Στην παράσταση «Τα όνειρα του σαλιγκαριού»
[dropcap size=big]Δ[/dropcap]υο πόδια. Δυο χέρια. Και ένας κορμός. Ένα σώμα που ανάβλυζε εικόνες και ποίηση. Ένα σώμα που κάμπτοντας κάθε μέλος του, δημιουργούσε κόσμους ολόκληρους και ενέργειες. Και καθόλου λόγια δε χρειάστηκε ο Grigory Glazunov, που καλύτερα σα σαλιγκάρι τον θυμάμαι, για να πει την ιστορία του.
Μια ιστορία για ένα ον, που μικρή σημασία έχει αν είναι τελικά σαλιγκάρι ή άνθρωπος, το οποίο κουβαλάει το σπίτι, την οικογένεια, τους δισταγμούς και τους φόβους του στην πλάτη, σαν απόκτημα από καταβολής κόσμου, σαν βάρος της τωρινής κοινωνίας και των παθογενειών της. Ο φόβος, η ανασφάλεια, το δικό σου και το δικό μου. Ο φόβος. Ακόμη και αυτός για το αναπόφευκτό. Για το χώμα και τους αποικοδομητές. Αφού εκεί κατέληξε το σαλιγκάρι, εκεί κι εγώ, εκεί και σύ.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο butoh, η καταγόμενη από τους Ιάπωνες performance, ήταν το μέσο του. Το μέσο όχι για να καταλάβεις και να θεωρητικολογήσεις μετά το πέρας, αλλά για να αισθανθείς , να συν-κινηθείς, να νιώσεις πως δυo δάκτυλα υψωμένα στο ταβάνι του «μαύρου κουτιού», τέσσερα ζευγάρια παπούτσια, μια βαλίτσα και ένα μήλο, άλλαζαν υπόσταση και γινόντουσαν γίγαντες και βιβλία ολόκληρα. Από εκεί και πέρα, παραλληλισμοί αέναοι θα μπορούσαν να συμβούν, ποιητική γαρ όπως είπα η εικόνα, δεν ξέρω αν πρέπει, αν μπορώ, ή εάν αξίζει να τους αναφέρω.
Εγώ σήμερα είδα μια ζωή και ένα θάνατο, που το ένα πορευόταν προς το άλλο, μέσα σε μια σισύφεια λειτουργία, που και αιώνες να περάσουν θα είναι η ίδια και θα υπάρχει πάντα ένα σώμα να την αφηγηθεί.
Παρακολουθήσαμε την παράσταση την Τετάρτη 6 Μαϊου στο BlackBox
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
Κείμενο: Ευαγγελία Τουφεκτσή (Lavart)
