Μάτια όλο λάμψη.
Έχει τύχει πολλές φορές να περάσεις από έναν δρόμο και τα μάτια σου να μείνουν αμήχανα σε μια ανθρώπινη φιγούρα. Έχει τύχει, επιπλέον, να σου μείνει η φιγούρα σκιαγραφημένη στα μονοπάτια του μυαλού σου. Μπορεί να ήταν ένας περαστικός τύπος που φορούσε μελαγχολία ή χαμόγελο ή ανησυχία ή ξάγρυπνα μάτια ή φόβο ή και όλα μαζί, όπως αυτά τα παρακάτω τρομοκρατημένα αγόρια.
Η φωτογραφία δρόμου παρόλο που, ενδεχομένως, είναι δύσκολο να ορισθεί ως έννοια μπορεί να αναδείξει ανόθευτα το τί συμβαίνει στην εκάστοτε κοινωνία χωρίς περιτυλίγματα και εξωραϊσμούς καθώς αποτυπώνει την πραγματικότητα. Άνθρωποι στων δρόμων τις ρωγμές και σε οδοστρώματα τρωτά κυοφορούν όλο τους τον βίο και ατίθασες σκέψεις φτάνουν ως τα μάτια τους, ό,τι πιο λαμπερό θα δεις να κουβαλάνε. Μπορείς να το κρίνεις μόνος σου.
Η αλχημεία του καλλιτέχνη.
Σκέφτηκες κάποια φορά να παγώσεις τη στιγμή και να δρασκελίσεις μέσα στο ασπρόμαυρο βλέμμα τους; Ένας φωτογραφικός φακός μπορεί να εκτελέσει αυτό το έργο, αλλά φαίνεται πως όλη την ευθύνη της ερμηνείας την άγει ο καλλιτέχνης, που πάντα βρίσκει τον σωστό συνδυασμό αισθήσεων. Αυτό πέτυχε ο Κωνσταντίνος Μαξιμιάδης, ένας ανερχόμενος φωτογράφος από την Αθήνα που αν επισκεφτείς τον λογαριασμό του στο Instagram (cmaximiadis) θα συναντήσεις μόνο ασπρόμαυρες φωτογραφίες ανθρώπινων φιγούρων και δεν είναι κρυφό πως ίσως να νιώσεις αμηχανία όταν τις κοιτάξεις κατάματα. Άνθρωποι κυρίως από υπανάπτυκτες γεωγραφικές περιοχές κοιτάζουν είτε με ψυχρό μειδίαμα στα χείλη, είτε με βλέμμα όλο άγνοια, είτε με μάτια όλο θλίψη, είτε με μάτια όλο ζωή τη στιγμή που ο φακός τους αποθανατίζει να δροσίζουν τα χείλη τους με νερό αποκαλύπτοντας την ωμή αλήθεια που καμία λέξη δεν χωρά.
Κοινωνική απογύμνωση.
Ο ασπρόμαυρος τόνος που χρησιμοποιείται σε αυτές τις φωτογραφίες, ο οποίος αποχρωματίζει όλες τις πιθανόν καφετιές αποχρώσεις, εκμαιεύει την κακεντρέχεια και την οδύνη των λαών αυτών όπως κανένα στατιστικό ή οικονομικό νούμερο δεν μπορεί να αποτυπώσει. Υπανάπτυκτες χώρες και αποπροσανατολισμένοι λαοί σκιαγραφημένοι σε φωτογραφίες άδολων, καθημερινών ανθρώπων μπορούν τόσο εκλεπτυσμένα αλλά και άτσαλα, κυνικά, ατόφια να σε δείξουν με το δάχτυλο ώστε να αποκαλυφθεί η εμμονή στη συνεχή αδιαφορία, η οποία και τείνει να είναι το κοινωνικό εφαλτήριο φάρμακο. Άστεγοι, πρόσφυγες, μετανάστες και εξαθλίωση στου δρόμου το κατώφλι είναι εικόνες που θα συναντήσεις καθημερινά στο κέντρο της πόλης ή σε κάποιο όχι και τόσο συζητημένο ντοκιμαντέρ.Είναι εικόνες που συχνά αποφεύγει κανείς να τις αντιμετωπίσει, όμως η τέχνη της φωτογραφίας (street photography) φτάνει ως εκεί και αποκρυσταλλώνει τον όλο ιδανικά φτιαγμένο κόσμο που οι περισσότερες οθόνες προβάλλουν. Αν θες να κοιτάξεις τον κόσμο κατάματα χωρίς φόβο και ενοχή αυτές οι φωτογραφίες μπορούν να σου δώσουν μια ρεαλιστική πορεία πλεύσης.
Η τέχνη της φωτογραφίας φτάνει στο ζενίθ της όταν αιχμαλωτίζει τις αισθήσεις τραυλίζοντας τις λέξεις με αποτέλεσμα τα χείλη να στομώνουν. Αυτή ακριβώς η όμορφη αλλά και ταυτόχρονα ωμή αλχημεία επιτυγχάνεται σε αυτές τις ασπρόμαυρες αποτυπώσεις. Τα πορτραίτα ανθρώπινων μορφών δίνουν πάντα την αίσθηση της «αυτοπροσωπογραφίας» των ατόμων που απεικονίζονται. Ειδικότερα, η κατηγορία των φωτογραφιών του δρόμου φέρει μια αίσθηση πρωτόγονης και αυθόρμητης αποτύπωσης δίνοντας την εντύπωση πως η απεικόνιση των σκιών, των ρυτίδων, των ρωγμών, των σημαδιών και των γρατζουνιών πάνω στα πρόσωπα των ανθρώπων είναι μια χαρτογράφηση των χρόνων τους.
Φωτογράφος / Instagram Account : Constantine Maximiadis – cmaximiadis
Το παρόν άρθρο συντάχθηκε από τη Βάσω Παπαγγέλου (Lavart)
Πηγή φωτογραφιών: 1-10
