Με αφορμή την απόφαση της δίκης της Χ.Α. αλλά και την ειδοποιό διαφορά του συνθήματος «σιγά μη φοβηθώ” σε σχέση με το «δεν είναι αθώοι».
Τολμώ να χαρακτηρίσω το σύνθημα «σιγά μη φοβηθώ», σε σχέση με το «δεν είναι αθώοι», περισσότερο ειλικρινές και θεμιτό. Και αυτό συμβαίνει καθώς το δεύτερο, όσο και να ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, επιδιώκει να δημιουργήσει, για άλλους ηθελημένα και για άλλους άθελα, μια τάση ελέγχου της ίδιας της δικαιοσύνης αναφορικά με την απόφαση της για τη δίκη της Χρυσής Αυγής.
Και προφανώς έχουν οι πολίτες αυτής της χώρας το αναφαίρετο δικαίωμα στην έκφραση. Kαι προφανώς και τα δύο παραπάνω συνθήματα είναι δημοκρατικές εκφράσεις. Αυτό, όμως, δε συνεπάγεται, παράλληλα, πως δε θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο να έχουν όλοι στην άκρη του μυαλού τους το δικαίωμα του κάθε πολίτη να έχει όποια μα όποια άποψη επιλέγει για οποιαδήποτε ζήτημα. Παράλληλα, δε σημαίνει πως αυτός ο κάθε πολίτης δεν έχει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που ορίζονται από τον νόμο, αλλά και ενίοτε δεν είναι ακόμη και υπόλογος εν όψει δικαστηρίου. Άλλωστε οι κατακτήσεις ετών δεν καταπατώνται εν μία νυκτί, όπως και η έκφραση των πολιτών αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια έχει δείξει πως δύσκολα θα διανοηθεί κανείς να λειτουργήσει, εμπράκτως, με τους τρόπους που κάποιοι άλλοι συμπεριφέρθηκαν. Αποτρόπαια.
Χωρίς ιδιαίτερες αναστολές, λοιπόν, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως οι περισσότεροι πολίτες αυτού του κράτους, μάλλον εμπιστεύονται ακόμη την Ελληνική Δικαιοσύνη όταν μιλούν για την υποψήφια ως εγκληματική οργάνωση της Χ.Α. πως «δεν είναι αθώοι». Ευελπιστούν να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και καθώς έχει χυθεί πολύ αίμα για να έχουμε έστω και αυτή την κουτσουρεμένη δημοκρατία που απολαμβάνουμε ή έστω «απολαμβάνουμε» σήμερα, θα ήταν επίσης χρήσιμο να σταθούμε, ως κοινωνία, πανέτοιμοι να ακούσουμε την απόφαση της δίκης της Χρυσής Αυγής, με μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα και να λειτουργήσουμε παροπλισμένοι σε περίπτωση που το κοινό περί δικαίου αίσθημα δεν ικανοποιηθεί στο ακέραιο. Βέβαια εδώ έρχεται η ίδια η ερμηνεία της συγκεκριμένης έκφρασης να συναντήσει πολλούς αμφισβητίες με ισχυρότατα επιχειρήματα (αντίστοιχα της έκφρασης «κοινή λογική»), αλλά αν επιχειρήσω να τα αναπτύξω δε θα με σώσει ούτε ο Θεός ο ίδιος από τη μάστιγα της υπερκατανάλωσης της πολιτικής ορθότητας.
Η εμπιστοσύνη, αυτός ο δύσκολος όρος, στην Ελληνική Δικαιοσύνη, σαφέστατα, δεν αποτελεί επ’ ουδενί θέσφατο. Άλλωστε, η ριζική αμφισβήτηση είναι συνώνυμο του δυτικού ανθρώπου, κατά δεκάδες φιλοσόφους που διαμόρφωσαν ακόμη και τον ίδιο τον όρο «αμφισβήτηση». Και όχι μόνο φιλόσοφοι. Ποιός θα ξεχάσει το «ρρρ» της «ριζικής αμφισβήτησης» από τα χείλια του Ρένου Αποστολίδη, όταν ανέλυε πριν 20 χρόνια την έννοια της αναρχίας. Ταυτόχρονα, όμως, με τη ριζική αμφισβήτηση ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας οφείλει να σταθεί με πολιτισμό και δημοκρατικότητα και να αντικρίσει την ψυχραιμία του, να δοκιμαστεί στον διάλογο και να μην οριστεί για ακόμη μια φορά, αποκλειστικά, από το συναίσθημά του που με τόση λαμπρότητα τον οδήγησε σε ένδοξες νίκες και λαμπρές αποκαλύψεις αλλά και με τόσο σκοταδισμό γέννησε από αυγά φιδιού μέχρι και ύποπτα οδυνηρές διχόνοιες ανά περιόδους.
Δεν υπάρχει, φίλε της ελευθερίας και σύντροφε άνθρωπε, τυφλή πίστη στη δικαιοσύνη, αλλά μία αέναη τάση προς μόνιμη βελτιστοποίηση του Θεσμού με πρακτικότητα, σύνεση και ψυχραιμία. Τόσα μας έχει χαρίσει. Ας μην τα ξεχνάμε, πως πριν κάποια χρόνια ικανοποιήθηκε και με το παραπάνω το κοινό περί δικαίου αίσθημα ενώ το πόρισμα της βαλλιστικής εξέτασης ήταν λίγο ή πολύ «αλλιώς».
Κανείς μας, σχεδόν, δεν επιθυμεί μια Αθήνα καμμένη την επόμενη της Δίκης, μα στη ζωή δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο και η σύγχρονη ιστορία μας έδειξε πως, δυστυχώς, οι περισσότερες από τις γνωστές χρωματικές παλέτες δεν έδωσαν λύση στα αυτονόητα παρά ως και χρησιμοποίησαν τα άσπρα και τα μαύρα προς ίδιων όφελος. Ας μην κάνουμε τη χάρη σε κανένα χρώμα είτε αυτό είναι κόμμα είτε μέσο μαζικής ενημέρωσης είτε ακόμη και δημοφιλή στη νεολαία, σελίδα στο Facebook, να ορίσει αν το αποτέλεσμα αυτής της δίκης είναι θετικό ή αρνητικό. Σε μια κοινωνία που επιζητά να λειτουργεί με νόμους, η υποχρέωση και το δικαίωμα πρέπει να είναι τόσο ευέλικτα όσο και αμείλικτα.
Ας μην κάνουμε για μια ακόμη φορά τη χάρη σε γνωστούς και άγνωστους εχθρούς να διχαστούμε. Στις 7 Οκτωβρίου του 2020 παραδίδεται ένα σύγχρονο και χρήσιμο μάθημα προς όλους και όλες καθώς μπαίνει μια ταφόπλακα στο σκοτάδι. Είτε αυτή είναι από μάρμαρο είτε από ξύλο. Αλλά μπαίνει.
