Σελιδοδείκτης: …καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς, του Χρόνη Μίσσιου
«Όταν ο καιρός ήταν βροχερός, τα φώτα άναβαν και την ημέρα…Η φαντασία, νικημένη, συντριβόταν στους υγρούς τοίχους του κελιού…Η απελπισία της απώλειας, η προσμονή της επικείμενης εκτέλεσης,άνοιγαν μεγάλες σκοτεινές τρύπες στη μνήμη μας…Δεν ξέρω αν είναι καλό σαν ποίημα, αλλά αυτό είναι. Στην απομόνωση, άμα δεν μπορείς να ταξιδέψεις, είσαι χαμένος· και μεις ταξιδεύουμε. Μεγάλες σιωπές, γεμάτες πόνο και νοσταλγία. Τις πιο πολλές φορές όμως μιλάγαμε, κυρίως την ώρα που η νοσταλγία μας έπνιγε. Ξεφεύγαμε φωναχτά από την μαγεία της. Η άνοιξη ήταν στα γεμάτα της, και μας έζωναν από παντού μυρουδιές από λουλούδια, δέντρα, φρέσκο χώμα. Αλλά κυρίως τη νιώθουμε από ένα αίσθημα δύναμης, αισιοδοξίας και φοβερής μοναξιάς, που δεν ξέρουμε από πού τρύπωσαν στο κελί μας… Αρχίζουμε να μιλάμε και για γυναίκες.»
Επιλογή: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Εκδόσεις: Γράμματα
