Αγαπώ την κωμωδία. Αγαπώ να μεταφράζω, να παίζω, να σκηνοθετώ κωμωδία. Κι ακόμα κι αν τα προηγούμενα έργα με τα οποία έχω καταπιαστεί δεν ήταν καθαρόαιμες κωμωδίες, πάντα αναζητούσα εκείνη τη ρωγμή, την τόσο ανθρώπινη, όπου το αστείο, έως και το γελοίο, έρχεται στην επιφάνεια για να τονίσει ακόμα περισσότερο την τραγικότητα.
Ο Ράφτης κυριών του Ζωρζ Φεντώ είναι μια σπουδαία κωμωδία, μια σπουδαία φάρσα, πίσω όμως από την «αθώα» όψη της, κρύβει ένα πρόσωπο με απαιτήσεις: οι όροι που θέτει είναι αδιαπραγμάτευτοι, σκληροί, ή τους ακολουθείς απνευστί ή καλύτερα να εγκαταλείψεις. Ο αδυσώπητος ρυθμός, η κάθε ατάκα που εντέχνως βρίσκεται στη θέση της για να δώσει ώθηση στην ιστορία, η σκηνική επινοητικότητα επιβάλουν να υποταχθείς και τελικά να αφεθείς σε μια δίνη αποκαλυπτική.
Αφέθηκα λοιπόν στον παλμό του ίδιου του Φεντώ κι όχι σε κάποια προσωπική «απόφαση» από το σπίτι, για να αποδώσω σκηνικά ένα κείμενο που σε προσκαλεί να ξανά-ανακαλύψεις την αμεσότητα και τη θεατρικότητα του μπουλουκιού, του σαλτιμπάγκου. Ανατρέξαμε με το θίασο στην πρωτογενή διαδικασία του «παιχνιδιού» και επιδιώξαμε να συνθέσουμε ένα σύμπαν που αν και στιγμές αγγίζει τον υπερρεαλισμό, υπηρετείται με απόλυτη πειθαρχία, ακρίβεια και σοβαρότητα. Άλλωστε όσο πιο σοβαρά αποδοθεί το φαιδρό, τόσο πιο φαιδρό γίνεται…
Το κλασσικό σκηνικό περιβάλλον της φάρσας με τις πόρτες έχει στην παράσταση την τιμητική του. Η χρήση της πόρτας δεν αποκτάει μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά και δραματουργικό: το άνοιγμα ή το κλείσιμο της σηματοδοτεί όχι απλώς την είσοδο ή την έξοδο από το χώρο αλλά συνάμα την είσοδο ή την έξοδο στο γέλιο, την έκπληξη, την ανατροπή, την έκθεση, την αγωνία, την προσδοκία των ηρώων. Το σκηνικό αυτό «πολυεργαλείο» χρησιμοποιείται με ευφάνταστους τρόπους για να μετατραπεί τελικά σε έναν άλλου είδους καθρέφτη που αντανακλά ξεκαρδιστικά τη ψυχική διάθεση των ηρώων. Και βέβαια τα υπέροχα κοστούμια του σχεδιαστή Μίλτου έρχονται για να ολοκληρώσουν την όψη του υπέροχου κόσμου του Φεντώ, ενός κόσμου αποκαλυπτικού, πικάντικου μα πάνω από όλα ξεκαρδιστικού.
Κείμενο: Δημήτρης Μυλωνάς
