[dropcap size=big]Κ[/dropcap]άτω από τη σκεπή του σώματος βρίσκεται ο μικρός κήπος. Δεν είναι ρομαντική η σκέψη μου – λουλούδια και κόκκινες παπαρούνες δεν εντοπίζονται στο μικρό κήπο. Κήπος είναι ό,τι ανθίζει. Και τι να ορίσω ως άνθος; Αυτό το ψηλό και ευθύγραμμο φυτό, με τον πράσινο κορμό και την έγχρωμη κορυφή; Μα όχι. Ως άνθος ας βαφτίσουμε οτιδήποτε ψηλώνει και δεν πονά, ό,τι θέλει προσοχή για να διατηρηθεί. Σαφώς και υπάρχει ομοιότητα με το λουλούδι, μα το ουσιώδες άνθος κρύβει κάτι αξιότερο από την εικόνα του κυκλάμινου, της παπαρούνας και του χαμομηλιού. Το άνθος βρίσκεται ανάμεσα στο στέρνο της κοπέλας και του ενδύματος. Στη διάρκεια του ύπνου κάνει νεύματα. Και κάθε ήρεμος ύπνος αντιστοιχεί στο ανθισμένο όνειρο. Ποτέ άλλοτε το άνθος δεν έχανε αυτή του τη δύναμη, παρά μόνο τις περιόδους όπου το κλείσιμο των ματιών δυσκόλευε. Και το άνθος εκεί αναπτύσσεται, στο διευρυμένο πεδίο των ματιών, όταν αυτά σκιάζονται. Στη διάρκεια του ύπνου, ώστε να είναι τόσο αισθητή η παρουσία σου όταν απουσιάζεις. Αισθητό άνθος την ώρα που πλαγιάζουμε.
Κινούμαστε στον χώρο του άνθους, όταν τα επιθυμητά πράγματα φαντάζουν και είναι σε κοντινό σημείο. Κοινά σημεία στο αίμα σου και στο αίμα μου βρίσκω πολλά. Τα κουμπιά των ρούχων έχουν παροδική ισχύ, και στο πνευματικό νησί μας δεν υπάρχουν ενδύματα ούτε υλικά στοιχεία που καταλαγιάζουν τα στοιχεία πάθους. Μονάχα κάποιες ώρες έξαψης προσκαλούμε στις χερσονήσους τα ερωτικά ενδύματα, τα δύο σώματα που συναντώνται και δεν υπάρχει κανένα ζήτημα ηθικής. Θα ξαναβρεθούμε στη χερσόνησο, όχι αργά, μη φαντάζεσαι, προτού το νησί γεμίσει λέπρα και προτού αλλάξουν οι συνθήκες του καιρού. Προτού πιάσει το κρύο του καλοκαιριού που είναι μόνο, και το καληνύχτισμα δεν αρκεί για να κοιμηθούνε τα μάτια έγκαιρα. Είναι οι κάμαρες μεγάλες των φιλιών, και δεν κοιτώ πίσω από την οριογραμμή της απαλής πλάτης. Καληνύχτα…
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Θεοδώρα Κυζιρίδου (Lavart)
