Ο Παβ είναι τζίτζικας και όπως όλοι οι τζίτζικες αγαπά το τραγούδι. Δυστυχώς, όμως, είναι μάλλον ο μόνος τζίτζικας που δεν μπορεί να τραγουδήσει. Κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, όλοι ξεσηκώνονται εναντίον του. Ο Παβ δεν το βάζει κάτω. Αποφασίζει να γίνει καλός τραγουδιστής όπως όλοι στην οικογένειά του. Στην προσπάθειά του αυτή, σύμμαχος θα σταθεί ο δάσκαλος Λυκάων και η περιπέτεια και το ταξίδι για την μακρινή Αφρική τώρα ξεκινά.
Αυτή είναι με λίγα λόγια η αρχή της ιστορίας του πρώτου βιβλίου για παιδιά που εξέδωσε, από τις εκδόσεις Μικρή Σελήνη, ο Φώτης Δούσος. Ο Φώτης Δούσος, γεννημένος στις Σέρρες το 1980, εργάζεται ως σκηνοθέτης και ηθοποιός της θεατρικής ομάδας Hippo Theatre Group η οποία από το 2009 δραστηριοποιείται κυρίως στον χώρο του θεάτρου για παιδιά και του εκπαιδευτικού δράματος. Συγγραφικά, πρωτοεμφανίστηκε το 2012 με τη συλλογή διηγημάτων “Χίμαιρα” , ενώ το 2017 κυκλοφόρησε και το βιβλίο του “Στη βιβλιοθήκη του Δον Κιχώτη”. Επομένως, ο Δούσος δεν είναι πρωτάρης ούτε στον συγγραφικό στίβο, αλλά ούτε και στον κόσμο των παιδιών, μια που πολλάκις έχει ασχοληθεί και με τη διασκευή θεατρικών έργων για παιδιά.
Στον “Παβ” ο Δούσος είναι σαφώς ωριμότερος ως γραφή από τη “Χίμαιρα”. Ταυτόχρονα, είναι πιο απελευθερωμένος, μιλά στα παιδιά με απλότητα και καθημερινό λεξιλόγιο θίγοντας όμως ζητήματα αρκετά περίπλοκα. Δανείζεται ένα γνωστό μυθικό αφηγηματικό πλαίσιο – τη γνωστή κόντρα μεταξύ τζίτζικα και μέρμηγκα, οικειοποιείται γνωστά στα παιδιά μοτίβα από τη σύγχρονή τους πραγματικότητα – κάποιος που θέλει να γίνει τραγουδιστής, δέχεται την απόρριψη και την έντονη αρνητική κριτική, και τελικά καταφέρνει να μιλήσει για οικουμενικές αγωνίες μικρών και μεγάλων όπως η αυτογνωσία, η ακούραστη προσπάθεια και ο αγώνας για να επιτύχεις τους στόχους σου, η πίστη στον εαυτό σου, αλλά ταυτόχρονα και η σημασία της αλληλευγγύης, της ομαδικότητας και της αλληλοβοήθειας – που καλό θα ήταν ίσως να φρεσκάρουν στη μνήμη τους και οι ενήλικες αναγνώστες.
Όλα αυτά δοσμένα με χιούμορ, ίσως ένα χιούμορ που μπορεί πιο εύκολα να ακουμπήσει σ’ ένα ενήλικο κοινό. Ωστόσο, θεωρώ πως έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται για ένα έργο που απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο ηλικιακά κοινό. Είναι και για παδιά και για νέους και για μεγάλους. Κι αυτό σχετίζεται, επίσης, και με τον τρόπο με τον οποίο είναι γραμμένο. Είναι μια σύγχρονη γραφή, κι αυτό έχει να κάνει κυρίως με τη φόρμα του έργου, το οποίο χωρίζεται σε κεφάλαια και ήδη η έναρξή του αποτελεί μια πρόταση. Είναι μια πρωτοπρόσωπη αφήγηση απείρως άμεση, μια αφήγηση που δεν μοιάζει καθόλου κατασκευασμένη – προετοιμασμένη – εν τέλει γραμμένη. Σφύζει από προφορικότητα. Η εικονογράφηση (σύγχρονη εικαστική/γραφιστική ματιά που κλείνει το μάτι και στην παραδοσιακή εικονογράφηση, αν έτσι θα μπορούσαμε να πούμε για εκείνη των 60ς-80ς) είναι της Αγγελικής Μπόζου.
Εάν στρέψουμε το βλέμμα μας πίσω στις πρωτόγονες κοινωνίες, σ’ όλες τις πρώτες κοινωνίες των ανθρώπων, θα βρούμε σ’ όλες διαβατήριες τελετές ενηλικίωσης, ή στην ουσία, ευρέσεως ή δόμησης εαυτού και προσωπικότητας. Στις μέρες μας, οι τελετές αυτές εκλείπουν, αν και οι άνθρωποι δονούνται και βασανίζονται ακόμη απ’ τα ίδια ερωτηματικά. Ο Παβ περνάει το σκαλοπάτι αυτό, χαράσσει τη δική του διαδρομή κι ίσως εξ αντανακλάσεως βρούμε κι εμείς μαζί του τελικά το Χρυσό Σπυρί στις ζωές μας.
Κείμενο: Ιωάννα Λιούτσια (Lavart)
