”Aime-moi moins mais aime-moi longtemps”. μας είχε πει ο Christophe Honoré στα Τραγούδια της Αγάπης και μας το υπενθυμίζει στην νέα του ταινία Chambre 212
Μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια γάμου, ο Ρίτσαρντ ανακαλύπτει τυχαία από μηνύματα τη χρόνια απιστία της Μαρίας, της αγαπημένης του συζύγου. Μία νέα συνθήκη ξέσπασε, αναδιαμορφώνοντας έτσι ολόκληρη την κοινή ιστορία τους. Η Μαρία αποφασίζει να φύγει από το διαμέρισμα για τη νύχτα, και να διασχίσει το δρόμο για να μείνει στο ξενοδοχείο που βρίσκεται απέναντι. Αυτή είναι η απλή πλοκή της νέας ταινίας του Christophe Honoré,Chambre 212.
Ο Christophe Honoré προσφέρει μια κομψή ιστορία πίσω από κλειστές πόρτες μέσα από όμορφα κινηματογραφικά σκίτσα. Μέσα από μια καυστική, μοντέρνα αφήγηση, καθεμία από τις καταστάσεις που διαδραματίζονται στην μεγάλη οθόνη στολίζονται με αινιγματικά εφέ καθρέφτη, ανάμεσα σε πόρτες και παράθυρα πίσω στο παρελθόν, σε μια «τρομακτική» νύχτα. Ένα ποιητικό και σουρεαλιστικό έργο που αναπολεί με λατρεία τον κινηματογράφο του Alain Resnais και του Woody Allen, και μας καλεί επίσης στην προσωπική φιλμογραφία του σκηνοθέτη μέσω πολλαπλών αναφορών.
Πρόκειται για μια φωτεινή γλυκόπικρη κωμωδία που ενισχύεται από τη λαμπερή, ελεύθερη και συγκινητική υποκριτική της Chiara Mastroianni. Η Chiara Mastroianni, η οποία συνεχίζει να χαρίζει σημαντικές ερμηνείες, παίρνει τα ηνία μιας συζυγικής κρίσης όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται με γούστο: Ο Monsieur είναι οικονόμος, ενώ η Madame αντιμετωπίζει την κρίση της ηλικίας. Η ταινία αυτή είναι πάνω από όλα ένα πορτρέτο μιας γυναίκας, η οποία μετουσιώνει τα αντίθετα στερεότυπα που χαρακτηρίζονται συνήθως εγγενή. Με αυτόν τον τρόπο μετατοπίζει την ισοτιμία των χαρακτήρων στο σημείο της παροχής τυπικά ανδρικών ελαττωμάτων σε μια γυναίκα που έχει ανάγκη από εκπλήξεις. Συνοδεύεται από τους άψογους Vincent Lacoste και Benjamin Biolay (ερμηνευτές του συζύγου της σε δύο διαφορετικές ηλικίες) και την Camille Cottin.
Ο ρεαλισμός του Honoré τρέφεται από φαντασιώσεις και αναλαμβάνει την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ αλήθειας και τεχνικής, με σκοπό το συναίσθημα. Ορισμένοι διάλογοι, ζωηροί και αφαιρετικοί, στην πραγματικότητα είναι πολύ αστείοι, ενώ το συναίσθημα καταφέρνει να αγγίξει τον θεατή: αυτά (τα μισά) χαμόγελα και αυτά (όλα) τα μικρά δάκρυα της ταινίας μας κάνουν να δακρύζουμε πλεοναστικά. Ωστόσο το οποιοδήποτε κινηματογραφικό τέχνασμα δεν εξετάζει μόνο τις καθαρές απαγορεύσεις σχετικά με τη φθορά της ερωτικής επιθυμίας ανάμεσα στο ζευγάρι, την αγάπη που μετατρέπεται σε φιλία, το έργο της διατήρησης ενός τέτοιου δεσμού κ.λπ. Έτσι εάν η ταινία είναι αναμφίβολα η πιο αισθητικά καλαίσθητη και η πιο «καλοφτιαγμένη» του σκηνοθέτη, είναι επίσης η πιο αστεία της φιλμογραφίας του.
Στην πραγματικότητα, ένας άνεμος τρέλας φυσάει πάνω από το Chambre 212 που θυμίζει μια συγκεκριμένη μορφή vaudeville. Ωστόσο, δεν πρέπει να εξομοιωθεί με ένα πλήρες διάλειμμα από το υπόλοιπο έργο του Honoré, αφού παραδίδει μια πολύ προσωπική αφήγηση, περίεργα «ήπια» και μελαγχολική. Φευγαλέα όπως και οι πανταχού παρούσες υφές στην εικόνα: το μάλλινο φόρεμα που φοριέται από τον χαρακτήρα της Ιρέν, το χαλί του δωματίου του ξενοδοχείου ή το χιόνι που πέφτει στο Παρίσι.
Με το Chambre 212, ο Honoré «σκοτώνει» τα κινηματογραφικά τεχνάσματα για να επανασυνδεθεί καλύτερα με μια παράδοση μαγικού ρεαλισμού πιο συμβατή με το πιο άμεσο συναίσθημα. Με αυτή την σκηνική απόφαση να αφήσει παραπλεύρως τον χώρο του διαμερίσματος ( των χώρο των κοινών) για να καταφύγει σε ένα απρόσωπο δωμάτιο ξενοδοχείου, η ταινία κάνει ένα ελαφρύ παράπλευρο βήμα.
Εάν το κοντινό πλάνο και το πολύ οικείο θέμα καθιστούν την ταινία αυτή ένα σχετικά «συνηθισμένο» θέαμα, η ταινία εξακολουθεί να επιτρέπει στον Christophe Honoré να επανασυνδεθεί με ένα αγαπημένο του θέμα. Το θέμα της επιθυμίας που είχε ήδη διαπεράσει το Les Chansons d’amour και που κάνει αυτό το νέο έργο να πάλλεται με μια ιδιαίτερα σαγηνευτική ενέργεια. Αυτή είναι η επιθυμία που βρίσκεται στο τελευταίο βλέμμα της πρωταγωνίστριας, αγκιστρωμένο σε ένα αντικείμενο που έμεινε εκτός πλάνου. Ένα αντικείμενο που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας μελλοντικός εραστής και η αρχή μιας νέας ιστορίας.
Αυτό που νιώθουμε διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις, πανικοβάλλεται και είναι πολύ ευχάριστο, ιδιαίτερα σπάνιο. Όλοι αυτοί οι χαρακτήρες καταλήγουν να λένε στον εαυτό τους ότι είναι απαραίτητο, ίσως, να αγαπούν λιγότερο, ώστε να διαρκεί η αγάπη. Είτε υποστηρίζουμε την εφήμερη αγάπη της νεολαίας, είτε την ωριμότητα μιας αγάπης που μπορεί να διαρκέσει. Πρόκειται για έναν σκηνοθέτη που ξέρει να γράφει όμορφες αλλά περίεργες ιστορίες αγάπης. Η ομορφιά αυτής της ιστορίας έγκειται στην αλήθεια της. Φυσικά βρισκόμαστε στην μεριά της φαντασίας αλλά αυτό που λέγεται εμφανίζεται αληθινό. Ένα ζευγάρι που καταρρέει, η πρώτη αγάπη, η ζωή που δεν επιλέξαμε να ζήσουμε. Και όλα αυτά στο Chambre 212. Μία βαθιά μελαγχολία. Τολμηρή. Βαθιά. Ζεστή.
Πηγές φωτογραφιών: IMDb
Κείμενο: Ελένη Κουκουρίκου (Lavart)
