“Because the past is gone, even though it defines the present.”
Ο κόσμος εδώ και πολλές δεκαετίες ζει με τον τρόμο του Stephen King. Πάνω από σχεδόν πέντε δεκαετίες και σχεδόν 60 μυθιστορήματα, έχουν μολύνει τα όνειρά μας με τις πιο φρικτές δημιουργίες: έναν κλόουν που δελεάζει μικρά παιδιά προκειμένου να τα καταβροχθίσει, ένα κτίριο τόσο διεφθαρμένο στα θεμέλιά του που μετατρέπει τους ανθρώπους σε μανιακούς δολοφόνους, ένα παιδί που αναστήθηκε από τους νεκρούς χωρίς την ψυχή ή τη συνείδησή του. Κανένας άλλος συγγραφέας δεν μπορεί να μας τρομάξει τόσο αποτελεσματικά. Το έργο του στοχεύει κατευθείαν στους πρωταρχικούς μας φόβους.
Η δουλειά του αναδύθηκε στη σκιά μιας Αμερικής που τελικά αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει την δική της ασχήμια, όπως εκδηλώθηκε από το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, τον πόλεμο του Βιετνάμ και αργότερα από το σκάνδαλο Watergate. Ο Ψυχρός Πόλεμος απειλούσε την πλήρη εξόντωση με το πάτημα ενός πλήκτρου. Αυτές ήταν σκληρές αλήθειες που έπρεπε να αντιμετωπιστούν.
Το πιο φιλόδοξο πράγμα στον κόσμο, νομίζω, είναι η αδυναμία του ανθρώπινου νου να συσχετίσει όλο το περιεχόμενο γύρω του. Κάποια μέρα η συναρμολόγηση της αποσυνδεδεμένης γνώσης θα ανοίξει τέτοιες τρομακτικές θεότητες της πραγματικότητας, οι οποίες είτε θα μας τρελάνουν εξαιτίας της αποκάλυψης αυτής ή θα μας διώξουν από το θανατηφόρο φως στην ειρήνη και την ασφάλεια μιας νέας σκοτεινής εποχής. Βεβαία μία τέτοια άποψη προσεγγίζει πιο πολύ τον Lovecraf-το ακατανόητο θα φέρει μόνο φόβο και τρέλα. Όμως, όταν πρόκειται για το έργο του King, ο τρόμος δεν αρχίζει από το ακατανόητο, αλλά από τα πράγματα που η Αμερική ξέρει πως είναι αλήθεια, αλλά έχει, για τόσο πολύ καιρό, προσπαθήσει να αρνηθεί.Το The Shining,με την πολύ γνωστή ιστορία του Jack Torrance και την διαμονή της οικογένειας του στο Overlook Hotel, διαταράσσει την ιερότητα της πατρικής κληρονομιάς, αμφισβητώντας εάν μπορούμε ποτέ να ξεφύγουμε από τους κύκλους βίας και καταστροφής που έχουμε κληρονομήσει από τους προγόνους μας.
Το 2013, ο Stephen King δημοσίευσε τον Doctor Sleep και για τα τελευταία έξι χρόνια αποτέλεσε μια παγίδα για πολλούς κινηματογραφιστές. Ο τόμος δεν είναι απλώς μια συνέχεια του The Shining – συνέχεια μιας από τις πιο αγαπημένες ιστορίες φρίκης του 20ού αιώνα – αλλά γράφτηκε εν μέρει ως απάντηση στην περιβόητη αντιπάθεια του King προς τον σκηνοθέτη Stanley Kubrick που δημιούργησε μια διαφορετική προσαρμογή της υλικού του προκατόχου του. Διαβάζοντας το μυθιστόρημα Doctor Sleep, υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιες επιλογές έγιναν από τον συγγραφέα ειδικά για να φτύσουν το χαρακτηριστικό στυλ του Kubrick και τις αλλαγές που έγιναν προσπαθώντας να φέρουν το βιβλίο του 1977 στη μεγάλη οθόνη. Ο σκηνοθέτης Mike Flanagan υπηρέτησε το μυθιστόρημα και το μεγάλο αυτό στοίχημα με ένα επιδέξιο τρόπο.
