Assassin’s Creed: Odyssey, ένα απαράμιλλο ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα

Πως το πάθος για δημιουργία μας εισάγει σε αρχαίους κόσμους.

Με την άφιξη της πανδημίας, τόσο η χώρα μας, όσο και ο υπόλοιπος κόσμος χρησιμοποιούν μη φαρμακευτικές τακτικές με σκοπό τη μείωση των κρουσμάτων αυτής, εως ότου να βρεθεί η κατάλληλη θεραπεία. Η πιο αποτελεσμάτικη θεωρείται η κοινωνική απομάκρυνση, ή όπως ονομάζεται αντίστοιχα στα αγγλικά, social distancing. Απόρροια αυτού, είναι μια μεγάλη αύξηση στον κόσμο που παίζει βιντεοπαιχνίδια, η οποία εντείνεται και από τις εταιρείες, οι οποίες με στόχο να κρατήσουν τον κόσμο σπίτι, εκδίδουν κάποια παιχνίδια, είτε δωρεάν προς αγορά, είτε δωρεάν, προς δοκιμή, για ένα χρονικό διάστημα. Έτσι έγινε και το τριήμερο 20-22 Μαρτίου, όπου η UbiSoft έδωσε προς δοκιμή το Assassin’s Creed: Odyssey. Ένα παιχνίδι, που λόγω ότι εξελίσσεται στην αρχαία Ελλάδα, έκανε έναν μικρό ντόρο στη χώρα μας. Αυτό το παιχνίδι θα εξετάσουμε σήμερα. Απολαύστε!

To Odyssey αποτελεί το 11ο παιχνίδι της σειράς (ή το 21ο αν υπολογίσουμε και όλα τα spin offs). Μιας σειράς που ξεκίνησε το 2007 με το πρώτο της παιχνίδι, το οποίο αν και σχετικά μέτριο, ήταν πολλά υποσχόμενο. Η μεγάλη επιτυχία έγινε με το Assassin’s Creed 2, όπου και τελειοποίησε τους μηχανισμούς του προκατόχου του, προσφέροντας μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Από εκεί και έπειτα, η σειρά, αν και επιτυχημένη οικονομικά, έχει σκαμπανεβάσματα στη ποιότητα της. Αυτά, ώθησαν τη UbiSoft να κάνει ένα διάλειμμα δύο ετών (2015-2017) μεταξύ του Assassin’s Creed Syndicate και του Assassin’s Creed: Origin, έτσι ώστε να έχει το χρόνο να διαμορφώσει και να εκσυχρονίσει τα καίρια στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη σειρά και να δημιουργήσει έναν ποιοτικό τίτλο. Ένα χρόνο μετά, το 2018, κυκλοφόρησε το Odyssey, όπου και αποπειράται να είναι για το Origin, ότι το Assassin’s Creed 2 για τον πρωτότυπο τίτλο.Η βασική ιδέα της σειράς είναι η εξής: Δύο οργανισμοί, η οποίοι λειτουργούν μυστικά από τον υπόλοιπο κόσμο, παλεύουν από την αρχαιότητα εως και σήμερα για την απόκτηση κειμηλίων, υπολειμμάτων ενός αρχαίου εξωγήινου πολιτισμού, υπεύθυνου για τη δημιουργία του ανθρώπινου είδους. Αυτοί οι οργανισμοί είναι οι Templars και οι Assassins. Tα κειμήλια αυτά πιστεύεται ότι περιέχουν υπερφυσικές δυνάμεις και δίνουν απερίγραπτη ισχύ σε όποιον τα ελέγχει. Ο παίχτης υποδύεται έναν χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής (αυτός αλλάζει από παιχνίδι σε παιχνίδι), οποίος μπαίνοντας σε ένα μηχάνημα που ονομάζεται Animus (από το λατινικό anima που σημαίνει ψυχή) μπορεί και ξαναζει τη ζωή των προγόνων του. Έτσι λοιπόν κι εμείς ταξιδεύουμε σε πιστές αναπαραστάσεις των κόσμων της αρχαιότητας με σκοπό πρώτον, να βιώσουμε την ιστορία του εκάστοτε προγόνου και δεύτερον να ανακαλύψουμε στη σύγχρονη εποχή τα μυστικά του παρελθόντος.