Το βράδυ της Τετάρτης 19 του Σεπτέμβρη στη μονή Λαζαριστών απέπνεε ερωτισμό, λυρισμό νοσταλγία, κέφι, πηγαίο χιούμορ και καψούρα.
Αρχικά τη θέση της στη σκηνή πήρε η υπέροχη μπάντα που αποτελείτο από τους Κώστα Νικολόπουλο στις κιθάρες, Θάνο Καζαντζή στα τύμπανα, Γιάννη Κονταράτο στο βιολί, Ηλία Ρότσια στο μπάσο, Αριστομένη Γούναρη στα πλήκρα και Νίκο Αγγούση στο κλαρίνο.
Ο χώρος μπροστά στη σκηνή δεν έχει καταληφθεί ακόμη πλήρως από το κοινό, κι ενώ ακούγεται η εισαγωγή από το κλαρίνο του Νίκου, παίρνει τη θέση της μπροστά στο μικρόφωνο η Ματούλα Ζαμάνη. Οι μελωδίες γνωστές. «Βάλια Κάλντα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
«Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη»
(Βάλια Κάλντα – Η βροχή από κάτω, 2006)
Με την καλησπέρα της Ματούλας στη «Θεσσαλονικούλα» λαμβάνει χώρα και η μεταφορά από τη Βόρεια Ελλάδα στις Κυκλάδες, από τον Σεπτέμβριο της Θεσσαλονίκης στον Αύγουστο της Δονούσας.
«Και με ρωτούν μα εγώ κοιτώ, που εισαι συ που μ’ απαντούσες,
Περιφρονούν κι εγώ ζητώ, που είσαι συ που με κρατούσες».
(Δονούσα – Varligali, 2012)
Η Θεσσαλονίκη ως ερωτική πόλη αποτέλεσε το «από τόπο προελεύσεως» ερέθισμα για τη μελοποίηση ενος ερωτικού ποιήματος που όπως μας εκμυστηρεύτηκε η τραγουδοποιός τη βοήθησε στο μάθημα της λογοτεχνίας. Και ότι κι αν γίνει στη ζωή «ο έρωτας μένει».
«Το τι και το ε»
«Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
να μπαίνω σαν Πανσέληνος
από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή
σεντόνια να μαδάω γιασεμιά»
(ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης, «μονόγραμμα», 1971) 
Το ταξίδι στο χωροχρόνο συνεχίζεται από τον Οδυσσέα Ελύτη του 1971 στον Θανάση Παπακωνσταντίνου του 1996 και στη Ματούλα Ζαμάνη του 2018.
«Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ’ την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς.
Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα.»
(Όταν τραγουδάω, Θανάσης Παπακωνσταντίνου – Της Αγάπης Γερακάρης, 1996)
Δύο τραγούδια από τον επερχόμενο δίσκο της Ματούλας Ζαμάνη, «τα λάθος φιλιά» και η ιστορίας της Γιαννούλας, «αφιερωμένο σε όλους εμάς που τρώμε ένα μικρό μπούλινγκ στη ζωή» Το κλαρίνο του Νίκου Αγγούση στην εισαγωγή της «Γιαννούλας» συνεπαίρνει το κοινο.
Έρωτας και νοσταλγία συναντιούνται στην ατμοσφαιρική σύνθεση που ακολουθεί. «Πάμε λίγο πιο….πριν»
«Πριν αρνηθείς τα μάτια μου κι άλλες φωτιές γυρέψεις, πριν την αγάπη φοβηθείς και πας αλλού να παίξεις, πάρε τα δέντρα, τα βουνά, πάρε και τα λουλούδια, άσε μου μόνο τη φωνή για να σου λέω τραγούδια»
(Πριν-ομώνυμο single, 2016)
Η γαλήνια ομορφιά του έναστρου ουρανού της Θεσσαλονίκης συμπληρώνεται στο ακέραιο με τη συνοδεία της μουσικής της Ματούλας Ζαμάνη και της μπάντας της. Η έκφραση ευαισθησίας του βιολιού του Γιάννη στα ερωτικά κομμάτια μπλέκεται με το νοσταλγικό βιμπράντο του κλαρίνου του Νίκου ενώ το μπάσο του Ηλία με τα τύμπανα του Θάνου και τα πλήκτρα του Αριστομένη προκαλούν «ρυθμικά σαμποτάζ» με εναλλαγές από το παραδοσιακό στη ρέγγε, από το σουίνγκ στο ρεμπέτικο και από την ποπ στο λαϊκό. Ο michael jackson χόρεψε με την «τσιγγάνα», η «αραπίνα» με τον «ιππότη της ασφάλτου» και η Πίτσα Παπαδοπούλου με τη Lady Gaga.
