Η Alice Miller για το παιδικό τραύμα: «Οι γονείς θα συνεχίσουν να αναζητούν εκείνο που δε μπόρεσαν οι δικοί τους …»

Η Alice Miller με μια πένα κοφτερή σαν νυστέρι, διεισδύει σε αυτές τις σκοτεινές γωνιές της παιδικής ηλικίας μας.

Τα αποσπάσματα της Alice Miller, δε μας ωθούν απλώς προς την αυτογνωσία αλλά ανοίγουν τις πύλες ενός δωματίου που για καιρό αποφεύγαμε, προτρέποντας μας να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα των παιδικών μας χρόνων και τα βαθιά ριζωμένα μοτίβα που διαμορφώνουν τη ζωή μας.

O Κάφκα για τον πατέρα του: «κακοποιούσες τους άλλους χωρίς να μετανιώνεις…με απειλούσες με την προοπτική της αποτυχίας»

5 αποσπάσματα από το έργο της Alice Miller

«Δεν μπορώ να χειραγωγήσω τα αισθήματά μου, δεν μπορώ ούτε θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και τους άλλους, και αυτά ήταν πολύ ανακουφιστικά και απελευθερωτικά. Έτσι, από εκείνη τη στιγμή άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο πολλοί άνθρωποι οδηγούνται στην καταστροφή σχεδόν όταν προσπαθούν –όπως έκανα κι εγώ παλιότερα- να υποταχθούν στην Τέταρτη Εντολή, χωρίς να αντιλαμβάνονται το τίμημα που πληρώνει το σώμα τους ή τα παιδιά τους. Όσο τα παιδιά επιτρέπουν στον εαυτό τους να παραμένουν υποχείρια αυτού του τιμήματος, είναι πολύ πιθανόν ο γονιός να ζήσει και εκατό χρόνια χωρίς να αναγνωρίσει την αλήθεια του και χωρίς να αρρωστήσει από την αυταπάτη.»
«Μια μητέρα που παραδέχεται ότι, λόγω έλλειψης ανάλογων εμπειριών στην παιδική τους ηλικία, είναι ανίκανη να αγαπήσει τα παιδιά της, παρότι πασχίζει γι’ αυτό, δεν μπορεί παρά να περιμένει ότι θα κατηγορηθεί για ανηθικότητα όταν εκφράσει λεκτικά αυτήν την αλήθεια της. Όμως, πιστεύω ότι η αναγνώριση των αληθινών αισθημάτων της, ανεξάρτητα από τις επιταγές της ηθικής, θα τη βοηθήσει να υποστηρίξει ειλικρινά τον εαυτό της και το παιδί της και να σπάσει την αλυσίδα της αυταπάτης.»
«Να συνειδητοποιήσουμε αυτούς τους μηχανισμούς και να προσπαθήσουμε –αναστέλλοντας τις διαδικασίες απώθησης και άρνησης- να αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα της παιδικής μας ηλικίας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα δημιουργήσουμε μέσα μας ένα άτομο το οποίο θα μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες που περιμένουν να εκπληρωθούν από τη γέννησή μας, αν όχι από πολύ νωρίτερα. Μόνο έτσι μπορούμε να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας την προσοχή, τον σεβασμό, την κατανόηση των αισθημάτων μας, την απαραίτητη προστασία, την άνευ όρων αγάπη που μας στέρησαν οι γονείς μας.»
«Βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να πάρουμε εκδίκηση από τους γονείς μας για τη σκληρότητά τους, αλλά ότι οφείλουμε να τους δούμε όπως πραγματικά ήταν, να εξετάσουμε πώς μας ανέθρεψαν όταν ήμασταν παιδιά, ώστε να απαλλάξουμε τα δικά μας παιδιά και τον ίδιο μας τον εαυτό από αυτό το πρότυπο».
«Δεν μπορώ να εκβιάσω την αγάπη όταν αυτή είναι απούσα»