Κική Δημουλά, η δημοφιλής ποιήτρια της μεταπολεμικής γενιάς.
Η ποιήτρια που «χώρεσε» σε λέξεις έννοιες, όπως η μοναξιά, η απώλεια, ο χρόνος, ο έρωτας…
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]τις 6 Ιουνίου 1931, έρχεται στον κόσμο η Βασιλική Ράδου. Τόπος γέννησής της είναι η Αθήνα, η καταγωγή της όμως έχει ρίζες από την Καλαμάτα.
Η ζωή της δεν περιλαμβάνει δύσκολα χρόνια, ίντριγκες και σκανδαλώδεις ιστορίες. Ολοκληρώνει τις σπουδές της και εργάζεται στην Τράπεζα της Ελλάδος μέχρι τη συνταξιοδότησή της, το 1974. Η ευτυχία του γάμου της με τον πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά ολοκληρώνεται με την απόκτηση των δύο παιδιών τους, του Δημήτρη (1956) και της Έλσης (1957).
Αυτή η προσωπική γαλήνη κρύβει, ωστόσο, μια ψυχή ανήσυχη που εκφράζει τις ιδέες της με τη δύναμη της πένας. Η Βασιλική (Κική) Δημουλά εμφανίζεται στο λογοτεχνικό κόσμο το 1952, με τη συλλογή Ποιήματα, την οποία όμως αποκηρύσσει λίγο αργότερα.
Η ποίησή της εκφράζει έντονες υπαρξιακές ανησυχίες, πραγματεύεται τον πόνο της απώλειας, την πικρία της μοναξιάς, τη φθορά που επιφέρει ο χρόνος, τη μεθυστική δύναμη του έρωτα.
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] εκλεπτυσμένη ειρωνεία των στίχων, η αιχμηρότητα του λόγου και η επιλογή λέξεων της καθαρεύουσας κάνουν πολλούς μελετητές να αναγνωρίζουν στο ύφος της Δημουλά καβαφικές επιρροές. Από τη στιγμή που αποκήρυξε την πρώτη της ποιητική συλλογή, ο λόγος της εξελίσσεται διαρκώς και οι διαφορές είναι εμφανείς.
Στις ποιητικές της συλλογές ανήκουν το Έρεβος (1956), Η εφηβεία της λήθης (1994), Χλόη θερμοκηπίου (2005), Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως (2007). Για το έργο της έχει λάβει μια πληθώρα βραβείων και έχει τιμηθεί από τους ομοτέχνους της αλλά και την πολιτεία. Το 2001, της απονέμεται ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο, ενώ είναι η τρίτη κατά σειρά γυναίκα που εκλέγεται τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Επίσης, διατελεί πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] μεγάλη απήχηση που έχει στο αναγνωστικό κοινό την καθιστά μια από τις πιο αγαπητές ποιήτριες της μεταπολεμικής γενιάς, ωστόσο η μετριοπάθειά της φαίνεται να είναι ανάλογη του ταλέντου της.
«Στην ποίηση το μεγαλύτερό μου προσόν είναι ότι φοβάμαι πως απέτυχα», δηλώνει, για να συμπληρώσει, με τη γνωστή της δηκτικότητα «Δε με ενδιαφέρει τι θα γίνουν τα ποιήματά μου όταν πεθάνω. Δε με ενδιαφέρει τι θα συμβεί όταν δεν θα ζω. Ο θάνατος είναι απόλυτος. Άμα τελειώνουμε, να τελειώνουμε. Τελεία και παύλα. Όχι αποσιωπητικά. Τα αποσιωπητικά φτάνουν όσο ζούμε. Αν αυτό λέγεται εγωπάθεια, το δέχομαι προθύμως».
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
