Διονύσης Ατζαράκης: «Δε θεωρώ ότι το κοινό είναι χαζό. Πάντα τους αντιμετωπίζω ως έξυπνους ανθρώπους»

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που έλαβες και σε έκανε να επιλέξεις την καριέρα ενός stand-up comedian;

Διονύσης Ατζαράκης – Τώρα θα πρέπει να πάμε πολύ πίσω. Λογικά την πρώτη φορά που βρέθηκα σε κάποια παρέα, θα είπα κάτι αστείο και γέλασαν. Δε μπορεί παρά να είναι αυτό ένα ερέθισμα. Διότι είναι ένα πάρα πολύ ωραίο συναίσθημα να κάνεις τον κόσμο να γελάει και εγώ από μικρός το είχα αυτό, όπου ήμουν, ήταν κάτι που το επιδίωκα, μου άρεσε να είμαι αστείος. Και όταν κάτι το επιδιώκεις, σιγά σιγά αρχίζεις να βρίσκεις τρόπους να το κάνεις καλύτερο, να βελτιώνεσαι. Οπότε κάπως έτσι έγινε, ξεκίνησα να είμαι ο αστείος στην παρέα, αυτό το πράγμα να μου αρέσει, να αρέσει και στον κόσμο, να μου λένε γιατί δε δοκιμάζεις να κάνεις stand up, κάτι που σκεφτόμουν και εγώ. Κάπως έτσι, κάποια στιγμή έγραψα ένα πεντάλεπτο κείμενο και πήγα τότε στις Νύχτες Κωμωδίας που ήταν το μοναδικό Comedy Club που υπήρχε στην Ελλάδα, το οποίο είχε ξεκινήσει με την Λουκία Ρικάκη, με άκουσαν, τους άρεσα και ξεκίνησα από εκεί. Ήμουν εκεί για αρκετά χρόνια και, αφού έκλεισαν οι Νύχτες Κωμωδίας, αυτονομήθηκα.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Υπήρχε κάποιος stand-up comedian τον οποίο θαύμαζες και μελετούσες;

Διονύσης Ατζαράκης – Αν έπρεπε να πω έναν που μου αρέσει και τον παρακολουθούσα μικρός, ενώ δεν έχει κάνει πάρα πολύ stand up στην καριέρα του γιατί είναι κυρίως ηθοποιός, είναι ο Robin Williams. Θεωρώ ότι ήταν ένας ιδιοφυής άνθρωπος και τέτοιο κωμικό ταλέντο δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε ποτέ. Ήταν τρομερός στον αυτοσχεδιασμό. Και τα λίγα stand up που έχει κάνει, είναι εξαιρετικά όλα. Μου άρεσε πάρα πολύ το στυλ του, η ενέργειά του, οι μιμήσεις του, δεν τον έπιανες πουθενά. Παρότι δεν ήταν αμιγώς stand-up comedian, έκανε χίλια δυο άλλα πράγματα, ήταν πολύ καλός σε αυτό και προσωπικά με επηρέασε αρκετά στο να αποφασίσω τελικά να ασχοληθώ με την κωμωδία.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ένας stand-up comedian ουσιαστικά προσφέρει το πνεύμα του, αποτελεί ο ίδιος το προϊόν προς «κατανάλωση», τι στοιχεία είναι απαραίτητο να έχει ένας χαρακτήρας για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε αυτόν τον τομέα,  δεδομένου ότι αποκαλύπτει αλλά και αντλεί θεματολογία και από την προσωπική του ζωή;

