[dropcap size=big]Η[/dropcap] απόσταση έχει σπίτι. Να λοιπόν που η αγάπη του κόσμου βρίσκει χώρο να κατοικήσει και η σιωπή καταστρέφεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Πράγματι, εκεί όπου η απόσταση των ανθρώπων μεγαλώνει, τα λεγόμενα και τα ρομαντικά κομπλιμέντα αυξάνουν τις δυνάμεις τους.
Εδώ και πολύ καιρό ερευνώ το εσωτερικό μου, αφού η μεταφορά της καρδιάς μέσα στο μυαλό μίας κοπέλας είναι ο μόνος τρόπος να μειώσω τον αριθμό των χιλιομέτρων. Η ευχή μου δεν είναι αρκετή για να εμποδίσει μία προδιαγεγραμμένη πορεία. Που να ‘ξερες όμως φίλε και φίλη, ότι οι άνθρωποι υπερισχύουν των καταστάσεων και η μυρωδιά επαναφέρει ξαφνικά όσα θεωρούσαμε λησμονημένα. Μοναδικός στόχος των λησμονημένων πραγμάτων είναι η επανεμφάνισή τους, μία επανεμφάνιση αναπόφευκτη για όποιον ισχυρίζεται ότι αλλού περνά και ξεπερνά. «Πιος είναι τρελός από έρωτα, να κάνει λάκκο στην αυγή» κραυγάζει ο «μεγάλος ερωτικός» του Χατζιδάκι, και η αναζήτηση της δικής μου αυγής ξεκινά. Και μιας που κυκλοφορώ συνοδευόμενος από την απεριόριστη επιθυμία που κυριαρχεί, το βάθος του αισθήματος μου θα πηγάζει από το κοίταγμα των μεσογειακών μαλλιών της, του μεσογειακού κορμιού που θα ικέτευα να μην αποχωρήσει. Να γινόταν φτερά το μυαλό μου, να άγγιζα ταξιδεύοντας το πρωτόγνωρο ερωτικό βίωμα που δεν έχει ημερομηνία τέλους, ούτε ημερομηνία σιωπής. Να ταν ανώδυνος ο χρόνος. Να μουν τυφλός τις άσχημες ώρες. Να μην έφευγαν ποτέ αυτά τα χέρια, τα ημίσχιστα μάτια και ο λεπτοκαμωμένος λαιμός. Με τον πλανήτη να μικραίνει όλο και περισσότερο στο όνομα της επαφής μας, επικαλούμαι τα ερωτικά ποιήματα των αιώνων και πονώ. Ησυχία, πονώ, ησυχία, πονώ, ησυχία. Πονώ…
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