Έχοντας κάνει αυτή την εισαγωγή, θα ασχοληθούμε αποκλειστικά με το Assassin’s Creed: Odyssey. Ο τίτλος εξελίσσεται στην αρχαία Ελλάδα το 431 πΧ κατά τη διάρκεια του πελοποννησιακού πολέμου και μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες, τον Αλέξιο και την Κασσάνδρα, με την τελευτάια να είναι και ο κύριος πρωταγωνιστής της ιστορίας. Στη διάθεση μας υπάρχει μια σχετικά πιστή αναπαράσταση του σύγχρονου ελλαδικού χάρτη για εξερεύνηση και για οπλοστάσιο έχουμε όλα αυτά που θα περιμέναμε από το Assassin’s Creed, αλλά και ακόμα περισσότερα. Έχουν προστεθεί στοιχεία από παιχνίδια ρόλων, όπως επίπεδα χαρακτήρα, ποικίλος εξοπλισμός και δέντρα τα οποία μας ξεκλειδώνουν καινούργιες ικανότητες. Παράλληλα, η UbiSoft έχει επαναφέρει τη χρήση πλοίου και τις ναυμαχίες από το προηγούμενο παιχνίδι της Assassin’s Creed IV: Black Flag, κάτι το οποίο ήταν απαραίτητο για να εξερευνήσουμε τα νησιά. Ο χαρακτήρας μας είναι ένας μισθοφόρος (ή μίσθιος, όπως τους αποκαλεί το παιχνίδι) εξορισμένος από τη Σπάρτη, που οι συνθήκες και το πεπρωμένο του, τον οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Βάσει αυτού, η μεγαλύτερη καινοτομία του παιχνιδιού είναι η εισαγωγή επιλογών στους διαλόγους. Αυτός ο μηχανισμός δεν είναι ασυνήθιστος σε άλλους τίτλους, αλλά εδώ καταφέρνει και δημιουργεί καίριες αλλαγές στον κόσμο, που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα το ίδιο το gameplay.
Περνώντας στον τεχνικό τομέα, η δουλειά που έχει γίνει είναι εκπληκτική. Δεν θα σταθώ τόσο στη μηχανή γραφικών και τις λεπτομέρειες των μοντέλων, ή στην ποιότητα του ήχου, καθώς σε τέτοιες δουλειές αυτά πάντα είναι προσεγμένα. Θα σταθώ όμως στην αρτιστική κατέυθυνση και τη λεπτομερή μελέτη που έχει γίνει από ιστορικούς, αρχιτέκτονες και προγραμματιστές, οι οποίοι κατάφεραν να μεταφέρουν έναν αρχαίο κόσμο στις οθόνες μας. Η δουλειά που έχει γίνει αποτελεί το αποκορύφωμα της σειράς, που δεν παύει να μας δίνει στο πιάτο πιστές ιστορικές αναπαραστάσεις πόλεων και πολιτισμών. Μια βόλτα στην Ακρόπολη ή στους Δελφούς είναι αρκετή για να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Τα χρώματα στα διάφορα αγάλματα, η αρχιτεκτονική των αρχαίων ναών, η χρήση μαρμάρου και ξύλου, οι βαφές στα κτήρια είναι ένα αποτέλεσμα αναφορών από κείμενα και εκτιμήσεις ιστορικών. Βέβαια, υπάρχουν καλλιτεχνικές αυθαιρεσίες για τη δημιουργία μιας ενιαίας χρωματικής παλέτας, αλλά δεν ξεστρατίζουν πολύ από την πιθανή ιστορική πραγματικότητα. Η ίδια προσοχή έχει δοθεί και στο φυσικό τοπίο με τη χλωρίδα και την πανίδα του ελλαδικού χώρου να αναπαρίστανται πιστά. Σε κάποια σημεία προτιμάται η χρήση δένδρων και βλάστησης αντί του παραδοσιακού μεσογειακού τοπίου, αλλά γίνεται κυρίως για να υπάρχει οπτικό ενδιαφέρον και δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα.Στον ηχητικό τομέα, η δουλειά είναι αντίστοιχα εκπληκτική. Όσον αφορά την ηχητική ένδυση του τίτλου έχουμε μιλήσει σε προηγούμενο άρθρο μας.