Διονύσης Ατζαράκης – Ισχύει το γεγονός ότι αντλεί θεματολογία από την προσωπική του ζωή, αλλά είναι 50-50, δηλαδή 50% είναι πράγματα που του έχουν συμβεί και τα υπόλοιπα θα είναι πράγματα από τα οποία μπορεί να έχει πάρει μια αφορμή, να τα έχει «τραβήξει», να έχει υπερβάλλει, κωμικά, για αυτό που συνέβη. Πάνω στη σκηνή δεν είμαστε ακριβώς ο εαυτός μας, είμαστε μια τραβηγμένη εκδοχή του εαυτού μας. Ό,τι ζωή και αν ζει κανείς, μπορεί να βρει κωμικά πράγματα μέσα σε αυτήν. Έτσι είναι ο κόσμος. Παντού μπορεί να υπάρχει κωμωδία. Αυτό που χρειάζεται να κάνει κανείς είναι να είναι παρατηρητικός ως προς αυτό, δηλαδή να βρίσκει τα αστεία πράγματα που μπορεί να υπάρχουν στην καθημερινότητά του, στην επικοινωνία του με άλλους ανθρώπους, να τα συγκεντρώνει και στη συνέχεια να κάτσει να τα καταγράψει ως ένα κείμενο stand up, το οποίο είναι μια δύσκολη διαδικασία, δεν είναι καθόλου απλή. Αλλά όπως είπα, ξεκινάει από την παρατήρηση. Το να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά και να βλέπεις γύρω σου, τι θα μπορούσε να είναι ένα καλό έναυσμα για να γράψεις ένα καλό stand up κείμενο. Όσον αφορά τη δουλειά, θέλει να είσαι πολύ εργατικός, υπομονετικός και σίγουρος γι’ αυτό που κάνεις. Πρέπει να έχεις αυτοπεποίθηση γιατί είναι πολύ δύσκολο να είσαι πάνω στη σκηνή και να κάνεις αγνώστους να γελάνε καθημερινά. Θα υπάρξουν και παραστάσεις που δε θα πάνε καλά, ειδικά στα ξεκινήματα, αλλά αυτό δεν πρέπει να το αφήνεις να σε ρίχνει ψυχολογικά, πρέπει να είσαι αρκετά αφοσιωμένος. Θέλει υπομονή και επιμονή.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Υπάρχει κάποιο θέμα για το οποίο θα ένιωθες άβολα ή θα ερχόσουν σε δύσκολη θέση για να εκφράσεις την άποψή σου;

Διονύσης Ατζαράκης – Όχι δε νομίζω ότι υπάρχει. Θεωρώ, ευτυχώς, ότι δεν έχω απόψεις που ντρέπομαι να εκφράσω στον κόσμο. Αλλά υπάρχουν κάποια θέματα στα οποία μπορεί το κοινό να «κλειδώσει». Παλιότερα είχα ένα bit για τον Ιησού, πιο συγκεκριμένα, υπάρχει αυτό που λέει η εκκλησία «Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά» που μου φαίνεται πολύ απλοϊκό σαν προσευχή, πολύ basic, σα να μιλάς για κάποιον action hero. Και είχα ένα ολόκληρο bit γι αυτό, το οποίο ενώ ήταν ωραίο και γελούσε ο κόσμος, υπήρχαν φορές που μπορεί να πήγαινα στην επαρχία ας πούμε και να έβλεπα ότι το κοινό ήταν λίγο πιο κλειδωμένο όταν το έλεγα. Σαν να τους φαινόταν κάπως περίεργο σαν θέμα.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Έτυχε να σε κομπλάρει ποτέ το κοινό; 

Διονύσης Ατζαράκης – Υποθέτω στις αρχές. Αλλά από ένα σημείο και μετά που αποκτάς εμπειρία, δεν κομπλάρεις. Ακόμα κι αν μια παράσταση τύχει να μην πηγαίνει εξαιρετικά, δε σημαίνει ότι ξαφνικά θα είσαι πάνω στη σκηνή και δεν θα γελάει κανείς από κάτω. Ίσως να δεις ότι τα γέλια στην αίθουσα μειώνονται λίγο. Δεν είναι κάτι που πρέπει να σε κομπλάρει αυτό. Αν κάνεις αυτή τη δουλειά χρόνια, ξέρεις πώς να το χειριστείς, ακόμη κι αν τους χάσεις για λίγο, ξέρεις πώς να τους ξαναβρείς. Είναι μια διαρκής επικοινωνία με το κοινό, είναι ένα διαρκές πάρε-δώσε.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ποια είναι η άποψή σου για τους έλληνες YouTubers; 

