[dropcap size=big]Ή[/dropcap]ταν σίγουρο ότι από τη στιγμή που μίλησα για το πόσο καλός είναι ο καιρός, οι ουρανοί θα άνοιγαν. Παρ’ όλ’ αυτά, ο κόσμος είναι απτόητος, γεμίζει τις αίθουσες και το γεγονός αυτό είναι η καλύτερη ομπρέλα στις σταγόνες της βροχής που πέφτουν σταθερά τις τελευταίες μέρες. Πάμε όμως να δούμε τι είδαμε.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα πέμπτη: Μετά το πρώτο δυναμικό τετραήμερο, είπαμε να χαλαρώσουμε λίγο και το ρίξαμε στα μουσικά ντοκιμαντέρ, τα οποία βέβαια είναι εξίσου ενδιαφέροντα. Για αρχή είδαμε τους Placebo: στην εναλλακτική Ρωσία , την περιοδεία του γνωστού βρετανικού συγκροτήματος στην χώρα του Πούτιν και την συνάντηση τους με διάφορους Ρώσους καλλιτέχνες που προσπαθούν να κάνουν, μέσω της τέχνης, τη δική τους αντίσταση στο απολυταρχικό καθεστώς της χώρας. Συνεχίσαμε με το Ρόλινγκ Στόουνς ολέ ολέ ολέ!: Ταξιδεύοντας στη Λατινική Αμερική όπου μέσα από καρτποσταλικές εικόνες μας παρουσιάζεται το τουρ του ίσως πιο ιστορικού συγκροτήματος στον πλανήτη στις χώρες της Νοτίου Αμερικής (στην Αργεντινή τους έχουν πραγματικά σαν θεούς), στο Μεξικό και κυρίως στην Κούβα, όπου και εμφανίζονται για πρώτη φορά, μπροστά σε ένα κοινό που ξεσπάει σε κλάματα από τη συγκίνησή του.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα έκτη: Γιορτή της γυναίκας (και της Μπαρτσελόνα) και αποφασίσαμε να δούμε κάποια ντοκιμαντέρ που έχουν για άξονά τους το «αδύναμο» φύλλο. Για αρχή παρακολουθήσαμε τα Βυζιά, μια τρυφερή δημιουργία που εξυμνεί αυτό το σημείο του σώματος, έχοντας ως βάση βέβαια τον καρκίνο του μαστού και το πώς μπορεί να διαχειριστεί κάποιος μια τέτοια κατάσταση. Στην Αφροδίτη βλέπουμε μια σειρά από νέες γυναίκες από τη Δανία να ξεγυμνώνονται κυριολεκτικά και μεταφορικά μπροστά στην κάμερα, μιλώντας για οργασμούς, φαντασιώσεις και οτιδήποτε απασχολεί την ερωτική τους ζωή. Στο Μάνα μου καπνοφύτισσα παρακολουθούμε την εκπληκτική γιαγιά του σκηνοθέτη να εξιστορεί τις μνήμες τις από την καλλιέργεια καπνού στο Αγρίνιο, ενώ το Σαντοάγια είναι μια πραγματικά απίστευτη αληθινή ιστορία, για ένα ζευγάρι Ολλανδών που βρίσκει τον επίγειο παράδεισο σε ένα εγκαταλελειμμένο χωριουδάκι της Γαλικίας, που μετατρέπεται τελικά σε κόλαση εξαιτίας της στενομυαλιάς της μοναδικής ντόπιας οικογένειας που κατοικούσε εκεί.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα έβδομη: Συνεχίζουμε δυναμικά με το Ντούγκμα. Έτσι λέγεται το κουμπί που πρέπει να πατήσουν οι τζιχαντιστές ούτως ώστε να εκραγεί το φορτηγάκι με τα εκρηκτικά που οδηγούν προς τα εχθρικά στρατεύματα, μετατρέποντας τους έτσι σε μάρτυρες. Παρακολουθούμε τη ζωή τεσσάρων απ’ αυτούς που το όνομά τους είναι στη λίστα για να είναι οι επόμενοι οδηγοί-μάρτυρες και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν αυτήν την κατάσταση, με χιούμορ και πάνω απ’ όλα πίστη στον Αλλάχ και τη θέλησή του. Η πίστη είναι ο οδηγός και στον Ιχθύ όπου παρακολουθούμε μια οικογένεια Ελληνοαμερικάνων που αποφάσισε πως το καλύτερο μέρος για να μορφωθούν τα παιδιά είναι το σπίτι, μια αληθινή εκδοχή του κινηματογραφικού Κυνόδοντα. Στο Portolago-Φαντάσματα στο Αιγαίο παρακολουθούμε μια ιστορική αναδρομή του νησιού της Λέρου από τα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι τις αθλιότητες που συνέβησαν στο ψυχιατρικό ίδρυμα που λειτουργούσε εκεί. Προσπάθησα τέλος να δω και τα Μαμούνια, άντεξα την Αυστραλία και την Κένυα, αλλά στο Μεξικό έφυγα, αυτοί πάντως που τα έτρωγαν τα χαρακτήρισαν πεντανόστιμες λιχουδιές…
Τρεις μέρες μένουν ακόμα, πατάμε γκάζι κι ελπίζουμε να σας βρούμε συνεπιβάτες. Ραντεβού στις αίθουσες.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
