Διονύσιος Σολωμός, ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».
Το ημερολόγιο δείχνει 8 Απριλίου 1798 όταν έρχεται στη ζωή ο Διονύσιος Σολωμός, στο νησί της Ζακύνθου.
Γιος του κόντε Νικόλαου Σολωμού και της υπηρέτριάς του, Αγγελικής Νίκλη, μεγαλώνει μέσα στη χλιδή, αλλά με το στίγμα του νόθου παιδιού για αρκετά χρόνια, μέχρι το παράνομο ζευγάρι να επισημοποιήσει τη σχέση του λίγο πριν το θάνατο του κόντε.
Ο Διονύσιος, μόλις μεγαλώσει λίγο, φεύγει για σπουδές στην Ιταλία, όπως είναι η συνήθεια των πλούσιων Επτανησίων της εποχής. Εκεί, έρχεται σε επαφή με τις ιδέες του Διαφωτισμού, μαθαίνει άπταιστα τα Ιταλικά και αρχίζει να γράφει τα πρώτα του ποιήματα στη γλώσσα αυτή.
Επιστρέφει στη Ζάκυνθο το 1818 και γίνεται ο πυρήνας ενός κύκλου λογίων, με τους οποίους οργανώνει φιλολογικές βραδιές. Επιθυμία του είναι να ασχοληθεί και με την ελληνική λογοτεχνία και έτσι αρχίζει να μελετά τα δημοτικά τραγούδια, ψάχνοντας ένα πρότυπο για να ακολουθήσει, αλλά και μια βοήθεια για τη δημοτική γλώσσα.
«Κάτι κρυφό μυστήριο ἐστένεψε τή φύση
Κάθε ὀμορφιά νά στολιστεῖ καί τό θυμό ν’ ἀφήσει.
Δέν εἶν’ πνοή στόν οὐρανό, στή θάλασσα, φυσώντας
Οὔτε ὅσο κάνει στόν ἀνθό ἡ μέλισσα περνώντας».
Ενώ βρίσκεται σε χρόνια δημιουργικά, βαθιά συγκλονισμένος από τα γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης, το 1828 αποφασίζει να μετακομίσει στην Κέρκυρα για να απομονωθεί και να ασχοληθεί απερίσπαστος με την ποίηση και την τέχνη. Εκεί, δημιουργεί γύρω του έναν νέο κύκλο λογίων, ανάμεσα στους οποίους ανήκουν ο Ιάκωβος Πολυλάς, ο Ανδρέας Λασκαράτος, ο Ιούλιος Τυπάλδος κ.ά..
Όσο προχωρούν τα χρόνια, τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, αλλά και οι δικαστικές διαμάχες με τα ετεροθαλή και βιολογικά του αδέρφια κάνουν τον χαρακτήρα του δύστροπο και οξύθυμο. Ο Διονύσιος απομονώνεται ολοένα και περισσότερο, ενώ ξαναρχίζει να γράφει ημιτελή ποιήματα και πεζά σχεδιάσματα.
Τελικά, αφήνει την τελευταία του πνοή στις 9 Φεβρουαρίου 1857 από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η συμβολή του στην ελληνική λογοτεχνία είναι τεράστια, καθώς καλλιέργησε τη δημοτική γλώσσα και την καταξίωσε στους λόγιους κύκλους. Έργα του, όπως ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν (1823), Η καταστροφή των Ψαρών (1824), Ο Κρητικός (1833), Ελεύθεροι Πολιορκημένοι (1826-1844), ο Πόρφυρας (1849) απηχούν την ψυχή και τους αγώνες του ελληνισμού και διδάσκονται μέχρι σήμερα στις σχολικές αίθουσες. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι οι δυο πρώτες στροφές του Ύμνου εις την Ελευθερίαν αποτελούν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, χαρίζοντάς του τον τίτλο του εθνικού μας ποιητή.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κείμενο: Μαρία Μερτίκα (Lavart)