Έλληνες συνθέτες που στολίζουν βιντεοπαιχνίδια με τη μουσική τους

Να αναφέρουμε ότι έχει γίνει από τους The Flight σε συνεργασία με τον Mike Georgiades και συντελούν βεβαίως και πολλά ισχυρά ονόματα του ελληνικού μουσικού κύκλου. Κατά την περιοδεία μας στην αρχαία Ελλάδα ακούμε την αρχαία ελληνική να ομιλείται και να τραγουδιέται από τον κόσμο γύρω μας, δημιουργώντας ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Οι ηθοποιοί που χρησιμοποιούνται είναι κατά κύριο λόγο ελληνικής καταγωγής, έτσι ώστε να δοθεί μια νότα αυθεντικότητας, τόσο στα ελληνικά, όσο και με στον τρόπο που μιλούν την αγγλική γλώσσα. Ο Αλέξιος (Michael Antonakos) και η Κασσάνδρα (Melissanthi Mahut) κάνουν εκπληκτική δουλειά, με τη δεύτερη να είναι οριακά λίγο καλύτερη στην εκφορά των γραμμών της και στο συναίσθημα που εκφράζει. Παρόλα αυτά, και οι δύο κάνουν πάρα πολύ καλή δουλειά , με την Melissanthi Mahut να ήταν υποψήφια ως καλύτερη voice actor στα Game of the Year Awards και στα BAFTA του 2018 και να έχει κερδίσει αντίστοιχα αυτό των Gamers Choice.
Όσον αφορά το παιχνίδι σε επίπεδο μηχανισμών, αυτοί λειτουργούν καλά. Η κίνηση μας μέσα στον κόσμο γίνεται χωρίς εμπόδια και χωρίς ποτέ οι αποστάσεις να μας φαίνονται μεγάλες ή βαρετές. Σε αυτό οφείλεται, τόσο ο καλός χειρισμός, όσο και το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα τοπία. Ο ρυθμός που δημιουργείται σε σχέση με το κυρίως σενάριο είναι δυνατός, αλλά δυστυχώς διακόπτεται από την ανάγκη απόκτησης εμπειρίας για να κερδίσουμε επίπεδα. Αυτό δημιουργεί το πρόβλημα, ότι μας αποκόβει από τον ρυθμό, γιατί πρέπει να ασχοληθούμε με άλλα πράγματα για να γίνουμε δυνατότεροι, και ως εκ τούτου  μας επιφέρει το αίσθημα της αγκαρείας, διότι δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε. Εφόσον όμως οι μηχανισμοί λειτουργούν ως πρέπει και ο ρυθμός του παίκτη ακολουθεί τον ρυθμό που επιβάλεται εν μέρη από το ίδιο το παιχνίδι, τότε το πρόβλημα δεν είναι τόσο ενοχλητικό. Ο παίχτης επίσης, καλείται από το παιχνίδι να λάβει μέρος στο σαμποτάζ των Σπαρτιατών ή των Αθηναίων από την αντιμαχόμενη πλευρά, με σκόπο την επιβολή της κυριαρχίας της στις περιοχές όπου βρίσκεται. Αυτό μας βάζει στην ατμόσφαιρα του εμφυλίου και δίνει ένα αναπάντεχο βάθος στην πολιτική που στιγμάτισε αυτόν τον πόλεμο. Επιπλέον, το καλύτερο στοιχείο του παιχνιδιού είναι η απόπειρα εξόντωσης των μελών της «Λατρείας του Κόσμου» (Cult of Cosmos στα αγγλικά). Tα μέλη αυτά ευθύνονται για το τραγικό παρελθόν του ήρωα, και με την επηρροή τους προσπαθούν να επιβάλουν την κατάληξη του πολέμου. