ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ
Το Θέατρο Σταθμός μας προσφέρει ως δώρο για τις γιορτές διαδικτυακά και δωρεάν ένα ιδιαίτερο αφιέρωμα στην Νένα Μεντή.
Αναλυτικότερα:
Το Θέατρο Σταθμός υποδέχεται τις φετινές γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς δίνοντας τη δυνατότητα στο θεατρόφιλο κοινό, μέσα από το συνεχές ψηφιακό του πρόγραμμα, να παρακολουθήσει στην ηλεκτρονική του σελίδα stathmostheatro.gr τρεις εξαιρετικές παραστάσεις και δύο μοναδικές εκδηλώσεις χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση.
Πιο συγκεκριμένα, το Θέατρο Σταθμός προγραμματίζει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στην ηθοποιό Νένα Μεντή που περιλαμβάνει την παράσταση του καλλιτεχνικού του διευθυντή Μάνου Καρατζογιάννη «Ξένες Πόρτες – Μάνος Ελευθερίου» που παρουσιάστηκε τον Ιούλιο του 2019 στην Πειραιως 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, την παράσταση «Η Σύλβα και ο Δράκος» που παρουσιάστηκε τη σεζόν 2014- 2015 στη μουσική σκηνή Χαμάμ, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θάνατου», καθώς και την εκδήλωση «Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο» που πραγματοποιήθηκε στις 9/11/2017 με καλεσμένη του Θανάση Νιάρχου την ίδια τη δημοφιλή πρωταγωνίστρια σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.
Παράλληλα, οι μικροί μας φίλοι θα μπορούν να παρακολουθήσουν μαγνητοσκοπημένη τη μοναδική εκδήλωση με την Άλκη Ζέη να διαβάζει Ζωρζ Σαρή που έλαβε χώρα στο θέατρο Σταθμός στις 13/12/2017 καθώς και την παράσταση για εφήβους του Βασίλη Κατσικονούρη «Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες».
Ημέρες προβολής του εορταστικού ψηφιακού μας προγράμματος:
21 /12: Κάθε Πέμπτη κύριε Νιάρχο
23/12: Ξένες Πόρτες
25/12: Η Άλκη Ζέη διαβάζει Ζωρζ Σαρή
27/12: Η Σύλβα και ο Δράκος
31/12: Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
«Ξένες Πόρτες»
Δραματουργική επεξεργασία – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Δραματουργική συνεργασία: Θανάσης Νιάρχος – Χριστιάννα Μαντζουράνη
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Σκηνικά: Γιάννης Αρβανίτης
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Βοηθοί σκηνογράφου: Θεανώ Βάχλα, Βασιλική Λιανού
Ερμηνεία: Νένα Μεντή
Πειραιώς 260, Φεστιβάλ Αθηνών.
«Η Σύλβα και ο Δράκος»
Παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη
«Ο γύρος του θανάτου».
Ερμηνεία: Νένα Μεντή.
Συνοδεύει στο ακορντεόν ο Παναγιώτης Τσεβάς
Μουσική σκηνή Χαμάμ
«Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες»
Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης, Ελένη Γιαννάκη
Σκηνοθεσία: Βασίλης Κατσικονούρης
Παίζουν: Ομάδα «Εφήλικον» (έφηβοι και ενήλικες του 1ου Γυμνασίου και Λυκείου Ζωγράφου)
Θέατρο Σταθμός: Έγραψαν για τις παραστάσεις «Ξένες Πόρτες», η «Σύλβα και ο Δράκος» και «Ξαναλέγοντας τις ιστορίες»
«Ξένες Πόρτες»
Ο αείμνηστος φίλος, σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος Μάνος Ελευθερίου, που μας αιφνιδίασε (όπως πάντα, αλλά τώρα οριστικά) με τις ανατροπές του απροσδόκητα, έγραψε κάποτε, και έμεινε στο συρτάρι της Νένας Μεντή, ένα κείμενο, προϊόν μιας, ελαφρώς, μεταγραφής μιας προφορικής μαγνητοφωνημένης αφήγησής της γιαγιάς του Ευαγγελίας Διγενή.
Το κείμενο αυτό αναδύθηκε ξανά από το συρτάρι από τη Μεντή και αποτέλεσε μια έξοχη, αριστουργηματική παράσταση που οργάνωσε και διασκεύασε το κείμενο για τη σκηνική προοπτική του ο Μάνος Καρατζογιάννης.