Ακόμη βαθιά επηρεασμένος από το τραύμα που βίωσε ως παιδί στο Overlook Hotel, ο Dan Torrance αγωνίζεται για να βρει κάποια ηρεμία μέσα στην καθημερινότητά του. Αλλά όταν συναντά την Άμπρα, μία γενναία έφηβη με υπερφυσικά χαρίσματα, οι παλιοί δαίμονες του θα επιστρέψουν. Επειδή το κορίτσι, γνωρίζοντας ότι ο Dan έχει τις ίδιες δυνάμεις με αυτήν, χρειάζεται τη βοήθειά του: επιδιώκει να πολεμήσει εναντίον της τρομερής Rose Claque και της φυλής της True Knot που τρέφεται με αυτά τα χαρίσματα των αθώων σαν αυτήν για να κατακτήσει τον κόσμο. Δημιουργώντας μια απροσδόκητη συμμαχία ο Dan και η Abra θα προσπαθήσουν να δώσουν μια ανελέητη μάχη εναντίον της Rose. Αντιμέτωπος με την αθωότητα του κοριτσιού και τον τρόπο αποδοχής των δυνάμεών της, ο Dan δεν έχει άλλη επιλογή παρά να κινητοποιήσει τις δικές του δυνάμεις, ακόμα κι αν πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να ξυπνήσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Δεδομένης της φήμης της σύγκρουσης King / Kubrick, είναι πραγματικά μαγευτικό πως ο Mike Flanagan λειτούργησε ως ένα είδος διαμεσολαβητή της ποπ κουλτούρας. Κανείς δεν θα μπορούσε να παρακολουθήσει τον Doctor Sleep και να αμφισβητήσει τη σαφή και βαθιά του εκτίμηση για δύο αληθινούς masters, αφού είναι βαθιά μέσα στο DNA αυτής της ταινίας. Η αναπαραγωγή του σχεδιασμού του Overlook Hotel έγινε με πολύ σεβασμό και το βάθος όλων των χαρακτήρων και τα πιο σημαντικά θέματα της ιστορίας λαμβάνονται κατευθείαν από την καρδιά του μυθιστορήματος.
Ο Ewan McGregor έχει το απαιτούμενο πάθος για να φέρει έναν χαρακτήρα τόσο κατεστραμμένο και εγγενώς καλό όπως ο Dan Torrance στη μεγάλη οθόνη, ικανός να υποκριθεί τόσο καλά τις βαριές μνήμες που μεταφέρει μαζί του και να επιδείξει την ισχυρή εσωτερική δύναμη ώστε να ξεπεράσει το παρελθόν του. Είναι μια υποκριτική που είναι σε απόλυτη αρμονία με εκείνη της Kyliegh Curran, η οποία αποδεικνύει ότι είναι μια πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός που δίνεται στο ρόλο της με εντυπωσιακό χάρισμα και ενέργεια. Η Άμπρα είναι ένα κορίτσι που λάμπει με έντονο τρόπο, όπως και ο Curran στην ταινία.
Αυτό που με τη σειρά του κάνει τον Doctor Sleep μια τέτοια τολμηρή προσπάθεια, ωστόσο, είναι ότι είναι επίσης καθαρά μια ταινία του Mike Flanagan. Αυτός είναι ένας σκηνοθέτης με την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση να γνωρίζει ότι δεν είναι δική του δουλειά να αναπαράγει την εξαίρετη φωτογραφία ενός άλλου επιπέδου που χρησιμοποιεί ο Stanley Kubrick ή να άρει κάθε γραμμή διαλόγου από το βιβλίο του Stephen King. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή είναι μια ιστορία που ταιριάζει απ ‘ευθείας στην φιλμογραφία του, έχοντας συχνά δείξει πως γνωρίζει άριστα να δημιουργεί μια τέλεια ισορροπία μεταξύ του φανταστικού και ρεαλιστικού ψυχολογικού δράματος, και το εκφράζει και σε αυτή την ταινία.
Όταν το Doctor sleep επιστρέφει στην επικράτεια της Λάμψης, η επιβεβαιωμένη προσωπικότητα αυτής της ταινίας για δύο ώρες μετασχηματίζει αυτές τις εικόνες. Περισσότερο σαν τον Kubrick, μοιάζει με ήχους του παρελθόντος του Danny και της αγάπης μας για το σινεμά, που εγχέουν στην ταινία ποίηση και θλίψη, οδηγώντας επίσης στην έκπληξη. Εκεί, η πράξη της παραπομπής γίνεται οικεία, όπου ισχυρίζεται ότι είναι ένα εργαλείο που εξυπηρετεί εύστοχα τα βαθιά θέματα της ταινίας.
Κείμενο: Ελένη Κουκουρίκου (Lavart)
