«Κάθε φορά, το να βρεις ένα κείμενο που το θεωρείς ενδιαφέρον είναι ένα μεγάλο ταξίδι.
Και όταν, μετά από διάφορες αναγνώσεις- στάσεις, νομίζεις ότι συναντάς ένα προορισμό, ένα θεατρικό έργο που αφορά τις ανησυχίες σου, το επόμενο ερώτημα είναι αν θα αφορά και τους θεατές.
Το «Πολύ Μακριά»- Far Away, δεν είναι τυχαίο ότι ανέβηκε από τον Peter Brook, το 2002, λίγο μετά τη συγγραφή του από τη σπουδαία Caryl Churchill. Είναι ένα έργο που μιλά για έναν ανησυχητικό, βίαιο κόσμο που μοιάζει πολύ οικείος έστω και αν –ίσως- δεν είναι ο δικός μας. Η εποχή μας είναι, όμως, όντως, μια εποχή που η βία, λεκτική και σωματική, έχει επανεμφανιστεί πολύ πιο έντονη απ’ όσο πριν λίγα χρόνια και διεκδικεί να αναγνωριστεί ως φυσιολογικό σύμπτωμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Δεν είναι αλήθεια. Ο κόσμος μπορεί, είναι εφικτό, να λειτουργήσει με λιγότερο μίσος προς τον Άλλο, με λιγότερο φόβο προς το διαφορετικό, με περισσότερη κατανόηση και σεβασμό. Με αυτές τις σκέψεις αποφάσισα να σκηνοθετήσω το «Πολύ μακριά», έχοντας κατά νου να αποφύγω κάθε διδακτισμό και κάθε μελοδραματισμό, που δεν τα έχει, άλλωστε καθόλου ανάγκη.
Δημήτρης Μαλισσόβας: Η ελευθερία στην έκφραση και στην διαφορετικότητα είναι δικαίωμα.
Στην πορεία, συζητώντας με τους ηθοποιούς στις πρόβες αλλά και με τους ανθρώπους του CinemaAlive που ανέλαβαν την παραγωγή, με τη σκηνογράφο, την ενδυματολόγο, τους μουσικούς, τον video- artist, κατάλαβα ότι έπρεπε να «σκάψουμε» με περισσότερους τρόπους το κείμενο. Πολλά που θεωρούσα αυτονόητα έπρεπε να αναλυθούν, να ανατραπούν, να εμπλουτιστούν από τις ιδές και τις προτάσεις των συντελεστών, μετατρέποντας τη διαδικασία της πρόβας σε αληθινή συλλογική δουλειά, προσθέτοντας διαστάσεις σε ό,τι θέλαμε να χτίσουμε στο θεατρικό σανίδι. Ήταν μια αληθινά γόνιμη διαδικασία. Έπρεπε να προσεχθούν και να αναδειχθούν οι οικολογικές ανησυχίες του «Πολύ Μακριά», – τόσο επίκαιρες και αυτές-, το σουρεαλιστικό σαρδόνιο χιούμορ του, το πολύπλοκο σύστημα αξιών που οικοδομεί τη μια στιγμή και αποικοδομεί αμέσως παρακάτω.
Μπορέσαμε να πετύχουμε κάτι; Σίγουρα την τελευταία λέξη την έχει το κοινό. Το «Πολύ Μακριά», δεν είναι ένα εύκολο κείμενο. Πρόκειται για μια δυστοπία, περιγράφει ένα κατασταλτικό σύστημα, το «κακό» που απλώνεται και ενσταλάζει τον φόβο ώστε να ματαιώσει κάθε προσπάθεια εξέγερσης.
Εύα Διαμαντή: Ανάγκη για επαφή… με την φύση, το χώμα, την θάλασσα, τα φυτά.
Οι «ήρωες» και μαζί οι θεατές θέτουν υπό αμφισβήτηση την καθημερινότητά τους και τις αξίες με τις οποίες πρέπει να συμφωνήσουν. Η δυνατότητα να αρνηθούν να υπακούσουν στα τυφλά, να πάρουν πίσω τον έλεγχο της ζωής τους και να επιδιώξουν τους δικούς τους στόχους συνιστά το ανοιχτό ερώτημα και ο καθένας και η καθεμία δίνει μια απάντηση – ή δεν τη δίνει….»
Kείμενο: Δημήτρης Σκλάβος
Δείτε επίσης