Στέκω ιδιαίτερα στο δημιουργό Καρατζογιάννη για να τονίσω κάτι που σπανίζει πια στις μέρες του ηλίθιου μεταμοντερνισμού και στον τόπο μας. Αγαπάει τα παλιά κείμενα, τα γνήσια λαϊκά ήθη, τους μετέωρους χαρακτήρες μιας κοινωνίας που, όπως έλεγε ο Καβάφης, «συσχετίζουν κουτά»!
Κυρίαρχη, μόνη και πλήρης, αυθεντική και ουσιώδης στη σκηνή, η Νένα Μεντή!
Τι ρυθμοί, τι ελληνικός μεστός λόγος, τι εξαίσιες παύσεις, όπου κυριαρχούσε η συναισθηματική φόρτιση και οι σιωπές για να βυθιστεί η μνήμη στα τιμαλφή της.
Οι « Ξένες Πόρτες» του Μάνου Ελευθερίου είναι μια προσφορά στην ιστορία της ελληνικής γλώσσας, όπου αναδεικνύεται ο πυρήνας του λόγου, τα ουσιαστικά και τα ρήματα.
Κώστας Γεωργουσόπουλος, Τα Νέα, 22/7/2019
Αντικειμενικά μιλώντας, τα σκήπτρα του ελληνικού μέρους του φεστιβάλ κρατά η παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη με τίτλο Ξένες Πόρτες.
(..)Το έργο αποδίδει χωρίς εξωραϊσμούς και φιοριτούρες τον αμφίρροπο και συχνά παράλογο χαρακτήρα των ανθρωπίνων ως πρωτοπρόσωπη μαρτυρία ενός χαρακτήρα που είναι μοναδικός, όχι μόνο γιατί πρόκειται για γυναίκα της επαρχίας μιας περασμένης εποχής, αλλά και γιατί αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε: είναι μια γυναίκα με χάρισμα ποιητικό και θεατρική επιτήδευση, που παράλληλα εκστομίζει μεγάλες αλήθειες.
Και το ίδιο ακριβώς κάνει η συγκλονιστική ερμηνεία της Νένας Μεντή, υπό την ισχυρή σκηνοθετική μπαγκέτα του Μάνου Καρατζογιάννη: σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή, προσγειωμένη και ταυτόχρονα «φευγάτη», πικραμένη και ταυτόχρονα χαμογελαστή, η Νένα Μεντή μπαίνει στο πετσί του μονολόγου της και εξυφαίνει ένα μοναδικό παραστασιακό κλίμα επικοινωνώντας με το κοινό και προκαλώντας ρίγη συγκίνησης.
(..)Τα εύσημα στον αείμνηστο Μάνο Ελευθερίου, που διέσωσε τη μαρτυρία της, στη Νένα Μεντή, που τη διαφύλαξε ως κόρην οφθαλμού και την ενσάρκωσε συγκλονιστικά επί σκηνής και στον Μάνο Καρατζογιάννη, που ενορχήστρωσε με λυρικό τρόπο αυτό το ακριβό κληροδότημα και μας το προσέφερε σαν πραγματικό αντίδωρο.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 19/07/2019,
Αποθέωση για τη Νενα Μεντη – ένα παρατεταμένο χειροκρότημα στην αρχή κι έπειτα το κοινό να τη φέρνει ξανά και ξανά στη σκηνή/ οι “Ξένες Πόρτες”μπορεί να έκλεισαν σήμερα στο Πειραιώς 260, είμαι σίγουρος όμως ότι θα ανοίξουν και πάλι για να τις απολαύσουμε όσοι δεν πρόλαβαν και φυσικά να τις ξαναδούμε όσοι γοητευτήκαμε απο αυτές/ έχουν μακρά πορεία οι γερές “Ξένες Πόρτες” και σίγουρα η Νένα Μεντή θα υποκλίνεται ξανά και ξανά για αυτές-το χειροκρότημα το σημερινό μου θύμισε ανάλογο της ” Ευτυχίας Παπαγιαννοπουλου”/
Μάνο Καρατζογιάννη θα το χαιρόταν πολύ ο ακριβός μας Μάνος Ελευθερίου το…δώρο που του κάνατε η Νένα με την έξοχη ερμηνεία της και εσύ με την καίρια δουλειά σου στο κείμενο και την σκηνοθεσία / στο καληνύχτα Μάνο και καλό ξημέρωμα έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα/ αχ αυτοί που λείπουν/ αχ εμείς που μείναμε πίσω….
