[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο τελευταίο τριήμερο του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ ήταν και το δυνατότερο, όσον αφορά την ποιότητα των ταινιών. Είδαμε συγκλονιστικές δημιουργίες όπως το Σόου του πολέμου που περιγράφει την ιστορία μιας παρέας αντιστασιακών νέων από τη Συρία και το Πού είσαι Σινγκάλ για την καταστροφή μιας ολόκληρης πόλης της κοινότητας των Γεζίντι, μέχρι πιο χαλαρές δημιουργίες, όπως τον Καλό ταχυδρόμο που σχολιάζει με μοναδικό τρόπο το προσφυγικό ζήτημα μέσα από τις τοπικές εκλογές σ’ ένα χωριουδάκι της Βουλγαρίας και το Χιούστον, έχουμε πρόβλημα που εξιστορεί το πώς ο Τίτο ξεγέλασε τους Αμερικανούς, πουλώντας τους το διαστημικό πρόγραμμα της Γιουγκοσλαβίας στα μέσα της δεκαετίας του ‘60, κάτι όμως που θα οδηγούσε στις γνωστές τραγικές συνέπειες τριάντα χρόνια μετά.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]ε πιο χιουμοριστικό πλαίσιο κινείται και το ντοκιμαντέρ που κέρδισε το βραβείο του διεθνούς διαγωνιστικού του φεστιβάλ που διεξήχθη για πρώτη φορά φέτος, η Αυτοκρατορία Ονείρων, χιούμορ συνδυασμένο βέβαια με έντονο προβληματισμό. Πρόκειται για ένα κυνικό σχόλιο πάνω στην μανία των Κινέζων να αστικοποιηθούν και να αποκτήσουν το δικό τους ιδανικό σπίτι, κάτι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν εργολάβοι πουλώντας τους ουσιαστικά σπίτια σε πόλεις-μακέτες. Το βραβείο κοινού για ελληνική παραγωγή άνω των 50 λεπτών δόθηκε στο ντοκιμαντέρ Στρίγκλες για το ομώνυμο θεσσαλονικιώτικο γυναικείο συγκρότημα (String-less) και για ξένη παραγωγή στο Πουθενά να κρυφτείς, ενώ τα αντίστοιχα βραβεία για παραγωγές μικρότερες των 50 λεπτών στον Γυάλινο Δράκο και στα Μαλλιά του Αμάντ.
Προσωπικό τοπ-3:
- Δεν είμαι ο νέγρος σου (που κέρδισε και το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας)
- Ιστορίες που (δεν) είπε το σινεμά μας
- Χιούστον, έχουμε πρόβλημα (το συγκεκριμένο είναι πραγματικά καταπληκτικό, προσπαθήστε να το βρείτε)
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι μια τελική παρατήρηση: Η προσέλευση του κόσμου είναι συγκινητική, άτομα κάθε ηλικίας περιμένουν στις ουρές για να κόψουν ένα εισιτήριο, γεγονός που δείχνει ότι η πόλη έχει ανάγκη από τέτοιες εκδηλώσεις. Αυτό βέβαια που πρέπει κάπως να εξετάσει η νέα διεύθυνση του φεστιβάλ είναι το αιώνιο πρόβλημα των sold out. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω πως χαρακτηρίζεται μια προβολή sold out, όταν πάντα συμβαίνει να υπάρχουν θέσεις κενές, ενώ κόσμος που περιμένει ώρα στην ουρά δεν καταφέρνει τελικά να μπει, ούτως ώστε η αίθουσα να γεμίσει και να δικαιολογήσει τον αρχικό της χαρακτηρισμό. Είναι σημαντικό θέμα και πρέπει κάποτε να λυθεί. Κατά τα λοιπά η διοργάνωση κύλισε αρμονικά, η ποιότητα των ντοκιμαντέρ ήταν πολύ υψηλή, ενώ προσωπικό και εθελοντές βοήθησαν όσο μπορούσαν για το καλύτερο αποτέλεσμα. Μακάρι ο κόσμος να δείχνει τέτοια θέληση για ταινίες και τον υπόλοιπο χρόνο χωρίς να περιορίζεται στο…. φεστιβαλίζειν. Ραντεβού στις αίθουσες.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
