[dropcap size=big]Ό[/dropcap]ταν ο αναγνώστης παίρνει στα χέρια του το βιβλίο της Οτέσα Μόσφεγκ με τίτλο Αϊλίν, σκέφτεται ίσως ότι πρόκειται για μια απλή ιστορία, πλασμένη με γυναικεία ευαισθησία. Ωστόσο, από τις πρώτες κιόλας αράδες, θα καταλάβει ότι πρόκειται για μια υπόθεση πολύ πιο σκοτεινή απ’ όσο θα μπορούσε να φανταστεί.
Η Αϊλίν είναι μόλις 24 ετών και εργάζεται ως γραμματέας σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα ανηλίκων. Η ίδια ασφυκτιά μέσα στο γκρίζο, καταθλιπτικό περιβάλλον της δουλειάς της, αλλά δε βρίσκει ανακούφιση ούτε στο σπιτικό της. Μια νεκρή μητέρα και ένας αλκοολικός, καταδυναστευτικός πατέρας, έχουν στραγγίσει κάθε ξεγνοιασιά από το νεαρό κορίτσι. Η άμυνά της είναι να οχυρωθεί πίσω από ένα συναισθηματικά αδιαπέραστο κέλυφος, μην αφήνοντας κανέναν να το διαπεράσει. Μέχρι που εμφανίζεται η Ρεμπέκα Σεν Τζον, η νέα διευθύντρια εκπαίδευσης του ιδρύματος.. μια γυναίκα που ξεχειλίζει φρεσκάδα και ασκεί μια παράξενη γοητεία πάνω στη νεαρή υφιστάμενή της. Μια γοητεία τόσο ισχυρή, που είναι ικανή να την οδηγήσει σε αδιέξοδα, επικίνδυνα και παράνομα μονοπάτια που δεν έχουν γυρισμό.
Η Αϊλίν είναι συναισθηματικά ανοχύρωτη, γεγονός που την κάνει εύθραυστη και παράλληλα ιδανική για τη μεγαλύτερη υπέρβαση
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ε τρόπο σχεδόν νατουραλιστικό, η Μόσφεγκ καταφέρνει να σκιαγραφήσει εκπληκτικά τους χαρακτήρες της ιστορίας της. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι δεν κάνει καμιά προσπάθεια να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που προξενεί στον αναγνώστη η κεντρική ηρωίδα της. Η Αϊλίν είναι ένα κορίτσι στο βάθος διαταραγμένο, ανίκανο να πάρει τη ζωή στα χέρια της, που ακροβατεί μεταξύ παραίτησης και συναισθηματικής σήψης. «Το να είμαι υποχρεωμένη να αναπνέω ήταν από μόνο του αμήχανο», δηλώνει, ακυρώνοντας κάθε σκίρτημα του νεανικού αλλά καταπιεσμένου της κορμιού. Κατά βάθος, πρόκειται για μια έφηβη παγιδευμένη στο σώμα μιας γυναίκας. Η ζωή που κυλά στις φλέβες της τη φέρνει σε αμηχανία, ενώ η Ρεμπέκα ασκεί πάνω της μια έλξη πρωτόγνωρη για εκείνη, μια έλξη που κυμαίνεται από τα όρια του θαυμασμού μέχρι τα όρια του έρωτα. Η Αϊλίν είναι συναισθηματικά ανοχύρωτη, γεγονός που την κάνει εύθραυστη και παράλληλα ιδανική για τη μεγαλύτερη υπέρβαση.
Η συγγραφέας πλέκει την υπόθεσή της με γενναίες δόσεις ρεαλισμού και με μια υφέρπουσα αγωνιώδη αίσθηση. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται να συμβεί κάτι κακό, αλλά δε μπορεί να φανταστεί τι θα είναι αυτό και ποιον θα αφορά. Το φινάλε έρχεται ως λύτρωση για την αγωνία αυτή, δεν απονέμει όμως δικαιοσύνη, ούτε κλείνει με αισιόδοξο τρόπο τα ανοιχτά κεφάλαια της ιστορίας.
Η Μόσφεγκ δε διστάζει να αγγίξει θέματα όπως ο παιδικός σωφρονισμός, η ενδοοικογενειακή βία, η σεξουαλική κακοποίηση, η εναλλαγή των προσώπων από το ρόλο του θύματος στο ρόλο του θύτη. Αν και η προσέγγισή της είναι επιδερμική, αποτελεί ικανό κίνητρο για να προβληματίσει τον αναγνώστη και να προωθήσει την αμφισβήτηση των κοινωνικών δομών.
Η Αϊλίν είναι ένα βιβλίο γεμάτο σκιές, ανατροπές και εικόνες από το κοινωνικό περιθώριο, οι οποίες στιγματίζουν το νου και την ψυχή των ανθρώπων.