Βασίλης Μπουζιώτης, 7/2019
Πάνω απ’ την Πειραιώς αυτές τις ημέρες πετάει το πνεύμα του Μάνου Ελευθερίου, η πρώτη ύλη της δημιουργίας του από ένα κείμενο- μονόλογο σχεδόν πυρήνα της συριανής ζωής του αιώνα – και άρα των σχέσεων των ανθρώπων της- σκηνοθετημένο από τον λαμπρό Μάνο Καρατζογιάννη, ώριμο και ευθυτενή στους δασκάλους του, με την κλιμακούμενα κορυφαία Νένα Μεντή. Οι Ξένες Πόρτες διαρκούν μία ώρα αλλά αρκούν για μια εισαγωγή στον πρότερο τρόπο και ήθος ζωής. Κρίμα τα νησιά μας σήμερα λεηλατημένα να μην μπορούν να αντέξουν τους ποιητές.
Δημήτρης Μανιάτης, 7/2019
«Η Σύλβα και ο Δράκος»
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για αυτήν την παράσταση -ένα λαϊκό θέαμα σε μια όμορφη λαϊκή γειτονιά- αλλά αρκεί αυτό: Μην τη χάσετε! Κάντε αυτό το δώρο στον εαυτό σας και απολαύστε αυτή την πολύτιμη ανάσα.Να προσθέσω μόνο πως η Νένα Μεντή είναι σαν να έχει βγει μέσα από τη γη.
Η Νένα Μεντή δεν είναι ηθοποιός, είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν την βλέπεις, δεν την ακούς, την νιώθεις.
Πιτσιρίκος, 28/1/2014
H ιδέα του Θωμά Κοροβίνη, να δραματοποιήσει το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματός του «Ο γύρος του Θανάτου», στήνοντας επί σκηνής ένα σχεδόν δίωρο μουσικό αφήγημα-ντοκιμαντέρ για την ειδικού βάρους ζωή ενός εξ όψεως ελαφρών προδιαγραφών ανθρώπου, φαίνεται να καρποφορεί. Σ’ έναν απόλυτα ιδανικό χώρο, στο «Χαμάμ» των Άνω Πετραλώνων, όλα φαίνεται να βρίσκουν έναν αξιοσημείωτο λόγο ύπαρξης. Ο μεστός, γοργός και γλαφυρός ρυθμός του μονολόγου, μέσα από τραγούδια αξεπέραστα και βαθιά «ελληνικά» πλάθουν το κοινωνικό πορτρέτο μιας ιδιαίτερης εποχής, της Ελλάδας του ’60, μεταφέρουν το στίγμα από την πλευρά των ηρώων που τη βίωσαν και όχι από αυτά που γράφτηκαν ως ιστορία, μένοντας στα βαθιά νερά μιας Ελλάδας που αναζητούσε εναγωνίως εξιλαστήριο θύμα για τους πόνους και τα βάσανα της. Η Νένα Μεντή ζωντανεύει τη Σύλβα με μπρίο και εκρηκτικό ταπεραμέντο, μπολιασμένη μ’ ένα γοητευτικό δαιμόνιο, κινώντας τα υποκριτικά της πλοκάμια τόσο δεξιοτεχνικά σε σημείο να θαυμάζεις τον τρόπο με τον οποίο άγει και φέρει το κλάμα και το γέλιο σου. Τραγουδά με λυγμό τραγούδια παθιασμένα και «αμαρτωλά», στέκει δίπλα στο ρόλο και όχι απέναντι, αποτελεί μια ενεργή πηγή συναισθημάτων. Στο πλάι της, ο ακορντεονίστας Παναγιώτης Τσεβάς, αναζωπυρώνει την κατάλληλη στιγμή το βίωμα, κάνοντας το μελωδία. Το ιδιαίτερο στην παράσταση είναι πως ο μουσικός δεν στέκει αμέτοχος στα δρώμενα. Παρά το γεγονός της απουσίας κειμένου, ο Παναγιώτης Τσεβάς δείχνει να μιλά με το ακορντεόν του, λες και σηκώνει με τη μουσική του το βαρύ φορτίο εκείνο της καρδιάς που καθιστά αδύναμο το στόμα να μιλήσει.
Βλάσης Κωστούρος, musicity, 03/2014
Τη Μεντή, στο «ρεσιτάλ» της, συντροφεύει μελωδικά με το ακορντεόν του ο βιρτουόζος Παναγιώτης Τσεβάς. Τι όμορφο όργανο, μια ορχήστρα μόνο του, όταν βρίσκεται στα σωστά χέρια! Ο Τσεβάς μετέχει και στο θεατρικό με τη δική του… ματιά και χημεία που έχει με την πρωταγωνίστρια.
