Αγαπά το γράψιμο, δηλώνει αισιόδοξη για το μέλλον αλλά και σίγουρη για τις επιλογές της. Η Αθηνά Μαξίμου, η οποία πρωταγωνιστεί στην εμβληματική Αντιγόνη του Σοφοκλή, παράσταση που σε λίγες μέρες θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει και το κοινό της Θεσσαλονίκης, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες των Αιμίλιου Χειλάκη & Μανώλη Δούνια, συστήνεται στη Lavart.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αθηνά, το φετινό καλοκαίρι επανέρχεστε ως ομάδα στο αρχαίο δράμα, αυτή τη φορά με την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Προσωπικά, τι σε γοητεύει στο συγκεκριμένο έργο;
Αθηνά Μαξίμου – Ουσιαστικά, συνεχίζουμε μια μελέτη, που ξεκίνησε πέρσι από την Ιφιγένεια εν Αυλίδι, με τη μορφή και το ύφος τριών υποκριτών, όπως γινόταν στην αρχαία Ελλάδα, όταν παίχτηκαν αυτά τα έργα για πρώτη φορά. Μόνο που στη δική μας περίπτωση δεν είναι και οι τρεις υποκριτές άνδρες. Πιστεύω η γοητεία της Αντιγόνης, όπως και όλων αυτών των κειμένων, έγκειται στο γεγονός ότι είναι εξωφρενικά διαχρονική. Κάθε φορά που κάποιος «σκύβει» πάνω από τέτοια έργα, με οποιαδήποτε μορφή μελέτης, είτε ιστορική είτε κοινωνιολογική είτε θεατρική, διαπιστώνει ότι είναι σα να γράφτηκαν χθες, σαν να αφορούν τις σημερινές κοινωνίες. Όλα αυτά τα υπαρξιακά, πολιτικά, νομοτελειακά αλλά και κοινωνικά ερωτήματα, που θέτουν, είναι σημεία που με συγκινούν πολύ βαθιά.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ανέφερες πριν ότι δουλεύετε κατά το πρότυπο των τριών υποκριτών, όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για έναν ηθοποιό να μεταπηδά από τον έναν ρόλο στον άλλο μέσα σε 90 λεπτά παράστασης;
Αθηνά Μαξίμου – Κοίτα, εγώ θεωρώ ότι με την εναλλαγή των ρόλων, ασυνείδητα, φεύγει από τον ηθοποιό ένα πολύ μεγάλο βάρος μυθολογίας και ερμηνείας. Αυτός είναι και ο σκοπός της έρευνας αλλά και της παράστασης μας, γενικότερα. Ο Αιμίλιος Χειλάκης υποδύεται Κρέοντα και Ευρυδίκη, ο Μιχάλης Σαράντης Ισμήνη, Σκοπό και Αίμονα, ενώ εγώ υποδύομαι Αντιγόνη, Τειρεσία και εξ ημισείας με τον Μιχάλη παίζουμε τον Αγγελιοφόρο του τέλους. Έτσι, ο ηθοποιός δεν καλείται να προσεγγίσει αυτά τα πρόσωπα – σύμβολα με ψυχολογικούς όρους, όπως θα συνέβαινε σε μια κλασική θεατρική παράσταση του 20ου αιώνα. Απεγκλωβίζεται από την παγίδα του ψυχολογισμού και υποστηρίζει καλύτερα την ίδια την ιστορία, τον μύθο αλλά και τη μορφή του έργου, χωρίς να νοιάζεται τόσο για το υποκριτικό του εγώ. Για το λόγο αυτό, πιστεύω, πως είναι πολύ απολαυστικό και απελευθερωτικό για έναν ηθοποιό να μπει σε αυτή τη διαδικασία, η οποία πέρα των άλλων εμπεριέχει και ένα είδος παιχνιδιού. Παίζω την Αντιγόνη, δεν γίνομαι η Αντιγόνη, δεν την υποδύομαι. Άλλωστε, κανένας από εμάς τους ηθοποιούς δεν μπορεί επί της ουσίας να γίνει κάτι άλλο. Πάντα κουβαλάμε ένα κομμάτι του εαυτού μας κατά την ερμηνεία μας, όπως για παράδειγμα τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Θεωρείς ότι η Αντιγόνη, η οποία επαναστατεί απέναντι στην αδικία και θάβει τον νεκρό αδερφό της, αποτελεί, τρόπον τινά, μέσο αφύπνισης για τον σημερινό θεατή;
Αθηνά Μαξίμου – Πάντα οι αποφάσεις που παίρνει ένας άνθρωπος για τη ζωή του είναι κατά συνθήκη. Δεν θα έλεγα ποτέ ότι υπάρχει σωστό και λάθος. Αν κανείς βασανιστεί μέσα του λίγο και κοιτάξει τα πράγματα πιο σφαιρικά, θα δει ότι και κάποιος άλλος μπορεί να έχει δίκιο. Θεωρώ, ότι η Αντιγόνη, τουλάχιστον στη δική μας προσέγγιση, δεν είναι τόσο ένα κορίτσι, το οποίο επαναστατεί απέναντι στο κατεστημένο, αλλά περισσότερο ένα πλάσμα που οδηγείται από αυτό που νιώθει. Δεν ζητάει από κανέναν άλλον να αλλάξει γνώμη πάνω στο θέμα, απλώς υπερασπίζεται μέχρι τελικής πτώσης τη δική της θέση στον κόσμο. Ούτε από την αδερφή της την Ισμήνη απαιτεί κάτι, ούτε την πιέζει να ακολουθήσει τα πιστεύω της. Προασπίζει, δηλαδή, την διαφορετικότητα, τη φύση αλλά και τη θέση των ανθρώπων μέσα στην πολιτεία. Πράττει αυτό που εκείνη θεωρεί σωστό και αναλαμβάνει πλήρως το κόστος της επιλογής της. Αυτό στη σημερινή εποχή, έτσι όπως έχουμε δομήσει τις κοινωνίες μας, είναι πολύ δύσκολο να συμβεί. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι που αναλαμβάνουν την ευθύνη και τις συνέπειες των αποφάσεων τους.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Η ιστορία έχει δείξει ότι το σκηνοθετικό δίδυμο του συζύγου, Αιμίλιου Χειλάκη, με τον Μανώλη Δούνια, είναι πολύ πετυχημένο. Εσύ θα έλεγες ότι νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια ως ηθοποιός στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας;
Αθηνά Μαξίμου – Κοίτα, ασφάλεια νιώθω πάντοτε με ανθρώπους που μπορώ να συνεννοηθώ. Με τους συγκεκριμένους δύο ανθρώπους έχουμε πολύ καλή χημεία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι με τον Αιμίλιο έχουμε και μια κοινή προσωπική πορεία. Μπορεί να διαφωνούμε ή να σκεφτόμαστε διαφορετικά τα πράγματα ανά περιπτώσεις, αλλά μαζί τους αισθάνομαι συν – δημιουργός και απόλυτα ασφαλής. Συνεννοούνται οι στόχοι μας, οι θέσεις μας, η αισθητική μας. Και νομίζω αυτό φαίνεται και στο αποτέλεσμα των παραστάσεων.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αθηνά, σε λίγες μέρες η παράσταση ταξιδεύει και στη Θεσσαλονίκη, την ιδιαίτερη πατρίδα σου. Τι θυμάσαι από την πόλη; Εικόνες, ανθρώπους, μυρωδιές…;
Αθηνά Μαξίμου – Είναι άπειρα πράγματα που μπορώ να απαριθμήσω…Ομολογώ, ότι η Θεσσαλονίκη έχει γίνει μια πανέμορφη πόλη και χαίρομαι ιδιαίτερα για αυτήν την πολυπολιτισμικότητα, που έχει αποκτήσει λόγω των εκδηλώσεων και του τουρισμού της. Χαίρομαι, επίσης, που έχει στρέψει το βλέμμα της προς την θάλασσα, κάτι που δεν συνέβαινε παλαιότερα. Eμένα, οι περισσότερες αναμνήσεις μου συνδέονται με το κέντρο της πόλης, διότι εκεί μεγάλωσα, στην οδό Δημητρίου Γούναρη. Θυμάμαι τα παιχνίδια με τις φίλες μου, που αλωνίζαμε στην πλατεία Ναυαρίνου, το λύκειο μου στην Εθνικής Αμύνης, τα Κάστρα, τις εκδρομές, τον Χορτιάτη, που υψώνεται επιβλητικός απέναντι στην πόλη, τους καθημερινούς ανθρώπους της γειτονιάς μου. Είναι αυτή η αίσθηση ότι όπου και να πας θα συναντήσεις κάποιον γνωστό, πράγμα που μπορεί να είναι και καλό και κακό, ταυτόχρονα.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ξέρω ότι ασχολείσαι και με το γράψιμο. Αλήθεια, τι αγαπάς να γράφεις;
Αθηνά Μαξίμου – Κυρίως, προσπαθώ να διατυπώσω πολύ έντονα και ισχυρά πράγματα, τα οποία μετακινούν το εσωτερικό μου τοπίο, σε συμπυκνωμένη μορφή. Εννοώ, δηλαδή, ότι δεν κλίνω προς το μυθιστόρημα ή το διήγημα αλλά προς μια πιο συμπυκνωμένη γραφή, που είναι η ποίηση. Σπάνια, βέβαια, τολμώ να εκθέσω αυτά που γράφω στα μάτια τρίτων.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Μετά την επιτυχία της ταινίας Αυτή η νύχτα μένει, με την οποία σε πρωτογνώρισε το κοινό, απείχες από την τηλεόραση παρά τις προτάσεις. Μετάνιωσες ποτέ για αυτή σου την επιλογή;
Αθηνά Μαξίμου – Υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να έχω κάνει πράγματα τα οποία αρνήθηκα. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, κοιτώντας προς τα πίσω, αντιλαμβάνομαι ότι, με έναν μαγικό τρόπο, όλα ήταν σοφά επιλεγμένα, χωρίς να το ξέρω εκείνη την στιγμή. Οι επιλογές στη ζωή είναι αυτές που χτίζουν αυτό που τελικά είμαστε. Τα ναι και τα όχι μας, διαμορφώνουν το δικό μας αύριο. Οπότε, σε τελική ανάλυση, δεν αισθάνομαι ότι έχω αδικήσει τον εαυτό μου ή ότι έχω μετανιώσει για τον δρόμο που διάλεξα να ακολουθήσω.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αισιόδοξη για το μέλλον, είσαι;
Αθηνά Μαξίμου – Ναι, είμαι αισιόδοξη. Γιατί πιστεύω ακράδαντα στο «εν δυνάμει» της ανθρώπινης φύσης. Θεωρώ ότι αυτή η ιδιότητα του ανθρώπου είναι ικανή τόσο για τα χειρότερα όσο και για τα καλύτερα αποτελέσματα. Εγώ, όμως, θέλω να ελπίζω στα καλύτερα.
Συνέντευξη: Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart)
