[dropcap size=big]Η[/dropcap] αγάπη μας για τον κινηματογράφο είναι δεδομένη. Τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει την αίσθηση που έχεις βλέποντας μια ταινία στη μεγάλη οθόνη μιας σκοτεινής αίθουσας, αυτό το συναίσθημα που νιώθεις εκείνη τη στιγμή και το μοιράζεσαι άθελά σου με δεκάδες αγνώστους. Δυστυχώς, όμως, η ατάκα «δεν βγαίνουν πλέον τέτοιες ταινίες», αν και υπερβολική, έχει κάποια βάση, όσον αφορά τουλάχιστον την έλλειψη ιδεών που έχουν οδηγήσει στον βομβαρδισμό σίκουελ, ριμέικ και επανακυκλοφορήσεων που παρακολουθούμε τα τελευταία χρόνια στους κινηματογράφους. Ό, τι όμως έχει εκλείψει από την μεγάλη οθόνη, το ‘χει κερδίσει η μικρή, κάνοντάς μας με ευκολία να διαπιστώσουμε πως ζούμε την χρυσή εποχή της αμερικανικής τουλάχιστον τηλεόρασης, αφού διάσημοι ηθοποιοί προτιμούν να συμμετάσχουν σ’ ένα ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν παρά σε μια κινηματογραφική ανοησία, ενώ οι δημιουργοί βρίσκουν χώρο για να φτιάξουν αληθινούς, πολύπλευρους χαρακτήρες και να αναπτύξουν τις ιδέες τους σ’ένα φάσμα χρόνου που τους το επιτρέπει.
Κάθε εβδομάδα, λοιπόν, εδώ στη Lavart, θα κάνουμε μια αναφορά σε σειρές που μας καθήλωσαν, που μας συγκίνησαν, που μας έκαναν να κλάψουμε – ενίοτε από τα γέλια -, σε σειρές που μας προβλημάτισαν, που μας ξάφνιασαν, που μας έκαναν να ξεχαστούμε ή να κολλήσουμε. Θα μιλήσουμε για σειρές που έχουν ολοκληρώσει επιτυχημένα τον κύκλο τους, για σειρές που συνεχίζονται, αλλά και για κάποιες που περιμένουμε πώς και πώς.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] αρχή θα γίνει με το Atlanta, τη σειρά που κέρδισε φέτος την Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Κωμωδίας και Α΄ Ανδρικού Ρόλου σε κωμική σειρά. Γενικά η κωμωδία είναι κάτι πολύ δύσκολο, το χιούμορ δεν συμβαδίζει με τα χνώτα όλων και πολλές φορές οι κατηγοριοποιήσεις δεν βοηθούν, αφού ο διαχωρισμός κωμωδίας και δράματος δεν είναι και τόσο ευδιάκριτος. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουμε κωμικές σειρές με έντονα δραματικά στοιχεία και δραματικές με ισχυρές δόσεις μαύρου κυρίως χιούμορ, γεγονός που προσωπικά μου αρέσει ιδιαιτέρως. Το Atlanta ανήκει σ’ αυτό το είδος της κωμωδίας – δεν θα πιάνεις την κοιλιά σου από τα γέλια, αλλά περισσότερο θα προβληματιστείς -, ενώ είναι και από εκείνες τις σειρές που θα σε κάνουν να σκεφτείς, χαρίζοντάς σου όμως και ένα μεγάλο χαμόγελο μετά την θέασή της.
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ρόκειται για την ιστορία του Ερν, ο οποίος τελειώνοντας το κολλέγιο και μην μπορώντας να βρει μια δουλειά της προκοπής για να βγάζει τα προς το ζην για τον ίδιο, την φίλη του και την κορούλα τους, πείθει τον ξάδερφό του, Πέιπερ Μπόυ, εκκολαπτόμενο ράπερ, ν’ αναλάβει το μανατζεριλίκι του. Στα δέκα επεισόδια που αποτελούν την πρώτη σεζόν, θα συναντήσουμε έναν καταιγισμό πρωτότυπων ιδεών, από έναν Τζάστιν Μπίμπερ αφροαμερικανικής προέλευσης μέχρι ένα ψεύτικο τοκ σόου που καυτηριάζει την αστυνομική βία, ενώ υπάρχει και επεισόδιο που έχει για πρωταγωνιστή ένα τζάκετ…
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]ανονικός πρωταγωνιστής βέβαια είναι ο Ντόναλντ Γκλόβερ που γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε ως Τρόι στο Community (θα μιλήσουμε και γι’ αυτό σε μελλοντικό άρθρο), ο οποίος μάλιστα δημιούργησε και την σειρά. Την παράσταση, βέβαια, κλέβουν ο Μπράιαν Τάιρι Χένρι ως Πέιπερ Μπόυ και ο Λέικιθ Στανφιλντ στο ρόλο του κολλητού του φίλου, Ντάριους. ‘Ολοι οι χαρακτήρες όμως είναι ένας κι ένας, ενώ έμμεσο πρωταγωνιστή αποτελούν και οι εξαιρετικές μουσικές επιλογές.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο Atlanta, πέρα από τις δύο Χρυσές Σφαίρες, κατατάσσεται στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς σε όλες τις κριτικές λίστες, ενώ σίγουρα θα ακουστεί και στα επόμενα Έμμυ (τα αντίστοιχα τηλεοπτικά Όσκαρ). Δεν είναι μια εύκολη σειρά σίγουρα, δεν είναι όλα όμως στη ζωή Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες, υπάρχουν και μέρη όπως η Ατλάντα που αξίζει να ανακαλύψετε…
Κείμενο: Ορέστης Μανασής (Lavart)
