Οι άκαυλοι του σήμερα οι μαλθακοβαρεμένοι του αύριο.
Θα έχετε ακούσει και εσείς το γνωστό απόφθεγμα βαρύνουσας σημασίας «You Οnly Live Once» το οποίο εκ βαρεμάρας, με συγχωρείτε προς χάριν συντομίας έγινε YOLO.
Αν και τα δυνατά μυαλά αυτού του τόπου ψάχνουν να βρουν τους κατάλληλους ορισμούς, για να περιγράψουν τη ζώσα εποχή, εγώ δε θα το πολυζαλίσω, ούτως ή άλλως δεν έχω αυτό το φορτίο του Έλληνα πολυπτυχιούχου, διανοούμενου να με «βαραίνει» .
Το κάστρο της βαρεμάρας τρέφει τους πολίτες με την κατάλληλη οκνηρία και καθόλου όρεξη για ζωή, προσφέρεται σε τάπερ, με πολυχρηστικότητα και ευκολία σε κάθε χρήστη.
Άραγε, πότε πέσαμε θύματα αυτής της καθημερινής παγίδας; Ίσως την ώρα που είδαμε στο ελληνικό televizio να διαφημίζεται συσκευή, για να αφαιρείς τα κουκούτσια από τα κεράσια!
Ναι! Καλά διαβάσατε, πλέον η αλλότρια και εχθρική εξουσία δε μας έχει άξιους ούτε για την ορθή αφαίρεση κουκουτσιών από τα κεράσια.
Αφυπνίστηκα a la Fight Club, κατάλαβα ότι δεν έχει άλλο πάτο το βαρέλι για τη νεοελληνική κατάντια (μόνο ελληνική;).
Εκεί ξεκίνησα να κάνω απολογισμό της σύγχρονης βαρεμάρας μας, η όποια διαχέεται παντού, ξεκινώντας από τον πάτο της νοητής πυραμίδας μας με τα περιττά καθημερινά φτάνοντας στην κορυφή της με τα σημαντικά αυτής της ζωής.
Η βαρεμάρα στη σύγχρονη εποχή σκαρφαλώνει ασταμάτητα. Πλέον δε μας είναι αρκετό τίποτα.
Παρόλο που η πληρωμή λογαριασμών γίνεται από το κινητό τηλέφωνο, τα ψώνια από το διαδίκτυο, ένα μεγάλο μέρος του φαγητού μας είναι προπαρασκευασμένο, ακόμη και οι συζητήσεις με τους φίλους μας πραγματώνονται διαδικτυακά, συνεχίζουμε να δυσκολευόμαστε με τη διαχείριση του χρόνου μας.
Πάρα τις ανέσεις και τη λιγότερη ταλαιπωρία για βασικές υποχρεώσεις στη ρουτίνα μας, σε σχέση με τις παλιότερες γενιές διακρίνουμε ότι η ενέργειά μας έχει μειωθεί αντί να σημειώσει αύξουσα πορεία.
Γιατί;
Έρωτας μια νικημένη μάχη και η σεξουαλική επαιτεία.
Αναζητώντας τον ιδεώδη ρομαντικό ήρωα μου, κατέληξα! Πλέον ο έρωτας δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά αντίθετα με τις σεξουαλικές εικόνες και φαντασιώσεις που κυριαρχούν παντού! Οι περισσότεροι υπερπαρακολουθούν και υπερσκέφτονται το σεξ, αλλά λίγοι το κάνουν και ακόμη λιγότεροι σε βαθμό που να τους ικανοποιεί.
Έχει αυξηθεί η διάθεση του προϊόντος (πρόσβαση στον έρωτα), αλλά αντί αυτό να μας χορτάσει, σαν άλλη αρχαία κατάρα του Ναβουχοδονόσορ, μας προκαλεί το ανεκπλήρωτο.
Όσο περισσότερο έχεις τόσο περισσότερο άδειο νιώθει το ψυχοπράγμα σου. Ομοιάζει πιότερο με εκδικητικό φαινόμενο παρά με ερωτική ολοκλήρωση και οι ένοικοι τούτου του πλανήτη είναι έρμαια αυτού.
Η σεξουαλική απελευθέρωση αντί να χορτάσει το φιλοθεάμον κοινό το έριξε σε βαθιά πενία.