Και στο τραγούδισμα η Μεντή με τη μεστή, ρεαλιστική ερμηνεία της σε συνεπαίρνει και σε κάνει να σιγοτραγουδήσεις μαζί της.
Κώστας Μπαλαχούτης, Ogdoo.gr, 19/12/2014
«Ξαναλέγοντας τις Ιστορίες»
Η παράσταση Ξανά λέγοντας τις ιστορίες υπήρξε ο καρπός μιας τέτοιου είδους προετοιμασίας: η σκηνοθεσία, η υποκριτική των μαθητών και των καθηγητών δημιουργούν την αίσθηση ενός ζωντανού οργανισμού, την αίσθηση της ομάδας, σαν ένα γιγάντιο μουσικό θέμα, όπου το κάθε μέλος λειτουργούσε σαν μία διαφορετική νότα, η έλλειψη της οποίας θα αλλοίωνε το σύνολο. Ο ρυθμός, η λεπτομέρεια και η επιμέλεια της σκηνοθεσίας κατόρθωνε να παρασύρει και να μαγνητίσει τον θεατή, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ο επαγγελματισμός των μαθητών και κατ’ επέκταση η αρμονία που παράγεται από το σύνολο αποτέλεσμα, καθιστούν την παράσταση σημείο αναφοράς. Λειτουργώντας σαν ένας φάρος, σηματοδοτεί τη διάνοιξη νέων οριζόντων στο θεατρικό γίγνεσθαι, καθώς το σχολικό θέατρο ξεφεύγει για πρώτη φορά από την αυτοαναφορικότητά του.
Ιφιγένεια Καφετζοπούλου, cityculture, 29/10/2018
Η γράφουσα είχε την τύχη να παρακολουθήσει το πρόσφατο θεατρικό εγχείρημα του 1ου Γυμνασίου Ζωγράφου, την παράσταση «Ξανα…λέγοντας τις ιστορίες». Εξαιρετικό δείγμα «ώριμου» σχολικού θεάτρου, από ερασιτέχνες-παιδιά επαγγελματικού ήθους και «ενήλικης» ευθύνης.
Ψυχή και ιθύνων νους της ομάδας ο -και καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας- Βασίλης Κατσικονούρης, ο οποίος εργάζεται εκεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως καθηγητής Αγγλικών. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα δημιουργήθηκε ένας πυρήνας που βαθμιαία διευρύνεται και εμπλουτίζεται τόσο από πλευράς έμψυχου υλικού όσο και από πλευράς δράσεων και δραστηριοτήτων. Η φετινή παράσταση είχε σπονδυλωτή δομή και κινούταν πάνω στον θεματικό άξονα της μνήμης και του νόστου σε μια απωθημένη, αλλά όχι ανήκεστα χαμένη παιδικότητα. Βασίστηκε σε επτά διηγήματα, τα έξι του Β. Κατσικονούρη και το ένα της Ελ. Γιαννάκη (γονέας), που αναπτύχθηκαν σε ισάριθμους μονολόγους με εμβόλιμες διαλογικές παρεμβάσεις, όλα με αφορμή μια ανεπίδοτη, μετέωρη ανάμνηση που επανέρχεται επίμονα, ζητώντας την κάθαρσή της, σε χωροχρόνο αόριστο, ή, όπως αναφέρεται στο σημείωμα της παράστασης, στον τόπο -και τον χρόνο- του «Ξανά», στην γκρίζα ζώνη της επιθυμίας, όπου τα όνειρα και οι μνήμες ξαναβρίσκουν το σώμα και τη θέση τους. Σε ένα αφαιρετικό σκηνικό των Β. Παναγιωτόπουλου και Κ. Ζέρβα (γονείς) από έπιπλα καλυμμένα με πανί, σαν σπίτι από καιρό ακατοίκητο, σαν τόπος-μεταίχμιο που «λιώνει» στο θολό περίγραμμα μιας μακρινής ανάμνησης, παρίσταντο ταυτόχρονα όλα τα παιδιά, φέροντας βαλίτσες, σαν ταξιδευτές του χρόνου με σκευή τη μνήμη… Οι μαθητές-ηθοποιοί, πιο ώριμοι από ποτέ, σκηνικά βελτιωμένοι, με εμφανές το ίχνος μιας εσωτερικής εξέλιξης. Μια δουλειά υψηλής συγκινησιακής θερμοκρασίας!
Κατερίνα Θεοδωράτου, ΠΑΙΔΕΙΑ & ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τεύχος 130, Ιούνιος 2018
Για περισσότερα νέα μπείτε εδώ.
