“Δipoles”
Ανέκαθεν οι τέχνες έδιναν και δίνουν ύλη (οπτική, ακουστική, απτή) σε άυλες έννοιες όπως είναι ο χρόνος ή το συναίσθημα, έτσι μέσα από τα έργα που συγκροτούν την σειρά Δipoles, αποδίδω την έννοια ενδιάμεσα του ιδεατού και του πραγματικού.
Συζήτηση ιδεατού και πραγματικού, όπου όπως σε πάσης φύσεως δίπολα, όσο υπάρχει το ένα, υπάρχει και το αντιστρόφως ανάλογο του καθώς και η ενδιάμεση κατάσταση που δεν προσδιορίζεται παρά μόνον με ποσοστά σφάλματος. Η δημιουργία της σειράς “Δipoles” έχει ως γόνιμο έμπνευση την αρχή της απροσδιοριστίας όπου ο Heisenberg διατύπωσε, πώς είναι αδύνατον να επισημανθούν επακριβώς τα χαρακτηριστικά ενός υποσωματιδίου σε μία δεδομένη στιγμή χωρίς να αλλάξουν την επόμενη.
Η σειρά των Δipoles ενέχει αλληγορίες αναμέσα στο ιδεατό και το πραγματικό, το φαίνεσθαι και το είναι, με γόνιμο αυτοσκοπό την έκφραση του ενδιάμεσου σημείου, είτε ανάμεσα στο 1 και το 0 , είτε την κατάσταση της νεκροζώντανης γάτας του Schrödinger.
Σημεία φορμαλισμού με περιγράμματα ως προς το ιδεατό και σημεία ρεαλισμού ως προς το πραγματικό, με συνδιασμό αυτών ως προς την απόδοση του ενδιάμεσου, που αποσκοπούν στην δημιουργία χώρων πνευματικής διεργασίας.
Το μαύρο σε επικράτεια, αφήνει στον αναγνώστη ελέυθερους χρόνο και χώρο, ο φορμαλισμός προτρέπει στο να αγνοήσει το περιεχόμενο και την σύνδεση με κάποιο γεγονός, με προτεραιότητα την γραμμή και την αισθητική εμπειρία του ιδεατού. Κατ επέκταση την αντιμετώπιση της γραμμής ως Μορφή όπου κατά τον Πλάτωνα « Μορφή ως ένα σύνολο στοιχείων που λανθασμένα αναπαριστά το θέμα, και αφήνει την σύλληψη της μορφής στην διανοητική διεργασία».
Τα ρεαλιστικά σημεία, ως αντιστρόφως ανάλογα, επικοινωνούν ,με τον θεατή , τον χρόνο και την διάθεση, λειτουργούν μιμητικά και παραστατικά της πραγματικής στιγμής. Οριοθετεί τον αναγνώστη σε περιεχόμενο και αναπαριστά το μέρος του πραγματικού.
Σμαρώ Ταχματζίδου
«Δεν είναι χαριτωμένο»: Tέχνη με την επιμέλεια ενός πεντάχρονου
