[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα πρώτη: Έχοντας πίστη στις επιλογές του επικεφαλής προγράμματος Δημήτρη Κερκινού, δώσαμε ψήφο εμπιστοσύνης στο Βιτάλι Μάνσκι στο έργο του οποίου υπάρχει σχετικό αφιέρωμα και παρακολουθήσαμε το Πατρίδα ή Θάνατος, ένα οδοιπορικό στην Κούβα και στο μεγαλείο της παρακμής της σε συνδυασμό με την αντιστρόφως ανάλογη θέληση για ζωή των κατοίκων της. Στον Θάνατο από χίλιες μαχαιριές που διαδραματίζεται στα δάση της Δομινικανής Δημοκρατίας στα σύνορα με την Αϊτή, ένας Δομινικανός φύλακας θα δολοφονηθεί από έναν Αϊτινό που προσπαθούσε να κάψει παράνομα δέντρα για να φτιάξει ξυλάνθρακα, δημιουργώντας έτσι μια βεντέτα που οι τοπικές αρχές δεν μπορούν να λύσουν, με τον σκηνοθέτη να σχολιάζει ταυτόχρονα το τεράστιο οικολογικό ζήτημα στην περιοχή σε συνδυασμό με την μεγάλη φτώχεια.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα δεύτερη: Μετά από μια χλιαρή πρώτη μέρα, με προβολές που είχαν ενδιαφέρον, κούραζαν όμως ταυτόχρονα, το Σάββατο είδαμε το πρώτο ντοκιμαντέρ που μας άρεσε ιδιαίτερα. Πρόκειται για τον Πύργο του Κιθ Μέιτλαντ στον οποίο περιγράφεται η πρώτη μαζική δολοφονική επίθεση σε σχολικό ίδρυμα στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο του Όστιν στο Τέξας. Με πολύ έξυπνη χρήση του animation, απέφυγε το μελό, αν και σε αρκετά σημεία επαναλαμβανόταν, σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Δεν θα λέγαμε το ίδιο και για το Νησί των Γενναίων που μπορεί να παρουσιάζει ένα τραγικό και απαράδεκτο γεγονός που έχει να κάνει με την δολοφονία του αδερφού της σκηνοθέτριας (δεν είναι άντρας, όπως αναφέρεται λανθασμένα στην περίληψη, απλά ομοφυλόφιλη…) και την μη παραπομπή του δράστη σε δίκη, είναι όμως τόσο επαναλαμβανόμενο που κουράζει, ενώ θα μπορούσε άνετα να ήταν μισή ώρα μικρότερο.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα τρίτη: ο Ξένος Ντόπιος είναι ένα ολιγόλεπτο διαμαντάκι για τον ρατσισμό που δέχονται στο Ισραήλ Εβραίοι που βρέθηκαν εκεί σε μεγαλύτερη ηλικία ενώ η Εξορία του Ρίτι Παν, ο οποίος ήταν υποψήφιος για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας με την Εικόνα που λείπει πριν τέσσερα χρόνια, ήταν ένα επαναστατικό μανιφέστο, υπερβολικά λυρικό όμως για τα γούστα μου. Ευτυχώς όμως οι δύο επόμενες επιλογές ήταν εξαιρετικές. Στο 78/52 ο Αλεξάντρ Φιλίπ καταθέτει τη αγάπη του για τη σκηνή του μπάνιου στο Ψυχώ του Χίτσκοκ, αναλύοντας την από κάθε πιθανή σκοπιά με πλήθος συνεντεύξεων από γνωστές προσωπικότητες του κινηματογράφου, καταφέρνοντας να δημιουργήσει ένα σινεφιλικό ντοκιμαντέρ υψηλών προδιαγραφών. Το ίδιο και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό πετυχαίνει και ο Ράουλ Πεκ με το Δεν είμαι ο νέγρος σου, μια καταγραφή της αμερικάνικης ιστορίας μέσα από τα λόγια του συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντγουιν, στενού φίλου του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και του Μάλκομ Χ, λόγια που γράφτηκαν πριν τριάντα χρόνια και συνδυασμένα με αρχειακό υλικό από παλιότερες, αλλά και σύγχρονες ρατσιστικές επιθέσεις μοιάζουν σαν να ειπώθηκαν χθες. Το καλύτερο ντοκιμαντέρ των τριών πρώτων ημερών χωρίς αμφιβολία.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]έρα τέταρτη: ο πήχης έχει ανέβει ψηλά και οι επιλογές μας δεν μας απογοητεύουν ούτε και σήμερα. «Ποιον αριθμό πρέπει να καλέσω αν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη» αναρωτιόταν ο Χένρι Κίσινγκερ πριν σαράντα χρόνια και ο αριθμός αυτός σήμερα είναι το νούμερο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας όπως μας εξιστορεί ο Άρης Χατζηστεφάνου στο This is not a coup, μια ενδελεχή έρευνα για τα σιωπηρά οικονομοπολιτικά πραξικοπήματα που συμβαίνουν στις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ενώ ο Στέλιος Κούλογλου στο Πεθαίνοντας στο γέλιο ψάχνει τα όρια της πολιτικής σάτιρας με αφορμή την επίθεση στο Charlie Hebdo, αλλά και τις δράσεις της ομάδας Υesmen. Το πιο αστείο ντοκιμαντέρ βέβαια που είδαμε ως τώρα και από τα πιο απολαυστικά είναι οι Ιστορίες που (δεν) είπε το σινεμά μας, μια συρραφή από pornchanchadas, τις ταινίες δηλαδή που προτιμούσε να βλέπει ο βραζιλιάνικος λαός τη δεκαετία του 70 κι ενώ η χώρα βρισκόταν υπό δικτατορικό καθεστώς. Πρόκειται για απίστευτα καλτ δημιουργίες που φέρνουν στο νου τις ελληνικές βιντεοταινίες της δεκαετίας του 80 και το μοντάζ που γίνεται στο ντοκιμαντέρ αγγίζει την τελειότητα, θίγοντας διάφορα κοινωνικά ζητήματα από την ανεργία μέχρι τη σχέση με το Θεό μέσα από συνεχή εναλλαγή εικόνων με αρκετό γυμνό και μνημειώδεις ατάκες, να το δείτε.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]λείνοντας μερικές παρατηρήσεις: ο καιρός είναι σύμμαχος και ο κόσμος ανταποκρίνεται στο κινηματογραφικό κάλεσμα. Ευτυχώς σταμάτησε η λαίλαπα των τηλεφωνικών κρατήσεων που οδηγούσε στο φαινόμενο των ανύπαρκτων αρκετές φορές sold οut, είναι κρίμα όμως σε μια αίθουσα που δεν είναι γεμάτη να μην βάζεις κάποιον που άργησε έξι λεπτά κι ενώ έχει αγοράσει εισιτήριο. Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω στην επόμενη στάση μας να είστε κι εσείς συνοδοιπόροι και να συνεχίσουμε μαζί αυτό το μαγικό ταξίδι. Ραντεβού στις αίθουσες.
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
