[dropcap style=”normal or inverse or boxed”]Γ[/dropcap]εννημένος στον ύστερο μεσαίωνα στην Μπολόνια της Ιταλίας ο Αλεσάντρο Αλγκάρντι γλύπτης και εκφραστής της μπαρόκ αισθητικής, δρα κυρίως στη Ρώμη και είναι ένας από τους σημαντικότερους «αντιπάλους» του Γιαν Λορέντζο Μπερνίνι. Μαθητεύει στο στούντιο του Αυγουστίνο Γκαράτζι, όμως το ενδιαφέρον του για τη γλυπτική τον οδηγεί να γίνει μαθητής και εν συνέχεια βοηθός του Γκιούλιο Σέζαρ Κονβέντι. Το σπάνιο ταλέντο του σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας του προσελκύουν το ενδιαφέρον του Δούκα της Μάντοβα ο οποίος του αναθέτει ένα αξιοσημείωτο αριθμό έργων. Κατά την περίοδο αυτή ο νεαρός Αλεσάντρο εργάζεται κυρίως με υλικά όπως ο γύψος και η τερακότα. Επιπλέον, ειδικεύεται σε έργα μικρής κλίμακας και εργάζεται για πολλούς χρυσοχόους και κοσμηματοπώλες πάνω στη δημιουργία μοντέλων σε χρυσό, ασήμι και φιλντίσι.
Για περίπου μια δεκαετία αγωνίζεται για την αναγνωρισιμότητα του, η οποία έρχεται γύρω στο 1634 όταν ο Καρδινάλιος Ουμπαλντίνι τον διορίζει υπεύθυνο για τη δημιουργία ενός ταφικού μνημείου του πάπα Λέοντα ΧΙ. Το άγαλμα απεικονίζει τον Πάπα καθισμένο στο θρόνο του, με το χέρι του ελαφρά ανυψωμένο και δυο γυναικείες μορφές σε κάθε πλευρά. Αφού έχει πάρει το «βάπτισμα του πυρός» ο Αλγκάρντι αναλαμβάνει να φιλοτεχνήσει το άγαλμα της έκστασής του Αγίου Φιλίππου του Νέρι με τους γονατιστούς αγγέλους. Στη συνέχεια, θα δημιουργήσει το άγαλμα του αποκεφαλισμού του Αγίου Παύλου για την εκκλησία των Πατέρων Μπαρναμπίτε στην Μπολόνια. Αυτά τα τρία έργα της χριστιανικής τέχνης καθιερώνουν τη φήμη του Αλγκάρντι στη Ρώμη.
Το πηγαίο ταλέντο του εκτείνεται και στο κομμάτι των προσωπογραφιών, όπου δείχνει μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες και προσπαθεί να απεικονίσει την ψυχοσύνθεση των προσώπων που φιλοτεχνεί. Έργα του είναι οι προτομές των Λαντίβιο Ζάτσια, Καμίλο Πάμφιλι, Μυζίο Φρανγιπάνε.
Αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 55 ετών στις 10 Ιουνίου του 1654.
Κείμενο: Άρτεμις Δοξαστάκη (Lavart)