Διονύσης Ατζαράκης – Έχουμε πολλούς You Tubers, που είναι παραγωγικοί και επιτυχημένοι, αλλά προσωπικά έχω αρχίσει να διαφοροποιώ λίγο στο μυαλό μου τον YouΤuber από τον κωμικό. Δεν λέω απαραίτητα ότι οι Έλληνες YouTubers δεν είναι και κωμικοί γενικότερα, αλλά πως πρόκειται στην ουσία για δύο διαφορετικά είδη. Ανεβάζω και εγώ videos στο κανάλι μου στο YouTube, όμως δεν είμαι YouTuber, δε θα βγω να κάνω vlogging ή να παράγω καθημερινά content. Ο λόγος που δε θα το κάνω είναι διότι καμιά φορά στο βωμό της ποσότητας θυσιάζεται η ποιότητα. Πιο συγκεκριμένα, η δουλειά που απαιτούν τα 2 video τη βδομάδα π.χ., όσον αφορά τα γυρίσματα, την επεξεργασία και όλα όσα χρειάζονται είναι αρκετή, και έτσι προκειμένου να έχεις σταθερή και συχνή παρουσία στο YouTube, κάτι που χρειάζεται για να πάρεις following, ρίχνεις αναπόφευκτα την ποιότητα της κωμωδίας και του τελικού προϊόντος.  Γι’ αυτό επιλέγω να μην το κάνω και πιστεύω πως αυτό συμβαίνει συχνά με τους YouTubers. Ενώ το YouTubing πάει καλά στην Ελλάδα, θα ήθελα να δω περισσότερο αμιγώς κωμωδία στο internet.Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πρόσφατα έκανες μια εκπομπή στην τηλεόραση. Τι έχεις να πεις για αυτή την εμπειρία; Τι σου προσέφερε; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να γίνει διαφορετικά; Συνάντησες κάποια διαφορά ως προς την ελευθερία λόγου που προσφέρει το internet;

Διονύσης Ατζαράκης – Είμαι πολύ ευχαριστημένος με το πώς βγήκε η εκπομπή. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι προκειμένου να βγαίνει όπως ήθελα, που αυτό συνέβη, να είναι δηλαδή τα αστεία καλοδουλεμένα και συνεχόμενα, δεν κοιμόμουν. Όταν έπαιζε η εκπομπή, μπορεί να κοιμόμουν μία-δυο φορές τη βδομάδα. Γράφαμε μαζί με τον Θωμά Ζάμπρα, από εκεί και πέρα εγώ σκηνοθετούσα, έπαιζα, πήγαινα στο μοντάζ, ξαναέγραφα, οπότε δεν υπήρχε χρόνος για τίποτα, ήμουν αρκετά κουρασμένος. Αυτή η άπειρη δουλειά που έπεφτε είχε ανταπόκριση όμως, έχω ακούσει τα καλύτερα απ’ τον κόσμο. Είναι από τα video που θα μπεις να δεις στο YouTube και από κάτω στα σχόλια παίζει να μην κράζει κανείς, κάτι που είναι σχεδόν παράδοξο αν μιλάμε για YouTube. Τώρα σχετικά με τους περιορισμούς της τηλεόρασης, υπάρχουν περιορισμοί ως προς τη γλώσσα για παράδειγμα, αλλά να σου πω την αλήθεια και σε video που έχω βγάλει μόνος μου στο internet, πάλι δε βρίζω. Επειδή υπάρχει όντως μια τάση στο Internet  για καφρίλες και βρισίδι, προσωπικά δε μου αρέσει αυτό, δε θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να βγάζεις κωμωδία μέσα από βρισίδι. Δε μου αρέσει δηλαδή αυτή η οδός, οπότε δεν το είχαμε και ποτέ σαν περιορισμό στην τηλεόραση. Από κει και πέρα υπάρχουν κάποιοι χαζοί περιορισμοί όπως το να κάνεις τοποθέτηση ενός προϊόντος χωρίς όμως να πεις το όνομα αυτού. Κάτι τέτοια που δε βγάζουν νόημα, αλλά βρίσκαμε δημιουργικούς τρόπους να κοροϊδεύουμε αυτό το σύστημα. Πιστεύω όμως ήταν σαφές πως ό,τι κάνουμε σχετικά με placement, το κάνουμε κωμικά και χωρίς να προσποιούμαστε πως είναι κάτι που συμβαίνει οργανικά στη ροή της εκπομπής. Και τελικά αυτός ο ειλικρινής, δημιουργικός τρόπος που αντιμετωπίζαμε την τοποθέτηση προϊόντος, άρεσε και στον κόσμο και στους χορηγούς.Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Θα ξαναέκανες δηλαδή κάποια εκπομπή στην τηλεόραση;