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι βρίσκονται εν ενεργεία στο χάρτη του παιχνιδιού, άγνωστοι στον παίχτη, ο οποίος καλείται να τους ανακαλύψει με την βοήθεια εύρεσης στοιχείων που οδηγούν στην αποκάλυψη των τοποθεσιών τους. Στην εξόντωση ενός από αυτούς μας δίνονται περαιτέρω στοιχεία για τον ανώτερο τους, λειτουργώντας έτσι κλιμακωτά στην εύρεση αυτού που είναι ο αρχηγός πίσω από την οργάνωση. Παράλληλα, όταν κάνουμε αποτρόπαιες πράξεις γινόμαστε καταζητούμενοι με άλλους μισθοφόρους στον κόσμο να μας κυνηγούν. Αυτό είναι ικανό από μόνο του να δημιουργήσει πολύ αστεία, όσο και εκνευριστικά σενάρια, για την επίλυση των οποίων θα πρέπει να ενεργήσουμε στιγμιαία.Μολαταύτα, παρόλα τα επιπλέον στοιχεία που έχουν προστεθεί, ο τίτλος πληρώνει το τίμημα του να έχει δημιουργηθεί έναν χρόνο μετά τον προκάτοχο του. Αυτό δημιουργεί το πρόβλημα του ότι κανένας μηχανισμός δεν κάθεται με ξεκάθαρη θέση μέσα στο παιχνίδι, άσχετα αν αυτός καθ’αυτός λειτουργεί καλά. Τα τμήματα φαντάζουν κομμάτι ξεκομμένα το ένα από το άλλο και δεν βοηθά καθόλου το γεγονός ότι κάποια στιγμή η ιστορία σπάει σε τρία διαφορετικά κομμάτια. Αυτό κάνει εμφανή τα προβλήματα που έχει το σενάριο σαν ολότητα, παρόλη τη δυναμική αρχή του. Ο λόγος που γίνεται αυτό έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που λειτουργεί το σενάριο της σειράς. Εφόσον μαθαίνουμε την ιστορία ανθρώπων του παρελθόντος, ερχόμαστε αντιμέτωποι με χαρακτήρες που έχουν προσδοκίες, όνειρα, θέλω και μεταβάλονται από τις πράξεις τους και το αντίκτυπο τους. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής που επίσης ελέγχουμε και είναι γραμμένος ως τέλειος και αλάθανστος. Δεν έχουμε κανένα συναισθηματικό δέσιμο με αυτόν και δεν μπορούμε να αποκτήσουμε, γιατί δεν έχουμε επενδύσει στο να τον γνωρίσουμε. Όταν όμως η ιστορία του παρελθόντος πάει να δώσει ένα άμεσο αποτέλεσμα στο παρόν, ο χαρακτήρας που επιφορτίζεται την δόξα είναι ο παροντικός και ο παρελθοντικός παραμένει μια ρομαντική ανάμνηση.
Κλείνοντας, το Assassin’s Creed: Odyssey είναι ένα πολύ ευχαριστό παιχνίδι, που δεν καταφέρνει να φτάσει την ποιότητα ενός αριστουργήματος. Βασίζεται κυρίως στην αχαλίνωτη ομορφιά του κόσμου του, για να κρύψει τις ατέλειες του μικρού χρόνου παραγωγής του. Είναι ένα παράδειγμα, του πως παιχνίδια που έχουν την προοπτική να γίνουν διαμάντια, θυσιάζονται από τις αποφάσεις μεγαλομετόχων, που δεν έχουν ιδέα από παιχνίδια, παρά μόνο από νούμερα. Και αυτό είναι τροφή για σκέψη όσων στον πυρήνα τους ασχολούνται με την τέχνη.

Κείμενο: Γιάννης Σαρρής (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8