«Η Τέχνη είναι 70% μελέτη.
Δεν μπορούμε να τα φορτώνουμε όλα στο ταλέντο…»
Ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου. Ένας υπηρέτης της τέχνης με στάση ζωής που συνταίριαξε την ηθική με τη δημιουργία. Ένας άνθρωπος με διαμορφωμένη συνείδηση, αγωνιστικό φρόνημα και ακεραιότητα.
Γεννημένος σαν σήμερα το 1884 στον Πειραιά, μεγάλωσε με τους θείους του, καθώς έχασε πολύ μικρός τους γονείς του. Ξεκίνησε τις θεατρικές του σπουδές στη Βασιλική Δραματική Σχολή, αλλά διέκοψε -λόγω αντιρρήσεων των συγγενών του- για να γραφτεί στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ωστόσο, σταμάτησε κι από ‘κει για να επιστρέψει στο σανίδι με το θίασο της Ευαγγελίας Νίκα στο Βόλο. Ακολούθησαν περιοδείες με μπουλούκια της εποχής σε διάφορες πόλεις και χωριά. Έπαιξε για το «φτωχό θέατρο» σε υπαίθριες σκηνές, καφενέδες και πατάρια. Τα έργα ήταν επιλεγμένα ώστε να μεταφέρουν κοινωνικά μηνύματα και ιδέες στο λαό της ανάγκης. Στα 1912-1913, συμμετέχει στους Βαλκανικούς Πολέμους και δε σταματά ούτε και τότε να δίνει παραστάσεις. Θα συνεχίσει αργότερα στην Αθήνα με συνεργασίες όπως την Καλογερίκου και την Κοτοπούλη, αλλά και με το Εθνικό Θέατρο. Στην περίοδο της Κατοχής θα απομακρυνθεί βίαια από το Εθνικό, αφού θα φυλακιστεί. Ακολουθεί το ΕΑΜ, και με την επιστροφή του στην Αθήνα το 1945 θα δηλώσει δημοκράτης και ανθρωπιστής συνεχίζοντας ακάθεκτος το θεατρικό του έργο.
Κορυφαία στιγμή στην καριέρα του είναι, αναμφισβήτητα, η συνεργασία με το Δημήτρη Ροντήρη και η ερμηνεία του ως Βασιλιάς Ληρ στο έργο του Σαίξπηρ. Ο Μάριος Πλωρίτης θα γράψει: «Στην τρομερή σκηνή της θύελλας, που ο αποδιωγμένος γερο-βασιλιάς παλεύει με τα στοιχεία της φύσης και με τα στοιχειά της φαρμακωμένης ψυχής του, ο Βεάκης ήταν στοιχείο της φύσης ο ίδιος, ήταν θύελλα μέσα στη θύελλα, τυφώνας απέναντι στον τυφώνα και ο ανεμοστρόβιλος της οδύνης του άρπαζε σύγκορμο τον θεατή παρασύροντάς τον στην ιλιγγιώδη δίνη της παράκρουσης, της οργής και της αυτογνωσίας του».
Έδωσε παρουσία σε ταινίες βωβού κινηματογράφου, έγραψε και μας παρέδωσε διηγήματα, θεατρικά και ποιήματα. Επιθυμούσε να πεθάνει πάνω στο σανίδι. Στις τελευταίες του παραστάσεις δήλωνε θλιμμένα στους συνεργάτες του: «Αχ, δεν πέθανα ούτε σήμερα». Οι ηθοποιοί που βρέθηκαν δίπλα του ένιωθαν την θαλπωρή και τη σιγουριά που απέπνεε. Δυστυχώς, όπως συνέβη και με άλλους κορυφαίους του θεάτρου, έφυγε χωρίς την αναγνώριση που του έπρεπε, στη φτώχια για την οποία με τόση αυταπάρνηση αγωνίστηκε.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=WFuWQ4qut1U” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