Ο Κώστας Νικολόπουλος ερμήνευσε φανταστικά -και ηλεκτρικά- τρία κομμάτια του μοναδικού Μάρκου Βαμβακάρη. Τα μπλε παράθυρα, Ψεύτικος Ντουνιάς και Νόστιμο τρελό μικρό μου.
«Πού να γυρίσω να σε βρω
στη γη στην οικουμένη
που έφυγες και μ’ άφησες
με την καρδιά καμμένη»
(Τα μπλέ παράθυρα, 1938)
Την τιμητική του είχε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου του οποίου ακούστηκαν αρκετά τραγούδια (Τότε κι εγώ, Στις χαραυγές ξεχνιέμαι, Τρυγητής, Η ουρά του αλόγου, Αλεξάνδρα, Αερικό, Διάφανος, Μιλώ για σένα) ενώ ο λυρικός ερωτισμός του αγαπημένου τραγουδοποιού έδωσε τη σκυτάλη –για λίγο- στην ωμή ερωτική αισθαντικότητα της Πίτσας Παπαδοπούλου.
«Με τελείωσες κι ας γινόμουνα για σένα μια ζωή θυσία
με τελείωσες κι έγινε η αγάπη ψέμα και υποκρισία»
(Πίτσα Παπαδοπούλου, «με τελείωσες» – Αργά τη νύχτα, 1986)
Οι «μέλισσες» σε μουσική του Γιώργου Καζαντζή τριγύρισαν για λίγο ανάμεσά μας.. Ο συνθέτης ήταν παρών και η Ματούλα αφού εξέφρασε ειλικρινά το άγχος της όσον αφορά την απόδοση του τραγουδιού του αφιερώνει το επόμενο τραγούδι.
«Ήτανε μια φορά», του Νίκου Ξυλούρη.
Η επιστροφή στις ρίζες μέσω του δημοτικού τραγουδιού δημιούργησε μια ατμόσφαιρα γιορτης στην οποία το κοινό συμετείχε με πλήρη ενσυναίσθηση.
«Καίγομαι και σιγολιώνω», «τι κακό», «Γιάννη μου το μαντήλι σου».
«Στην απάνω γειτονιά μου
αγαπώ καί ΄γω μία νιά
Τ΄όνομα της δεν το ξέρω
Τούρκα είναι γιά Ρωμιά»
(«τι κακό», Παραδοσιακό Ηπείρου)
Η Ματούλα Ζαμάνη αποχαιρετά το κοινό καθώς ο χρόνος τελειώνει και εκφράζει την ευχαρίστησή της για την παρουσία του, σε όλη την καλοκαιρινή περιοδία.
Η Ματούλα βάζει και τον κόσμο στο παιχνίδι της ερμηνείας τραγουδόντας ουσιαστικά μαζί του «ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» και «παξιμαδοκλέφτρα»
Η γιορτή ολοκληρώνεται με τον «διθυραμβικό ύμνο» στον έρωτα, στην ομορφιά, στη φύση και στη ζωής, όπου η Ματούλα Ζαμάνη ως άλλος «εξάρχων» πρωτοστατεί δίνοντας ρυθμό με το τύμπανο και συνεπαίρνοντας με την μοναδική ερμηνεία της.
«Μιλώ με τις πηγές που ζούνε μοναχές
και τους μιλώ για σένα
πως όταν με κοιτάς, σαν λες πως μ’ αγαπάς
αγγέλοι φτερουγίζουν»
(Μιλώ για σένα, Θανάσης Παπακωνσταντίνου «Τα λάφυρα»,1988)
Κείμενο: Γιάννης Μπουζούκης
