[dropcap size=big]Η[/dropcap] φωνή της σε ταξιδεύει στο Παρίσι του 20ου αιώνα, σου δίνει μια γεύση απ’ τα παλιά καμπαρέ της πόλης και σε γυρνάει στην εποχή που άνθιζε ο υπερρεαλισμός και ο υπαρξισμός. Μαγεύεσαι απ’ το μεγαλείο των συναισθημάτων που εκπέμπει. Αφουγκράζεσαι τη γυναικεία δύναμη και υποκλίνεσαι μπροστά σ’ αυτή τη σπουδαία τραγουδίστρια, η οποία, αψηφώντας όλες τις τραγωδίες της ζωής της, ερμήνευε τα κομμάτια της μέχρι την τελευταία της ημέρα. Πάντα με ψυχή , όπως έχει τονίσει η ίδια.
Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια -με την μητέρα της να την εγκαταλείπει και με την ίδια να παραμένει τυφλή για 2 χρόνια – η μικρούλα Εντίθ ίσως ποτέ δεν κατάφερε να νιώσει τη θαλπωρή του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Μεγάλωσε μόνη της και με την πρώτη ευκαιρία δεν δίστασε να βγει στο δρόμο και να κυνηγήσει το όνειρο της. Η ψυχή της Εντίθ, Γιοβάννα Γκασσιόν -όπως είναι το πραγματικό της όνομα- δέχθηκε πολλά πλήγματα από νωρίς. Στα 20 της χάνει τη μόλις δύο χρονών κόρη της, γεγονός που την στιγματίζει ανεξίτηλα. Όσο τραγική κι αν είναι όμως η προσωπική της ζωή, τόσο μεγαλύτερη επιτυχία παρουσιάζει στην επαγγελματική της πορεία. Μια γνωριμία που θα την απογειώσει είναι αυτή με τον Λουί Λεπλέ. Ο άνθρωπος αυτός αποτέλεσε τον μέντορα και τον προστάτη για την Εντίθ. Τη βαφτίζει Πιαφ ( piaf= σπουργίτι στα γαλλικά ), γεγονός που καταδεικνύει τη χαρακτηριστική μικροσκοπική φιγούρα της τραγουδίστριας αλλά και την αγάπη που της έτρεφε ο Λεπλέ. Από τους δρόμους της Πιγκάλ, η Εντίθ βρίσκεται σε ένα απο τα πιο διάσημα καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Η θρυλική της καριέρα μόλις είχε ξεκινήσει.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] Εντίθ Πιάφ, ζούσε με ένταση κάθε πλευρά της ζωής της. Κινούνταν πάντα στα άκρα και απεχθανόταν τις μετριότητες. Κυνηγούσε τον έρωτα και τρεφόταν απ’ όλα αυτά που της έδινε. “Το φανταστικό, το λυπηρό, το τραγικό, το καταπληκτικό. Αυτά ήταν τα στοιχεία που συνέθεταν την ουσία του έρωτα. Οι άντρες ήταν ένα τεράστιο κομμάτι στη ζωή της. Ερωτεύτηκε πολλές φορές, πόνεσε ακόμα περισσότερες. Όπως έλεγε και η ίδια, για χάρη του έρωτα πρέπει να κλάψεις με πικρά δάκρυα. Κάθε τραγούδι και μια κατάθεση ψυχής που είχε ως σημείο εκκίνησης το πάθος για ζωή. Το ίδιο αυτό πάθος ήταν που την έσπρωξε και στην αυτοκαταστροφή. Μετά απο μια σειρά ατυχημάτων που είχε, η Πιάφ δεν άργησε να εθιστεί στη μορφίνη. «Φέρτε μου μορφίνες!», φώναζε απεγνωσμένα και έθαβε τις παρακλήσεις του περιβάλλοντος της που την απέτρεπαν. Δεν άκουγε κανέναν. Θα έκανε τα πάντα για να συνεχίσει να δραπετεύει μέσω του τραγουδιού, το οποίο την εξιλέωνε και της χάριζε τη διέξοδο που τόσο λαχταρούσε.
Το μεγαλείο της Εντίθ δεν φοβόταν το θάνατο. Δεν πίστευε σ’ αυτόν. Συγκεκριμένα, θεωρούσε πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αρχή ενός άλλου, άγνωστου κόσμου. Έζησε μια ζωή ακριβώς όπως την ήθελε και ομολογεί με αυτοπεποίθηση πως αν της δινόταν η ευκαιρία θα τα επαναλάμβανε όλα από’ την αρχή. «Non, Je Ne Regrette Rien», δηλώνει κι εμείς δεν μπορούμε παρά να χειροκροτήσουμε αυτό το θρύλο της γαλλικής – και όχι μόνο- μουσικής σκηνής. Μια γυναίκα σύμβολο, που δεν γνώριζε όρια αλλά έμαθε μόνο να τα ξεπερνά.
Κείμενο: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
Σχέδιο: Μαρίνα Λαμπρινουδάκη (Lavart)