Διονύσης Ατζαράκης – Θα ξαναέκανα, αλλά δε θα ήθελα να είμαι σε κάποιο πάνελ, ή στο survivor ξέρω ‘γω. Θα ήθελα να κάνω κάτι δικό μου, που μου αρέσει, να το στήσω όπως θα ήθελα εγώ να είναι. Αν αργήσω να ξανακάνω τηλεόραση θα είναι διότι θα θέλω να κάνω κάτι που να μ’ αρέσει σαν δουλειά, να με εκφράζει και να μην εμφανίζομαι μόνο για να εμφανίζομαι. Δε με ενδιαφέρει αυτό. Θα ήθελα να είναι όπως και η προηγούμενη εκπομπή, που με εξέφραζε και χαίρομαι για το αποτέλεσμα που βγήκε.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ανέφερες το Survivor, το οποίο προσωπικά δεν έτυχε να παρακολουθήσω ποτέ, τι γνώμη έχεις για αυτό το reality; 

Διονύσης Ατζαράκης – Δεν ξέρω, δεν έχω δει και εγώ τίποτα. Μια φορά ήμουν στο γυμναστήριο, έκανα διάδρομο και βλέπω στην τηλεόραση μπροστά που έπαιζε survivor, δύο ανθρώπους να κάνουν ένα αγώνισμα, χωρίς ήχο. Τελειώνει και λέω οκ, πλάκα είχε, μια χαρά. Μετά βλέπω άλλους δύο ανθρώπους να κάνουν το ίδιο αγώνισμα. Και αμέσως μετά, άλλους δύο ανθρώπους να κάνουν ΤΟ ΙΔΙΟ αγώνισμα. Και λέω: Υπάρχει κόσμος, ο οποίος θα κάτσει να δει 18 διαφορετικά ζευγάρια ανθρώπων να κάνουν το ίδιο αγώνισμα, δε βαριούνται; Απ’ ότι φαίνεται υπάρχει όμως, και χαρά στο κουράγιο τους. Κάτι δεν πιάνουμε εμείς που δεν το βλέπουμε, τι να πω. Μπορεί να φταίει που δεν έχω κάτσει ποτέ όντως να το παρακολουθήσω. Ξέρω μόνο 4-5 ονόματα παιχτών επειδή έχω facebook και είναι πρακτικά αδύνατο να μην ξέρεις.  Οπότε δεν έχω κάποια στοιχειοθετημένη άποψη. Δε θα βγω να κράξω τον κόσμο που βλέπει όπως ακούω να γίνεται καμιά φορά. Απλά μου φαίνεται βαρετό. Είναι κάθε μέρα 3 ώρες επί 5 φορές την εβδομάδα αν δεν κάνω λάθος, δεν έχω τα ψυχικά αποθέματα. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κάθεσαι να βλέπεις τόσες ώρες ένα reality με ανθρώπους, των οποίων τα ονόματα μπορεί να μη θυμάσαι καν μετά από 2 χρόνια. Έστω των μη διασήμων. Μου φαίνεται λίγο λάθος επένδυση χρόνου. Το έκανα κάποτε επί Προδρόμου και Τσάκα. Αρκεί.Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Φαίνεσαι ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, με ποιόν τρόπο χαλαρώνεις και φορτίζεις τις μπαταρίες σου; 

Διονύσης Ατζαράκης – Όταν έχω χρόνο, πιο πολύ χαλαρώνω βλέποντας ταινίες και σειρές, είναι κάτι που μ’ αρέσει. Άλλωστε και η εκπομπή στην τηλεόραση ήταν για ταινίες, καθόλου τυχαίο. Όσον αφορά τη διασκέδαση, προτιμώ να είμαι σπίτι με φίλους και να συζητάμε. Οτιδήποτε περιλαμβάνει τη δυνατότητα ανθρώπινης επικοινωνίας με καλύπτει.

