[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Ο[/dropcap]ι ζωγράφοι της Γενιάς του ’30 αποτελούν σημείο αναφοράς στην ιστορία της ελληνικής τέχνης. Σημαντικά ονόματα, όπως αυτό του Τσαρούχη, του Μόραλη, του Χατζηκυριάκου – Γκίκα, του Βασιλείου, του Εγγονόπουλου και του Νικολάου, συνθέτουν την ομάδα που προσπάθησε να φέρει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, αλλάζοντας τη θέση του στον κόσμο που τον περιβάλλει, και να ισορροπήσει μεταξύ παράδοσης και μοντερνισμού. Ξεχωριστή περίπτωση αυτής της ομάδας αποτελεί ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος (1914-1995).
Ο χαρισματικός καλλιτέχνης ξεκινάει από νεαρή ηλικία να δημοσιεύει έργα του στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων». Λίγα χρόνια αργότερα, παρουσιάζει στην Αθήνα ορισμένες δημιουργίες που τραβούν την προσοχή λόγω της τεχνοτροπίας του, και έτσι, οδηγείται το 1931 στο Βέλγιο όπου πραγματοποιεί την πρώτη του έκθεση. Γυρνά στην Ελλάδα για να φοιτήσει στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με καθηγητές τους Δ. Μπασκίνη και Κ. Παρθένη. Παράλληλα, ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα με σκοπό τη μελέτη της βυζαντινής και λαϊκής τέχνης.
[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Γ[/dropcap]ια δέκα χρόνια συμμετέχει σε διάφορες εκθέσεις ενώ το 1950 γίνεται καθηγητής στο «Ελληνικό Σπίτι». Τότε και έρχεται η στιγμή της εικοσιπενταετούς απομόνωσής του. Αφοσιώνεται πλήρως στο έργο του και παύει τις συμμετοχές του σε εκθέσεις καθώς και τις πωλήσεις των έργων του. Η συνειδητή, αυτή, απομάκρυνσή του σταματά με τη συμμετοχή του σε μία μόνο ομαδική έκθεση, για να συνεχιστεί με αμείωτο σθένος. Ευτυχώς, το 1975 πείθεται να επανεκθέσει για να ξανασυστηθεί με το κοινό, ενώ δύο χρόνια αργότερα, η παρουσία του σε εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό γίνεται συστηματική. Πεθαίνει το 1995 στην Αθήνα με ελάχιστους φίλους να παρευρίσκονται στην κηδεία.
Όντας εκπρόσωπος της ελληνοκεντρικής Γενιάς του ’30, απεικονίζει στο έργο του την ανθρώπινη φιγούρα, ιδιαίτερα τους ανθρώπους του μόχθου, δημιουργώντας συνθέσεις μνημειακής απόδοσης, συνδυασμένες με κυβιστικά πρότυπα. Αποποιείται τις κλασικές εκφράσεις και πλάθει τα έργα του με ποιητικότητα και μουσικότητα, μεγάλες χρωματικές επιφάνειες και μια ρεαλιστική διάθεση συνολικής πραγμάτευσης.
Κείμενο: Λία Κωστελίδου (Lavart)
