Οι Mogwai στη Θεσσαλονίκη (+φωτογραφίες)

Μπορεί να άργησαν να έρθουν ξανά στη Θεσσαλονίκη (από το 2012), αλλά οι Σκωτσέζοι -πρωτομάστορες του post-rock Mogwai επέστρεψαν δριμύτεροι με νέο υλικό και γερές προδιαγραφές για ένα πολύ καλό live. Ο χώρος γεμίζει από νωρίς με κόσμο- σίγουρα οι Αθηναίοι Αfformance και οι αγαπημένοι, πλέον, στο κοινό Tuber έβαλαν το χεράκι τους σε αυτό – και ζεσταινόμαστε μουσικά με δύο support που άνετα θυμίζουν φεστιβαλική ημέρα. Οι Tuber έχουν ήδη από τις 9 το βράδυ ενεργό κοινό στο Principal, αλλά κερδίζουν και κάθε νέο ακροατή με την ωραία αισθητική τους, τις εναλλαγές δυναμισμού και μελωδικότητας και την άρτια παρουσία τους στην σκηνή. Σίγουρα είναι από τα support-opening acts αλλά και μπάντες γενικότερα που δικαιώνουν τους θεατές στα live τους. Λίγο μετά τις 10, αφού πήραμε φόρα από ωραίες μουσικές και με κατάμεστο το Principal, ανεβαίνουν οι Mogwai με χαλαρή αρχικά διάθεση με το Yes! I Am a Long Way From Home, από το ντεμπούτο τους Mogwai Young Team (1997), προϊδεάζοντας μας για μια βραδιά, που θα ακουστούν πολλά καλά κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους. Συνεχίζουν με τα πιο πρόσφατα Crossing the Road Material και Party in The Dark με κλιμακούμενη διάθεση, ώστε να μας ρίξουν πάλι με το πολυαγαπημένο στο ελληνικό κοινό Take Me Somewhere Nice. Ίσως είναι και το πρώτο κομμάτι που τους έφερε για τα καλά στα ελληνικά ακούσματα. Αυτό φάνηκε εξάλλου από τον έκδηλο ενθουσιασμό του κοινού. Προχωράμε με το επίσης αγαπημένο I’m Jim Morrison I’m Dead, από ένα δίσκο διαμάντι για την μπάντα, το The Hawk is Howling (2008), που γνωρίζουμε αιφνιδίως εδώ και μια δεκαετία και με κάνει και αναρωτιέμαι φυσικά το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, αλλά και πόσο φυσικά οι Mogwai κυλάνε εδώ και χρόνια στις αγαπημένες μας ταξιδιάρικες λίστες. Το Rano Pano ακολουθεί για να φέρει τις πιο αισιόδοξες νότες της ομιχλώδης Σκωτίας. Το ίδιο και το προσωπικά αγαπημένο Hunted by a Freak, που δίνει τις σωστές δοσολογίες χασούρας και επαγρύπνησης και προετοιμάζει το έδαφος για το αντίστοιχο Mogwai Fear Satan, πάλι από την πρώτη τους δουλεία, σαν μια αυτοσύγκριση της μπάντας για την εξελισσόμενη πορεία τους και την διατήρηση της ταυτότητας τους με τα χρόνια. Ο κόσμος φαίνεται ορεξάτος, χορεύει, κουνιέται και αφουγκράζεται την ενέργεια της μπάντας, η οποία μεταδίδεται περισσότερο με την μουσική τους παρά με την επικοινωνία των μελών της μπάντας με το κοινό. Μια συμφωνία που απ’ ό,τι φαίνεται δεν απογοητεύει. Το Remurdered έρχεται λίγο πριν το τέλος με 80s επιρροές και μια πιο δυναμική απόδοση στο live, κάτι που γενικά αναγνωρίζουμε στη μπάντα για τις live εμφανίσεις της. Το κλείσιμο τους το ήθελαν δυνατό, με τα παλιά Like Herod και λίγο αργότερα για επανεμφάνιση το My Father My King και είναι πλέον φανερό πως κανείς δεν θέλει να τελειώσει το live. «Παίξτε καμιά ώρα ακόμα» ακούγεται κάπου ενδιάμεσα και μάλλον ο φίλος έχει δίκιο, γιατί οι περισσότεροι δεν φύγαμε χορτάτοι. Ίσως, λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας που έχουμε για την μπάντα στα λημέρια του post rock. Σίγουρα φύγαμε ικανοποιημένοι με την εξαιρετική παρουσία τους στη σκηνή, τον ωραίο γεμάτο ήχο, την ροή του live και την καλή ,φυσικά, μουσική των Mogwai. Έλειψαν κομμάτια όπως το I Love You, I’m Going to Blow up Your School και Batcat που ξεπερνούν τις απαιτήσεις και είναι σίγουρο ότι θα κέρδιζαν απευθείας την ανταπόκριση του πλήθους. Ωστόσο, μας χάρισαν ένα πολύ δυνατό setlist, που κάλυπτε επάξια την 20χρονη πορεία τους, ίσως περισσότερο ήπιο απ’όσο περιμέναμε, φρόντισαν , όμως, να κρατήσουν ζεστό το κοινό και να δείξουν και την έντονη πλευρά τους με καλές δυναμικές επιλογές και μια ένθερμη ακουστικά παρουσία.