebook.com/events/715302835342475/?acontext=%7B%22ref%22%3A%2223%22%2C%22action_history%22%3A%22null%22%7D
DépôtArtGallery
ΝεοφύτουΒάμβα 5
106 74 Κολωνάκι – Αθήνα
Τηλ:+30 210 3648174
e-mail: info@depotgallery.gr
official site : www.depotgallery.gr
Facebook: depotgallery.gr
Ώρες λειτουργίας:
Τρίτη έως Παρασκευή 12:00 – 20:30
Σάββατο 12:00 –16:00
Κυριακή & Δευτέρα κλειστά