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ποια ήταν η τελευταία σειρά που είδες;

Διονύσης Ατζαράκης – Επειδή δεν έχω και άπειρο χρόνο τελευταία, δεν έχει δει ολοκληρωμένα κάποια φετινή σειρά. Η πιο πρόσφατη που μου έρχεται στο μυαλό και είδα ολόκληρη είναι το Bojack Horseman. Σειρά animation στο Netflix. Εξαιρετικά αστείο, έξυπνο και καλογραμμένο. Να το δείτε. 

Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Έχεις ένα μεγάλο κοινό που σε ακολουθεί και κυρίως σε παρακολουθεί, νιώθεις κάποια ευθύνη για αυτό; Πέρα από τη διασκέδαση που αδιαμφισβήτητα προσφέρεις, νιώθεις ότι επηρεάζεις και με κάποιον άλλο τρόπο το κοινό σου; Ίσως στη διαμόρφωση απόψεων… 

Διονύσης Ατζαράκης – Ποτέ δεν μπαίνω στη διαδικασία να το σκεφτώ έτσι, αλλά σε κάποιο μικρό βαθμό δεν αποκλείεται να συμβαίνει κι αυτό. Δηλαδή δεν είναι ότι θα καθοδηγήσω τον κόσμο μέσα απ’ τη δουλειά μου, προς θεού, δεν το επιδιώκω κιόλας. Αλλά είναι σημαντικό, από τη στιγμή που έχεις ένα βήμα που δεν το έχουν όλοι, οι απόψεις, οι ιδέες και η φιλοσοφία σου γενικότερα, να έχουν ένα κάποιο νόημα, να μπορούν να να επηρεάσουν όσο γίνεται θετικά τον κόσμο, να μην είναι κάτι λάθος ή κάτι ακραίο. Εφόσον υπάρχει ένα κοινό, έχω κατά νου, αυτό που εκφράζω από ιδεολογικής άποψης, να με αντιπροσωπεύει κι εμένα. Δεν το βλέπω με την έννοια ότι ο κόσμος θα μορφωθεί από μένα, απλά θέλω να είμαι προσεκτικός όσο γίνεται σε κάποια πράγματα και αυτό που βγάζω προς τα έξω να συνάδει με την αισθητική μου. Νομίζω αυτό αρκεί για να είσαι true απέναντι στο κοινό σου. Συχνά, όταν μιλάμε για τηλεόραση, ακούω να κυκλοφορεί η αντίληψη: εντάξει μωρέ το κοινό είναι χαζό, ό,τι του δώσεις βλέπει. Δε θεωρώ ότι το κοινό είναι χαζό. Πάντα τους αντιμετωπίζω ως έξυπνους ανθρώπους, γι΄αυτό δουλεύω κι εγώ με τη σειρά μου ό,τι είναι να βγάλω προς τα έξω προκειμένου να είναι όσο γίνεται πιο καλό, έξυπνο και αστείο. Και το κοινό αυτό το βλέπει, το αντιλαμβάνεται και το εκτιμάει.

Στο παρακάτω link ενημερωθείτε για το πρόγραμμα της καλοκαιρινής περιοδείας του Διονύση Ατζαράκη και του Θωμά Ζάμπρα, με την stand up comedy:

https://www.lavart.gr/o-dionyshs-atzarakhs-kai-o-thwmas-zampras-periodeyoun-me-thn-stand-up-comedy-cinelthete/

Συνέντευξη: Ιωάννα Τσολερίδου  (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4