Και μορμολύτομαι, ω θεοί, μήπως η εύκολη πρόσβαση στο φαγητό μας έδωσε έλεγχο του βάρους μας;
Μήπως η εύκολη πρόσβαση στην τέχνη ανέπτυξε την τέχνη;
Μήπως η εύκολη πρόσβαση στην παιδεία ευεργέτησε την καλλιέργεια των ανθρώπων ;
Άρα, γιατί η εύκολη πρόσβαση στο σεξ θα έπρεπε να αναδομήσει τον έρωτα;
Η ευκολία ενώ φαίνεται λάγνα και σε βοηθά στο τέλος σε κλωτσάει στα ευαίσθητα σημεία σου. Σε ωθεί να επαιτείς και να ζητάς το λίγο του καθενός πάρα το πολύ των λίγων. Λίγο η ακαυλίαση που προκαλεί η έλλειψη έρωτα λίγο του ότι όλοι είναι πανομοιότυπο κάποιου, φτάσαμε στο σημείο να ασχολούμαστε περισσότερο με την τεχνητή εικόνα της φωτογραφίας πάρα με την πραγματικότητα,
Η διαμόρφωση της πραγματικότητας μέσω των social media αναδεικνύει το ασήμαντο, το οποίο συνήθως αποκτά μνημειώδεις διαστάσεις. Πλέον δε βιώνουμε την πραγματικότητα, αλλά φανταζόμαστε το πως θα μπορούσε να είναι αυτή.
Επί της ουσίας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας ψάχνουμε διάφορους καθοδηγητές (πολιτικούς, Μ.Μ.Ε., ομάδες επιρροής κ.τ.λ.) ώστε να μας περιγράψουν την πραγματικότητα, καθώς αδυνατούμε να τη βιώσουμε καταλήγοντας στην προβολή μιας αναπαράστασής της.
Εκ βαρεμάρας επιλέγουμε να ζήσουμε με «δανεικά μυαλά», καθώς βαριόμαστε να δημιουργήσουμε τη δική μας συλλογιστική.
Βέβαια, ξεχάσαμε τα βασικά της ανθρωπολογίας, ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται με τη μυρωδιά την ενέργεια και την ανθρώπινη επαφή και εκεί η τελειότητα της φωτογραφίας δε λαμβάνει βαρύνουσα σημασία.
Το σεξ κυριαρχείται από δύο ποσοτικούς πυλώνες, ο ένας είναι αυτός της υπερσουξεαλικότητας και ο άλλος της «άκρα του τάφου» απραξία. Και οι δύο εκδοχές με έρποντα τρόπο κυλούν προς το μέρος της άκαυλης city.
Στην πρώτη εκδοχή ως θηλυκό δεν κλείνεις μπούτι και ως αρσενικό αντί για υπογραφή δίνεις το προίκισμα του Διονύσου. Προφανώς ο λόγος είναι ότι ψάχνεις να τραφείς ψυχοσυναισθηματικά, αλλά κάθε φορά φεύγεις πιο πεινασμένος και η αναζήτηση συνεχίζεται μέσα από κιγκλιδώσεις απίστευτης βαρεμάρας για οποιαδήποτε αισθητική και έρωτος, διότι η κληρονομική ευθυνοφοβία σου ανάβει λαμπάκια.
Η δεύτερη εκδοχή είναι η αποδοχή της καλόγριας lifestyle, κάπως βαριέσαι να ασχοληθείς με το ζήτημα και όταν ασχολείσαι δίνεις στη διαδικασία την απαραίτητη βαρετή essence, ώστε να παραμείνεις σε οικείο περιβάλλον.
Η τελευταία μύηση
Τελικά η βαρεμάρα έγινε βασίλισσα και κυριάρχησε παντού. Πλέον η ανθρωπότητα δεν έχει όρεξη για τίποτα, ζητά περισσότερο χρόνο, για να τεμπελιάσει και όχι για να δημιουργήσει.
Ως homo ocnurus (οκνηρία= βαρεμάρα) πλέον, όπου βαριέσαι να μαγειρέψεις, να ψωνίσεις σε φυσικό κατάστημα, να δεις τους φίλους σου δια ζώσης, να ερωτευτείς, να αγαπήσεις, να δημιουργήσεις, να κολλήσεις το χαλασμένο μπρίκι σου, αντί να πάρεις καινούριο, να τσακωθείς στη στάση του λεωφορείου (και όχι να σχολιάσεις διαδικτυακά σαν μανιασμένος αναρχοασφαλίτης) καταλήγεις στο να βαριέσαι να ζεις.
Έτσι σταματάς να ασχολείσαι με το σπίτι σου, τη γειτονιά σου, την πόλη, τη χώρα σου και σε nanoseconds μεταμορφώνεσαι από πολίτη σε κάτοικο.
Ως υπήκοοι της νέας μας Βασίλισσας απορούμε τι άλλο ενεργητικό μας απομένει, ώστε να το βαρεθούμε κι αυτό. (;)
Διαβάστε περισσότερα:
Μαλβίνα: Η αναντικατάστατη σταρ/αντιστάρ που δε θα χωρούσε στη σημερινή tv
Κείμενο: Αγγέλικα Αγόρα
